
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="0d602369-d5a4-4952-b03a-73bd7f5bbb77"><p class="tekst">De potige, sterke eskimo-vader Ataataq en zijn eskimo-zoon Hiro ploeteren zich moeizaam een weg door het desolate poollandschap, tegengewerkt door zowel natuurlijke als bovennatuurlijke elementen. Bliksemflitsen en onheilspellende koppen verschijnen aan de immer duistere hemel, die soms aan het zicht wordt onttrokken door dichte sneeuwstormen, groeiende zwarte vlekken of het ‘bevriezen’ van je iPhone- of iPad-scherm. In het laatste geval moet je het duo zo snel mogelijk naar een kampvuurtje loodsen, waarna het scherm met knisperend gekraak weer ‘ontdooit’.</p><p class="tekst">Voordat je denkt dat we hier toch wel met een bijzonder origineel spel te maken hebben: Last Inua is in feite een 2D-puzzelplatformer waarin je wisselt tussen hoofdrolspelers met speciale vermogens, zoals mensen dat begint jaren negentig ook al in The Lost Vikings deden. Vader Ataataq kan springen, langs verticale muren omhoog klimmen, door muren breken en blokken duwen; zoon Hiko kan met zijn bovennatuurlijke krachten bruggetjes maken en teleporteren. Door deze vermogens te gebruiken en te combineren, moet je Ataataq en Hiko steeds naar de uitgangen van de korte levels zien te loodsen.</p><h3>Breekbaarheid</h3><p class="tekst">Last Inua is het debuutspel van Glowforth, een internationale studio die wordt aangevoerd door twee Amsterdamse kunstenaars die nooit eerder een game maakten. Ze hebben er sinds 2011 aan gewerkt. Toen ik de game 2013 eens mocht spelen, zag ik een meesterwerkje in de dop. De voltooide game biedt dan ook veel om van te houden.</p><p class="tekst">Om te beginnen lijkt er - waarschijnlijk dankzij de kunstzinnige achtergrond van de makers - ook figuurlijk een frisse wind door het spel te waaien.</p><p class="tekst">Er is meer dan de gebruikelijke aandacht uitgegaan naar de vormgeving, met tekenfilmachtige decors om in te lijsten, en minder opvallende sfeerbrengers, zoals het contrast tussen het onheilspellende achtergrondgeruis en de lichtvoetige muziek die ontstaat wanneer je met zoon Hiro via gouden lichtjes teleporteert.</p><p class="tekst">Dat de ijzige platformen plotseling onder je voeten kunnen instorten, versterkt het algehele gevoel van breekbaarheid, dat ook tot uitdrukking wordt gebracht in de broze band tussen de zieke, kwetsbare zoon en zijn sterke vader. Je laat die twee liever niet te ver uit elkaar lopen.</p><h3>Gemiste kansen</h3><p class="tekst">Helaas valt aan Last Inua óók te merken dat de twee Amsterdamse kunstenaars wat spelontwikkeling betreft foutenmakende beginners zijn. Vanuit speltechnisch perspectief zijn er namelijk wel wat dingen op het spel aan te merken.</p><p class="tekst">Zo is het algemene tempo te laag en het gevoel van controle te klein. De A.I. sucks ijsberenballen, er zijn te veel plotselinge sterfgevallen en er wordt qua puzzels en omgevingen te veel herhaald, om maar eens wat dingen te noemen.</p><p class="tekst">Halverwege de game beleef je een even macabere als vermakelijke reis door de anatomisch volstrekt incorrecte ingewanden van een ijsbeer, en daar had ik meer van gewild. Maar helaas volgen er daarna alleen nog maar van die sneeuwlandschappen die je al eerder had gezien. Qua opbouw klopt de game gewoon niet.</p><p class="tekst">Wat ik ook jammer vind, is dat de handelingen die je verricht, de mythologische thema’s in het verhaal en band tussen vader en zoon pas in het abrupte einde bij elkaar komen. Tot die tijd blijft alles naar mijn smaak wat te veel op zichzelf staan, als sneeuw die niet wil plakken.</p><p class="tekst">Mede daardoor is dit eerder een experimentje dan een meesterwerk geworden.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Last Inua - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links