
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="e56209a7-5015-402a-988e-3e035690fe97"><p class="tekst" style="text-align: justify;">Het spelen van Metal Gear Rising: Revengeance liet me iets inzien wat ik eigenlijk altijd al wist maar nooit echt aan mezelf toegegeven heb. Namelijk dat ik ergens toch wel een beetje klaar ben met lange, pretentieuze, grootse games en dat ik de voorkeur geef aan korte, gameplay-gerichte titels die er om smeken herspeeld te worden.</p><p class="tekst" style="text-align: justify;">Games waar je theoretisch op een regenachtige zondag doorheen zou kunnen knallen omdat je ze kunt dromen en je er achterlijk goed in bent geworden. Games als Portal, Luigi’s Mansion, Lylat Wars, de eerste Gears of War, Scott Pilgrim vs. the World: the Game, Shadow of the Colossus, et cetera. Games die de speler niet een veertig uur durend epos proberen voor te schotelen vol met clichés uit de literatuur en filmwereld, maar die één gameplay-concept strak, perfect en kort genoeg uitvoeren zodat jij terug blijft komen voor meer. Revengeance is zo’n game.</p><h2 style="text-align: justify;"><strong>Pure gameplay</strong></h2><p class="tekst" style="text-align: justify;">Zoals ik al zei in m’n First Look vorige maand: Revengeance is eigenlijk de anti-Metal Gear-game. Het wil geen cinematografische ‘ervaring’ zijn, en het vertelt geen lang, semi-filosofisch verhaal waarbij de gameplay enkel de lijm is die de filmpjes en het plot bij elkaar houdt. Nee, Revengeance ís gameplay.</p><p class="tekst" style="text-align: justify;">Het is een aaneenschakeling van korte, coole, intense gevechten, en na elk gevecht word je beoordeeld op je skills. Dit is een game die je niet zozeer dingen wil laten zien maar het je juist wil laten dóen.</p><p style="text-align: justify;"></p><p class="tekst" style="text-align: justify;">In Metal Gear Solid 4 zagen we in een filmpje hoe cyborg-ninja Raiden het opnam tegen een groep Gekkos (uiterst wendbare en dodelijke wandelende tanks) en hij vervolgens filet americain van ze maakte. In Revengeance mag je het lekker zelf doen. Sterker nog, de hoeveelheid gekke shit die je in deze game zelf doet, ontstijgt soms zelfs wat je in de filmpjes van Metal Gear Solid 4 te zien kreeg.</p><h2 class="tussenkop" style="text-align: justify;"><strong>Ruggengraten</strong></h2><p class="tekst" style="text-align: justify;">‘Heb ik dat nou echt allemaal zelf gedaan!?’, vroeg ik me hardop af terwijl ik naar de controller in mijn handen keek. Ik had Raiden zojuist op een groep vijanden laten afrennen terwijl hij het vuur van hun machinegeweren reflecteerde met zijn katana. Vervolgens deed hij een sliding, waarna hij in slow-motion de rompen van twee soldaten doormidden sneed. Hun bovenste helften waren nog niet eens op de grond gevallen of Raiden had hun elektrische ruggengraten eruit gerukt en de energie ervan geabsorbeerd. De Gekko naast hen wilde Raiden een schop verkopen, maar met perfecte timing pareerde hij de aanval met z’n zwaard, waardoor de Gekko uit balans werd gebracht. Dit gaf mij de tijd om Raiden een finishing move te laten uitvoeren.</p><p class="tekst"></p><p class="tekst" style="text-align: justify;">Terwijl ik daarmee bezig was ging mijn telefoon af. ‘Sorry, maat’, dacht ik bij mezelf, ‘maar ik zweef nu ondersteboven en in slow-motion door de lucht terwijl ik een wandelende tank in zestien stukken hak. Dit heeft even voorrang.’</p><h2 style="text-align: justify;"><strong>Blocken<strong>?</strong></strong></h2><p class="tekst" style="text-align: justify;">Op het eerste gezicht lijkt Revengeance een standaard en conventionele hack &amp; slash-titel, maar wie even experimenteert met het fabuleuze vechtsysteem zal snel begrijpen dat dit de beste en meest vernieuwende game in het genre is sinds Bayonetta.</p><p class="tekst" style="text-align: justify;">Zo is er in dit spelletje bijvoorbeeld geen block-knop te vinden. Blocken kan slechts door op het juiste moment een lichte aanval uit te voeren in combinatie met de juiste richting. Is je timing perfect? Dan block je een aanval niet alleen, nee, dan pareer je hem, waardoor je meteen kunt switchen naar de tijdvertragende Blade mode waarin je vijandelijke lichaamsdelen met de grootste precisie in plakjes sushi kunt veranderen.</p><p class="tekst" style="text-align: justify;">Een geniale zet van ontwikkelaar PlatinumGames. Waarom? Omdat de mogelijkheid om te blocken of weg te rollen een saaie genre-conventie was die gameplay eentonig maakte. PlatinumGames heeft dit probleem opgelost door blocken helemaal te vervangen door een veel offensievere, actievere manier van verdedigen. Je kunt niet meer blocken door een knopje ingedrukt te houden; je moet je block verdienen. Elk gevecht wordt hierdoor spannend. Elke confrontatie vereist hierdoor je totale aandacht. Elke overwinning is hierdoor super bevredigend.</p><h2 style="text-align: justify;"><strong>Waarom? Daarom!</strong></h2><p class="tekst" style="text-align: justify;">Ik ben verliefd op deze game. Omdat het vechtsysteem even simpel als diepgaand is. Omdat je elk gevecht op een dozijn verschillende manier kunt benaderen. Omdat Blade mode nooit gaat vervelen. Omdat de zang in de supervette rocknummers altijd op het tofste moment van het gevecht inkicken. Omdat de bazen gestoord zijn. Omdat de wapens die je van hen krijgt stuk voor stuk geweldig zijn en jouw katana op prachtige wijze complementeren. Omdat bijna alles wat je stuk wil snijden ook daadwerkelijk snijbaar is.</p><p style="text-align: justify;"></p><p style="text-align: justify;">Omdat de verzamelbare VR-missies zo verslavend zijn om uit te spelen. Omdat je een hyperintelligente robotwolf als sidekick krijgt. Omdat het onder de knie krijgen van het parry-systeem de game naar een compleet nieuw niveau van bevrediging duwt. Omdat je echt bijna alles kunt doen wat je zou willen en verwacht van de meest badass cybernetische ninja in de geschiedenis van gaming.</p><h2 style="text-align: justify;"><strong>Herspelen</strong></h2><p class="tekst" style="text-align: justify;">Besef dat dit echter geen game is voor mensen die nog nooit een hack &amp; slash-spelletje hebben gespeeld. Die mensen kunnen beter DmC: Devil May Cry halen, dat een balans wist te vinden tussen gameplay, toegankelijkheid en die cinematografische ervaring waar ik het eerder over had.</p><p class="tekst" style="text-align: justify;">Die balans heeft Revengeance niet; deze game focust zich slechts op z’n gameplay. De levels zijn minder mooi dan in DmC, het script is slechter en je wordt harder gestraft als je niet goed genoeg speelt. Maar stiekem vind ik Revengeance daarom een veel fijner spel. Het heeft de speelbaarheid van Bayonetta, de verslavende uitdaging van Ninja Gaiden en het moordende tempo van Vanquish, en dat alles in een fijnzinnig Metal Gear Solid 4-sausje.</p><p class="tekst" style="text-align: justify;">Het is geen ‘ervaring’, het is een superstrakke videogame die ik tig keer ga herspelen omdat ik er steeds beter in word, het telkens anders kan doen en het me niet verveelt. Het is alles wat ik ervan gehoopt had. En meer.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Metal Gear Rising: Revengeance - review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links