
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="f16dc1fa-6d2e-40b1-9be4-ffc7afa7c9ef"><p class="tekst">Als ik nu mijn broek naar beneden trek zal je geen bruine vlekken bespeuren. Aan de ene kant omdat je waarschijnlijk te druk bezig bent met het verwerken van een kersvers trauma over een halfnaakte eindredacteur mid-lockdown, aan de andere kant omdat de horrorgame in kwestie helemaal niet zo eng is.</p><p class="tekst">Little Nightmares 2 is namelijk niet poep-in-je-broek-horror, het is eerder plak-aan-je-zak-horror. Het soort waar je wel een naar onderbuikgevoel bij hebt, maar die tegelijkertijd aanvoelt als een akelig mooie koortsdroom van Sneeuwwitje, of uhh… een van de Zeven Dwergen </p><p class="tekst"><img alt="Little Nightmares 2" height="342" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/642902/?width=727" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" title="Little Nightmares 2" width="608"/></p><h3 class="tussenkop">Sprookjesachtig</h3><p class="tekst">Die vergelijking is makkelijk gemaakt, want in Little Nightmares 2 loop je als een klein jochie door een wereld gevuld met groteske volwassenen. Via aardig uitgewerkte platformgameplay ontwijk je een schooljuf met een uitschuifbare nek, een moddervette crematoriummedewerker die aan het plafond hangt, tig zielloze mensen die zich vrij letterlijk blindstaren op televisies, en nog meer van dit soort boven je uit torende vijanden. Het zijn wandelende karikaturen, met uitvergrote lichaamsdelen en vaak ook een smerige, al dan niet bloederige twist.</p><p class="tekst">Wat dat betreft bouwt Little Nightmares vrolijk voort op z’n voorganger. En net als in z’n voorganger zijn al die groteske volwassenen onderdeel van een absurde kijk op onze eigen wereld. Vol torende gebouwen, vervormde interieurs en fucked up versies van alledaagse objecten. Te midden van al die bizarre shit loopt Mono, een klein jochie dat niets liever wil dan overleven en waarschijnlijk even weinig snapt van alle bizarre taferelen die hij aanschouwt als wij. Die simpele drijfveer, in combinatie met enkele rustmomentjes waar het kinderlijke onschuld van afspat, geeft het geheel een unieke, sprookjesachtige sfeer.</p><h3 class="tussenkop">Frustraties<o:p></o:p></h3><p class="tussenkop">Waar het met de world building en sfeer net als in de vorige game meer dan goed zit – misschien wel beter, nu we meer van die wereld te zien en te weten krijgen – zijn de minder overtuigende platform-elementen en een focus op trial-&amp;-error-gameplay helaas ook terug. Want Mono zal doodgaan, en vaak ook. Om de vijf meter lijkt wel een checkpoint te zitten, en dat is niet heel gek in een spelwereld die gevuld is met vrijwel onzichtbare boobytraps en andere insta-death-instinkers. Eén foute stap is vaak fataal, wat het des te frustrerender maakt dat Mono zich soms erg moeilijk laat besturen.</p><p class="tussenkop"><img alt="Little Nightmares 2" height="341" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/642903/?width=727" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" title="Little Nightmares 2" width="608"/></p><p class="tekst">Het is begrijpelijk dat je in zo’n game niet perfect controle over het kleine manneke hebt, het past ook wel bij de schijnbaar onmogelijke opgave die voor Mono ligt. Maar in de meeste games leer je met zoiets omgaan, terwijl de camerahoeken in Little Nightmares 2 het platformwerk soms schier onmogelijk maken. Zo loop je iets te vaak tegen muren en objecten aan, wat zeker in de vele achtervolgingsscènes ronduit vervelend is. Ja, je start dan vaak enkele meters voor het punt waar Mono stierf, maar dat (gebrek aan) tempo is niet voor iedereen weggelegd.</p><h3 class="tekst">Nieuwe streken</h3><p class="tussenkop">Gelukkig zorgt ontwikkelaar Tarsier Studios voor meer afwisseling in de flow van de game door nieuwe soorten vijanden, een vorm van combat en twee bruikbare items toe te voegen. Wat betreft de combat is het echter ook weer vooral een kwestie van trial &amp; error; Mono kan een grote hamer of iets dergelijks achter zich aanslepen en langzaam een aanval uitvoeren, wat goed getimed moet worden. Ben je iets te laat, dan gaat hij dood. Op zich prima, maar het zorgt voor een hoop herhaling als je bijvoorbeeld oog in oog staat met vijf vijanden.</p><p class="tussenkop"><img alt="Little Nightmares 2" height="304" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/642904/?width=727" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" title="Little Nightmares 2" width="608"/></p><p class="tekst">De twee bruikbare items, een zaklantaarn en een afstandsbediening, zijn gelukkig leuker gevonden. Vooral de zaklantaarn leverde enkele momenten op waar m’n hart sneller van ging kloppen. Een donkere opslagruimte vol (pas)poppen die achter Mono aan rennen en alleen stoppen als ze in het licht staan; dat is toch wel een situatie waar het (bal)zweet van uitbreekt. Little Nightmares 2 zit gelukkig vol van dat soort momenten, genoeg om de ietwat saaie platformstukjes door gure, monotone omgevingen en de frustrerende combat en camerahoeken mee goed te maken.</p><h3 class="tekst">Schilderachtig lelijk</h3><p class="tussenkop">Over die camera gesproken: het is raar dat die soms voor frustratie zorgt, want over het algemeen lijkt er héél goed na te zijn gedacht over de dynamiek ervan. Er zit wat dat betreft een heerlijke flow in de game; door speels in- of uit te zoomen terwijl jij gewoon aan het rondlopen bent wordt de focus slim verlegd naar interessante wezens en gigantische constructies, en blijf je geboeid naar het scherm kijken. Je voelt je daardoor klein en onmachtig, als een weerloos jochie in een wereld die jou het liefst opvreet. Puik werk.</p><p class="tussenkop"><img alt="Little Nightmares 2" height="342" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/642905/?width=727" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" title="Little Nightmares 2" width="608"/></p><p class="tekst">Tel er een paar prachtige, foeilelijke scenes – heerlijk toch, die ogenschijnlijke tegenstrijdigheid in dit soort horror? – en een animatiefilm-waardige productie bij op, en je hebt een game die nog wel even op je netvlies gebrand blijft. Nee, de gameplay is niet de reden dat ik Little Nightmares 2 zo tof vind en uitkijk naar een volgend deel. Die wereld blijft gewoon verdomd boeiend en mooi.</p><h3 class="tekst">Gedeelde smart</h3><p class="tussenkop">Naast de vertrouwde, maar beter uitgewerkte esthetiek ben ik ook erg te spreken over het uhh… verhaal, als je dat zo wilt noemen. Alles blijft lekker vaag en surrealistisch, maar omdat Mono vergezeld wordt door een ander kind raakte Little Nightmares 2 me harder in de <i>feels</i> dan z’n voorganger. Dit (nog) mysterieuze kid is handig bij puzzels, maar het is de relatie tussen de twee die iets aan de Little Nightmare-formule toevoegt en een zekere urgentie aan hun ontsnappingstocht geeft. Met de rechtertrigger kun je ze zelfs handjes laten vasthouden, wat het alleen maar schattiger maakt. En hartverscheurender, als er iets dreigt fout te gaan…</p><p class="tussenkop"><img alt="Little Nightmares 2" height="342" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/642906/?width=727" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" title="Little Nightmares 2" width="608"/></p><p class="tekst">Mede door hun band is het einde van de game een stuk gedenkwaardiger dan die van deel een. De climax is erg tof en tegelijkertijd moeilijk om te aanschouwen, maar dat is juist de kracht van Little Nightmares 2. Aan de ene kan is het zó mooi, aan de andere kant is het zó fucked up. Een unieke, aangrijpende achtbaanrit van pakweg acht uurtjes, en dat voor maar 35 euro bij launch. Daar wil ik wel meer van. Al mag Tarsier Studios nog even goed naar de gameplay kijken voor ze met het vervolg komen. Dan was ik in de tussentijd m’n onderbroek even.</p><p class="tekst"><i></i><b><i><span lang="NL">Little Nightmares 2 verschijnt op 11 februari voor PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S, Xbox One, Switch en pc.</span></i></b></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Little Nightmares 2 review (PS4) - Kleine nachtmerries worden groot

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links