
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="bd86fa63-e37c-42a8-8916-a7b54b9a3639"><div style="text-align: justify"><strong>JJ is niet zo van de sandbox games. Te weinig geduld voor al dat heen en weer gereis. Dus als hij een hoog cijfer aan Just Cause 2 geeft, moet er wel iets heel speciaals aan de hand zijn…</strong>
<p>Ik hou niet van sandbox games. Ik kan niks met die vrijheid, het maakt me onrustig. Ik wil niet zelf bepalen waar ik naar toe ga, met de kans dat ik een kwartier in een kut te besturen auto aan het rijden ben om uiteindelijk uit te komen bij een flutmissie. <br/>
Ik wil vanaf het begin aan de hand genomen worden, van hoogtepunt naar hoogtepunt. Van volvette actie naar doldriest drama. Games als GTA en Crackdown boeiden me weliswaar de eerste uren omdat ze goed in elkaar staken en een interessant verhaal en coole personages kenden, maar daarna verloor ik al snel ik de interesse. Het tempo van een zandbak game ligt gewoon te laag voor mij, en veel van de typische opdrachten kunnen mij maar matig boeien. Die neppe races tegen de klok, het begeleiden van een konvooi, het wegbrengen van een pakketje of het praten met NPC’s… ik haat ‘t! Het realisme en de traagheid van het echte leven ervaar ik al elke dag. <br/>
Waarom ik dan toch Just Cause 2 kreeg toegeworpen door redactiechef Jeroen? Omdat de game bol staat van dom geweld, en dom geweld en mijn persoontje, dat is nu eenmaal een perfecte combinatie. </p>
<p><strong>Don't judge a book...</strong><br/>Ik heb de allereerste Just Cause uitgeprobeerd en me zeker vermaakt met de stuurse held Rico Rodriguez op het Caribische eiland San Esperito. Het zweven door de lucht, het jatten van voertuigen, het knallen met twee guns tegelijk... geinige shit allemaal. Maar de frustratie over de matig uitgewerkte besturing ging uiteindelijk overheersen en de opdrachten waren zowel visueel als qua actie dertien in een dozijn. GTA met een Latijns Amerikaans sausje erover en dan minder. Een slechte taco zeg maar. <br/>
Geen goede vooruitzichten voor Just Cause 2 dus, ook omdat developer Avalanche Studios maar weinig aan het basisconcept van de zandbakkert heeft veranderd. Nog steeds is Rico Rodriguez de grommende held. Nog steeds schijnt de zon in het spel met de eilandengroep Panua als lommerrijke plek waar alles zich afspeelt. Nog steeds fladdert en zweeft Rico door de lucht, nog steeds kun je met een bonte verzameling aan voer-, vlieg- en vaartuigen je gang gaan en nog steeds kun je twee guns tegelijkertijd afschieten. <br/>
Maar hebben we niet allemaal geleerd dat je een boek niet op zijn omslag moet beoordelen… </p>
<p><strong>Even ademhalen</strong><br/>Ik zal je in alle eerlijkheid vertellen dat Just Cause 2 in de eerste paar uur van mijn reviewsessie als een dolle stier op een mager zesje afstevende. Mijn eerste indruk was dat de game in alles niet meer dan een grafisch betere versie van de eerste JC was. <br/>
Het sturen van de wagens was nog steeds lastig omdat ze bij elke rem-actie als een dolle in het rond spinden. De grappling hook werkte bij lang niet altijd. De NPC’s raakten je altijd terwijl jij ze niet zag en het reizen van de ene naar de andere opdracht duurde zelfs met een helikopter tergend lang. <br/>
Gelukkig was ik zo verstandig om het spel even opzij te leggen en een aantal maal diep adem te halen…<br/>
Want hoewel ik nog steeds van mening ben dat de besturing van de voertuigen niet al te sterk is, bleek ik er met wat oefenen best mee uit de voeten te kunnen. De auto-aim functioneerde bovendien lekker waardoor ik de CPU’s goed trof, en toen ik eenmaal door had dat je de grappling hoek echt secuur op iets tastbaars moest richten, kon ik het matige bewegen van Rico ook compenseren. <br/>
En zeg nu zelf; in GTA lopen, bewegen en sturen die gasten ook allemaal alsof ze drie liter zelfgestookte wodka op hebben. Sandbox games kennen nu eenmaal niet dezelfde motoriek en soepelheid als een first-person shooter of een goede third-person action adventure. <br/></p></div>
<div style="text-align: center"></div>
<div style="text-align: justify">
<strong>Aan de bak</strong><br/>
Pas toen ik dat aspect aanvaard had en me redelijk op mijn gemak over Panau bewoog, begon ik ook oog te krijgen voor al het fraais dat zich openbaarde op die duizend open vierkante kilometers. Want waar er in de omgevingen van de eerste JC niet veel te doen was, daar bulken alle eilanden van Panau van de actie. A la Far Cry 2 kom je langs de wegen om de haverklap wegversperringen en nederzettingen tegen waar je aan gort geknald gaat worden. En omdat de A.I. van de CPU’s sterk is en ze elkaar bij een aanval snel komen helpen, moet je keer op keer aan de bak. <br/>
En dat is ook de reden dat ik van Just Cause 2 hou ondanks dat het een zandbakkert is. Het draait in JC2 namelijk allemaal om CHAOS. De structuur van het spel is zo opgezet dat je pas na het verrichten van een bepaald percentage aan CHAOS (zie je in een meter) de factiemissies (zie kader) en de overall missies kunt unlocken. <br/>
Een briljante opzet die mij als ongeduldige asswhipe dwong het eiland te verkennen en CHAOS in de omliggende dorpjes aan te richten. Zeker weten dat ik anders in sneltreinvaart het hoofdverhaal van JC2 had afgewerkt en negentig procent van de lol van dit spel niet had gespot.<p><strong>Nieuwe standaard</strong><br/>En lol zul je hebben… als je van slopen houdt. Het ziet er niet alleen vet uit, maar elk dorp of stad in JC 2 heeft een ‘vernietigingsmeter’ die je met je sloopacties laat oplopen. De helft van de vernietiging veroorzaak je door kisten met geld en upgrades op te sporen, de andere helft door objecten als opslagtanks, watertorens en radiomasten op te blazen met veel kabaal en toffe explosies. Helemaal als je de vette tanks en helikopters inzet. Ik durf zelfs te stellen dat deze “CHAOS structuur” de nieuwe standaard is voor het zandbakgenre.<br/>
En omdat de vijanden dit allemaal niet zonder slag of stoot laten gebeuren, ben je de hele tijd ingespannen aan het knokken en slopen. Waar ik in andere zandbakkers emotieloos de ene na de andere submissies afwerkte, daar voelde elk gemold dorpje hier als een overwinning. Ook motiveren de vette upgrades en nieuwe wapens (die je op de zwarte markt scoort) om door te buffelen, want je wilt toch met die dikke RPG aan het blaffen gaan.</p>
<p><strong>Als een malle<br/></strong>Avalanche Studios heeft het slim gespeeld. Ze hebben zichzelf en het spel niet al te serieus genomen, en gewoon een gigantische zandbak gecreëerd waarin je heerlijk en ongecompliceerd als een malle te keer kan gaan. <br/>
En omdat de tegenstand steeds pittiger wordt, de actie fraai in beeld wordt gebracht en de plekken die je moet veroveren steeds grotesker worden, bleef ik doorgaan. En als je dat bij een zandbak game bij mij teweeg kan brengen, dan heb je iets goed gedaan. </p>
<p><strong>Conclusie</strong><br/>
Hou je van dom geweld en ongegeneerd slopen, en hoef je niet per se online, dan kan ik je Just Cause 2 aanraden. Voor mij de leukste zandbak waarin ik ooit gespeeld heb.</p></div>
</div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Just Cause 2

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links