<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="2e93ea98-b827-42df-b1ec-a9e9e0cac192"><div style="text-align: justify"> In dit geval natuurlijk niemand minder dan de alcoholistische, hyperactieve Maarten Blonk en de chronisch in slaap vallende, een aandachtspanne van maximaal vier seconden bezittende Wouter Brugge. 
Na een krat bier en twee flessen jenever soldaat gemaakt te hebben (kopstootjes ftw), hadden Maarten en Wouter elkaar, behalve een paar “blurgh”s en “mnnnff”s, niet zoveel meer te melden. Maar voordat het alcoholpercentage door het dak schoot, ging het commentaar over Mafia II in razend tempo over en weer en werd er zowaar af en toe nog iets in de buurt van zinnigs gezegd. 
De twee PU-redacteuren hadden namelijk een briljant review-concept verzonnen, eentje die ze de klinkende naam “In het Testhok Zitten, Zuipen, Gamen en de Stagiairs Aantekeningen Laten Maken” hadden gegeven. Maar eerlijk gezegd wist die naam het ijzersterke idee geen recht te doen. Lees maar mee…
Oppervlakkigheden terzijde Wouter: “Ik word nu al bijna scheel en misselijk van al die screentear. Verdomd zonde, want de game ziet er fucking briljant uit.” 
Maarten: “Ja, laten we hopen dat die shit wel opgelost is in de retail-versie.” 
Wouter: “Tja, als je er doorheen kijkt, is er genoeg moois te zien.” 
Maarten: “Daarom! Bekijk dat fucking glas eens halfvol, Groninger!” 
Wouter: “Glazen zijn kwart leeg, halfleeg, driekwart leeg of gewoon leeg, Maarten Blonk, laten we realistisch blijven hier.” 
Maarten: “Jaja, whatever. Het enige wat ik zie, is een vette stad vol met beweging en mensen. Check, daar staat iemand de krant te lezen!” 
Wouter: “Haha, er staat daar gewoon een wijf het menu van het restaurant te lezen!” 
Maarten: “Hey, die lui staan daar met elkaar te lullen. Ze hebben pech!” 
Wouter: “Jaja, zulke scripted shit stoppen ze toch alleen maar in het begin zodat we meteen in die sfeer gekwakt worden.” 
Maarten: “Moet zeggen dat het prima werkt…” 
Wouter: “Eh ja, op zich wel…”
Lullen over linair Wouter: “Hhhmmm, ik vraag me af waarom dit eigenlijk een free-roaming game is geworden. Je bent toch echt niets anders aan het doen dan verhaalmissietjes afwerken.” 
Maarten: “Ja, de gameplay is inderdaad zo lineair als de loopbaan van Koningin Beatrix.” 
Wouter: “Wel een brute stad, hoor.” 
Maarten: “Vet hè? Is een soort mix tussen New York en San Francisco… 
Wouter: “Oh wacht, je kunt wel een stuk in je kraag zuipen en nieuwe kleren kopen. Heb je toch nog een beetje free-geroam…” 
Maarten: “Vind het sowieso niet zo erg dat alles zo extreem lineair is.” 
Wouter: “Dat komt omdat we aan het reviewen zijn en dan heb je haast. Tenminste, Ed moet het idee hebben dat we ons aan het haasten zijn. Kijkt ie?” 
Maarten: “Neuh, hij zit bijschriften te maken. Dan kan je een baksteen op z’n kale knar flikkeren, heeft ie nog niets door. Hoe dan ook; ik wil gewoon weten hoe het verhaal verder gaat. Fuck side-missies of dat geouwehoer met vrienden maken enzo.” 
Wouter: “Het verhaal volgen is zeker geen straf en die vrij te doorkruizen stad geeft je wel het gevoel dat alles realistischer en completer is, of zo. Maar ik wil opties hebben, man! Af en toe effe een raceje doen of een brandje blussen.” 
Maarten: “Gast, waarom wil je opties hebben als je zo opgezogen wordt door het verhaal!? Check nou hoe Vito en die wapenhandelaar aan het lullen zijn omdat ze allebei in het leger gezeten hebben!” 
Wouter: “Wow… cool…”
De 50's zijn de nieuwe 80's Maarten: “Je zou het bijna GTA V: Mafia kunnen noemen, hè?” 
Wouter: “Op zich… behalve dan dat er weinig te sandboxen valt.” 
Maarten: “Ik vind deze setting ook zóveel cooler!” 
Wouter: “Naah, ik weet niet hoor. Nu we een sprongetje in de tijd hebben gemaakt naar de jaren vijftig omdat [censuur door 2K] inderdaad, maar ik vond het vorige decennium een beetje lame. Met die faggoty lalalaaalaadie muziekjes en slome wagens.” 
Maarten: “Maar nu heb je veel coolere auto’s. En check de wijven op straat! Die zien er nu veel beter uit, met rokjes en alles. Ballen moet je ze!” 
Wouter: “En de muziek is veel toffer geworden. Kan sommige nummers zelfs meezingen. When you’re smiling, keep on smiling… AND THE WHOLE WORLD SMILES WITH YOU!!!” 
Maarten: “Jaja, chill nu maar effe.” 
Wouter: “Ik word volgens mij wel vrolijk van die jaren ‘50. Toffe auto’s, stijlvolle pakken, vrolijke muziek maar niet zo happyhappyjoyjoy dat het triest wordt… Naais!” 
Maarten: “Dat zeg ik; vette setting. Ha, check dat appartement van Joe! Hij heeft nu allemaal paarse muren in z’n appartement! What the fuck; er staan gewoon flamingo’s!” 
Wouter: “Mwhaaaha!!” 
Maarten: “En moet je die details in de stad zien. Billboards en winkelborden zijn nu allemaal anders.” 
Wouter: “Zeker een stuk beter dan de jaren ‘40. Hoewel ik het toen wel cool vond dat ze het op de radio over de Tweede Wereldoorlog en over die bastard nazi’s hadden en alles.” 
Maarten: “Daarom vond ik GTA London samen met Vice City ook de tofste GTA, weet je, omdat je daar tenminste in een ander jaartal zat. Een soort van vermakelijk geschiedenislesje.” 
Wouter: “Opletten nou, we moeten een leger aan greasers doodknallen. Check ze nou met hun leren jasjes en hun hotrods! Hey, wacht eens effe… paas mij ook zo’n hotrod!”
Cliché; wat is er mee? 
Maarten: “Je krijgt bij alles wat die Vito en Joe meemaken wel een soort van déjà-vu, hè?” 
Wouter: “Ja, het is allemaal wel behoorlijk cliché en soms zelfs fucking voorspelbaar. Ik heb echt al een schijtlading aan referenties gezien naar gangsterfilms.” 
Maarten: “Moet je even een kadertje over schrijven dan.” 
Wouter: “Oh ja. Stagiair, noteer dat effe!” 
Maarten: “Maar het is niet alsof het storend is dat je soms gewoon wéét wat er gaat gebeuren of dat het zo herkenbaar is.” 
Wouter: “Nee, komt omdat de cutscenes zo vet zijn. Knalharde voice-acting en alles is supersoepel gemotion-captured. Als we zo’n beetje alles niet al eerder gezien of gespeeld hadden, dan was het een prima film geweest.” 
Maarten: “Zeker. Ik bedoel, ik zit er niet eens mee dat jij nu aan het spelen bent. Vind het prima om gewoon mee te kijken, weet je?” 
Wouter: “Mooi, dan speel ik nog effe door.” 
Maarten: “Ja, hoor eens effe, ik bedoel niet dat je die hele game in je uppie uit moet spelen.” 
Wouter: “Whooo, je kunt niet voor eeuwig achter dat tafeltje schuilen!” 
Maarten: “Haha nee, ze schieten er gewoon doorheen! En check die hele glazen muur naar de tering gaan!” 
Wouter: “Yeah, chaos!”
 
Conclusie Mafia II is een lineaire toestand die, hoewel het zich in een open stad afspeelt, moeilijk een sandbox game genoemd kan worden. Gelukkig blijf je geboeid dankzij een vet verhaal (iets cliché), een uiterst gedetailleerde, overtuigende setting, toffe personages, een prima rijsysteem, meer dan aardige schietactie en plotwendingen die voor welkome afwisseling zorgen. Mafia II is als The Godfather boxset in gamevorm, alleen dan zonder de crappyness van het derde deel. Als de lelijke screentear die ons in de review versie tergde niet meer in de uiteindelijke versie zit, dan moet je dit oogverblindende mooie gangster-epiek zeker in huis halen! 
 </div>
</div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu">Conclusie</h2>
</article>

Mafia II

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links