God of War Ragnarök borduurt voorlopig veilig verder

Wij mochten al aan de slag met de eerste paar uur van de game. Eerlijk gezegd begrijpen we daardoor extra goed waarom er geen derde game verwacht wordt. Hoe vaak kun je dit trucje doen? God of War (2018) werd zo goed ontvangen, omdat het een onverwachts emotioneel verhaal was over de normaal vooral woedende Kratos. Als je nu weer zo’n emotioneel verhaal vertelt, is het niet meer onverwachts.

Het lijkt alsof Sony’s Santa Monica Studio zich daarbij neerlegt, want de ontwikkelaar doet in de eerste uren bijzonder weinig moeite om ons echt te verrassen. Het begin heeft ongeveer exact dezelfde opzet als de vorige game. Kratos en Atreus zitten thuis, het norse vaderfiguur wil eigenlijk niks doen en nul risico nemen, en dan gebeurt er een Episch Moment™ (dat we niet zullen spoilen) waardoor ze toch maar op reis gaan.

Niet dat dat zo erg is. Dit is God of War: we spelen het om te ontdekken hoe het verhaal verder gaat. Daar valt na de eerste paar uur nog weinig zinnigs over te zeggen, maar er worden genoeg interessante haakjes geïntroduceerd die naar meer smaken.

Low-key

Wel is het een tikkeltje teleurstellend dat het lijkt alsof de relatie tussen Kratos en Atreus stil heeft gestaan. In de vorige game hebben ze toch samen een epische reis afgelegd en leek er meer begrip te zijn ontstaan tussen de twee. Daarna is er nog wat tijd overheen gegaan tot het begin van deze tweede game. Maar qua relatie lijkt de resetknop te zijn ingedrukt.

Atreus is nieuwsgierig naar zijn pas ontdekte identiteit en wil op avontuur om zijn plek tussen de goden te ontdekken, maar Kratos wil van niks weten. Hij wil vooral trainen en zorgen dat zijn zoon overal klaar voor is, en vooral niet over zijn gevoelens praten of Atreus enige vorm van uitleg bieden. De nieuwsgierigheid van Atreus slaat stuk op een muur van onverschilligheid - precies hetzelfde conflict tussen vader en zoon dat we in de vorige game ook al zagen. Hopelijk wordt dat in de rest van de game nu eens goed uitgediept.

Alle tijd

Wat niet gaat wennen, is die prachtige, cinematische cameravoering die de hele game in één onafgebroken shot weet te vangen. Het geeft het spel en vooral de verhalende momenten zo’n ongekende intensiteit. De camera zweeft constant rond Kratos en andere personages, zonder ooit te verslappen. Er wordt alle tijd genomen om emotionele momenten rustig in beeld te nemen. Dat heeft bij ons al voor de nodige natte oogjes gezorgd.

Dat komt ook door de werkelijk prachtige graphics, die je helemaal in deze goddelijke wereld zuigen. Het eerste dorp dat je aandoet in het dwergenrijk Svartalfheim barst van de details: overal liggen kistjes met groente en fruit, kronkelen er grachtjes met pittoreske bruggetjes door de straten en scharrelen dwergen snel hun huisjes in om te schuilen voor die boze oorlogsgod.

Vooral de belichting maakt tot nu toe indruk. Als Kratos in een vroege scène zijn kampvuurtje dooft, verandert de warme gloed op zijn gezicht langzaam in het ijskoude blauw van het maanlicht dat op de sneeuw reflecteert.

Over de combat kunnen we voorlopig kort zijn, want daar pakt Ragnarök de draad van de vorige game naadloos op. Je begint met de ijskoude bijl waar Kratos zo graag mee hakt, maar na een uurtje komen daar ook de vertrouwde Blades of Chaos weer bij (ja, spoilers voor een game uit 2018). Kratos kent al zijn oude trucjes nog en binnen no time hak je er weer op los alsof het je tweede natuur is. Het voelt nog steeds onwaarschijnlijk goed om die bijl op een vijand af te gooien en als een boemerang weer terug te roepen, waarbij hij op de terugweg ook nog een tegenstander raakt. Heerlijk.

Wel zijn alle skill trees weer gereset - de reden daarvoor wordt in een heel klein zinnetje tussendoor uitgelegd - en moet je al je vaardigheden dus opnieuw ontgrendelen. Ook Kratos’ wapens en runes beginnen weer op nul. Dat is allemaal niet zo heel erg - het blijft nou eenmaal een game en je moet natuurlijk wel wat te groeien hebben.

Dit is een game!

Ragnarök slaat je echter wel vaker om de oren met het feit dat het een game is, bijvoorbeeld bij de introductie van optionele content. Je reis brengt je zoals gezegd eerst naar Svartalfheim, het prachtige en vooral warme dwergenrijk vol spuitende geisers en bijzondere rotsformaties. Net als in de vorige game vind je hier een klein open gebied, dat je vrij kunt verkennen en waar je allerlei schatten en optionele missies vindt.

Bij aankomst wordt de camerabesturing even stilgezet om je in de helderste bewoordingen uit te leggen dat er allerlei extra’s te vinden zijn. ”Als je hier naar links gaat, dan gaat het verhaal verder. Maar hé, als je hier rechts vaart met de boot, dan kun je daar eerst op onderzoek uit.” Alsof Pardoes bij de ingang van de Efteling op je staat te wachten om te melden dat de ene weg recht naar de Python leidt, maar dat je linksaf ook eerst door het Sprookjesbos kunt lopen.

Dit ondermijnt enigszins de indrukwekkende verhaalmomenten die de game tot nu toe weldegelijk kent - momenten waar we in deze preview nu juist niks over mogen zeggen. Het is echter lang niet genoeg om de pret te drukken, al is het wel opvallend dat het even duurt voordat de game echt op gang komt.

Met die geweldige combat waar we geen genoeg van kunnen krijgen, de prachtige omgevingen, bijzonder epische momenten en een verhaal dat langzaam zijn klauwen in ons vasthaakt, spelen we in ieder geval met veel plezier verder. God of War 2018 was ook een dieseltje dat na een groots begin langzaam op gang kwam en bleek uiteindelijk een geweldige game. Dat Ragnarök met hetzelfde ‘probleem’ kampt, baart ons dus nog niet veel zorgen.

God of War Ragnarök komt op 9 november uit op PlayStation 5 en PlayStation 4. Voor deze preview is de game gespeeld op PlayStation 5.