
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="3cdc27df-41db-48b9-811a-2c1638d5990e"><p>Middle-earth: Shadow of War heeft geen savegames waaraan ik kan zien hoe lang ik al Uruk- en Olog-Hai aan het domineren en executeren ben, maar ik gok dat ik al wel een uur of 40, 50 in de game heb zitten. Inmiddels ben ik op het punt dat ik met Shadow Strikes, perfect getimede counters en Execution Moves op soepele wijze vele, groene hoofden door de lucht laat vliegen, maar dat heeft nogal ff geduurd, zeg. Waarom Talion precies al z’n powers kwijt was na Shadow of Mordor en daarvoor een veel uitgebreidere skill tree terug kreeg, dat is me niet helemaal duidelijk. Sowieso, het hele verhaal van Middle-earth: Shadow of War gaat wel m’n oren en ogen in, maar blijft niet echt in de grijze massa hangen, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik probeer het wel te volgen, maar zodra Shelob (die in de lore van Middle-earth: Shadow of War niet alleen een huge-ass spin is, maar ook een zwartharige vrouw die verkering heeft gehad met Sauron…eh, of zoiets) weer fancy begint te wauwelen of <a href="https://www.imdb.com/name/nm1154161/?ref_=tt_cl_t3" target="_blank" title="Laura Bailey op IMDB">Laura Bailey</a> als elfje Eltariel haar meest posh Brits opzet terwijl ze deftig converseert met Talion-Troy Baker (niet z’n meest overtuigende werk), dan verlies ik heel rap m’n aandacht.</p><p></p><h3>Middle-earth: Shadow of War kent meer bullshit</h3><p>Middle-earth: Shadow of War laat dingen gebeuren tijdens de 60 jaar die zich tussen The Hobbit en The Lord of the Rings afspelen die in principe een overenthousiaste fanboy had kunnen verzinnen. Gelukkig lang niet van zo’n extreem laag kaliber als bijvoorbeeld Fifty Shades of Grey, wat is begonnen als de trieste fantasietjes van een Twilight-fan, want het doet prima dienst als achtergrondverhaal voor ork-gehak en heeft zelfs wel een paar grappige ideetjes. Zo is er een leuke twist gegeven aan het verhaal van <a href="https://lotr.wikia.com/wiki/Helm_Hammerhand" target="_blank" title="Helm Hammerhand">Helm Hammerhand</a>, een koning van Rohan die daadwerkelijk een plek heeft in het Tolkien-universum, wat er voor zorgt dat hij een Nazgûl is geworden en Talion (die er overigens nog steeds uitziet alsof iemand Viggo Mortensen heeft proberen na te maken in de character creator van Fallout 4) tegen hem moet knokken. Maar daarmee leg ik meteen ook een beetje de vinger op de zere plek: de schrijvers van Monolith hebben wel heel erg de vrije hand gekregen om heel veel shit in het Tolkienverse sensationeler te maken of te versimpelen, waardoor Middle-earth: Shadow of War een beetje de Zack Snyder- of Michael Bay-versie van de Tolkien-wereld presenteert. Maar goed, dit was in het vorige deel natuurlijk ook al zo (hoewel er dit keer wel een flink schepje bovenop gedaan wordt en het verhaal in deel 1 een stuk strakker en beter is), dus als je daar aan hebt kunnen wennen, dan zal ook dit deel geen probleem zijn. En zo zijn er wel meer zaken vrijwel onveranderd gebleven sinds de voorganger…</p><p></p><h3>Is Middle-earth: Shadow of War eigenlijk wel beter dan Shadow of Mordor?</h3><p>Ja, ook Middle-earth: Shadow of War is weer het beste te omschrijven als een Assassin’s Creed in Midden-aarde met het vechtsysteem van de Arkham-games (zo goed als 1 op 1, want die serie is van dezelfde uitgever; Warner Bros.) erin verwerkt. Logisch, dat was een prima basis voor een zeer vermakelijke game en is dat nog steeds. Toch had ik wel fijn gevonden als Monolith iets meer had getweakt en aangepast, in plaats van dat ze alleen maar verder bouwen op het bestaande systeem, inclusief diens animaties, met meer en meer en meer skills. Want hoe spectaculair veel van die nieuwe skills in Middle-earth: Shadow of War ook zijn, hoe leuk het sneaken, lomp killen, berijden van monsters en maken van bloederige special moves ook is, er zit een veel te lange periode van frustratie tussen het begin van de game, en het moment dat je skill tree mad uitgebouwd is.</p><p></p><p>In die uren moet je leren wat de beperking van het vechtsysteem is; dat je bijvoorbeeld knokken in grote groepen moet vermijden omdat de game regelmatig ‘vergeet’ aan te geven dat een Orc Grunt een move maakt en je moet counteren of wegrollen. En dat je aan het begin nog geen goede manieren hebt om te ontsnappen uit zo’n groep als het te heet onder je voeten wordt, want je hebt de zeer handige Shadow Strike nog niet. Oh en een Execution Move of een ‘grab’ doen op een simpele kut-ork (kutork?) in plaats van op de Captain waar je op mikte, dat zal je kneitervaak gebeuren met veel, hard gevloek tot gevolg! Dat zijn namelijk cruciale fouten die er te vaak voor zorgen dat je dingen opnieuw moet doen en hoewel dit in vele gevallen geen straf is, komt het ook regelmatig voor dat je toch liever progressie had gemaakt; Middle-earth: Shadow of War is namelijk een énorme game.<br/>Belangrijke sidenote: ik speel de game wel op Nemesis, de hoogste moeilijkheidsgraad die ik overigens zeker aanraad als je van uitdaging houdt. Speel je Normal of Easy, dan zal het bovenstaande vast een stuk minder gelden en bespaar je jezelf vast en zeker wat ontplofte voorhoofdsaders.</p><p></p><h3>Middle-earth: Shadow of War is eigenlijk té groot</h3><p>Het vechtsysteem van Middle-earth: Shadow of War is dus uitgebreid, niet enorm verbeterd, maar het Nemesis-systeem is wat dat betreft een ander verhaal. In een video die binnenkort online komt zal ik hier een zeer uitgebreide uitleg over geven, maar in het kort werkt dit idee als volgt: de orks in Mordor kennen een hiërarchie. De meeste zijn gewoon domme soldaatjes die je met een welgemikte pijl of zwaardslag doodschiet of -hakt, maar sommige zijn Captains of Warchiefs of worden dat als ze hoofdrolspeler Talion afmaken (hij kan zich oneindig ressurecten). En deze knakkers, afhankelijk van hun level en hun skills, zijn veel minder makkelijk af te maken, kennen hun eigen, volledig psychopathische persoonlijkheden en vormen eigenlijk het gitzwarte/gifgroene hart van Middle-earth: Shadow of War. Evenals van diens voorganger, trouwens. Op een bepaald punt in de game kan je doormiddel van een Power Ring de gedachten van deze zieke Uruk-Hai of Olog-Hai overnemen, om zo je eigen leger op te bouwen. Nieuw aan Middle-earth: Shadow of War ten opzichte van diens voorganger is dat je dit keer een einddoel hebt: de aanval op een kasteel waar de Overlord vanuit regeert. Elke regio heeft zo’n burcht en voordat je die allemaal hebt overgenomen… ja, tegen die tijd kan je geen Cockney-pratende ork meer zien, denk ik!</p><p></p><p>Middle-earth: Shadow of War is eigenlijk ook een beetje té groot, om eerlijk te zijn. Er zijn gigantisch veel verhaalmissies, verdeeld over een hele zooi quest givers, waarvan er minstens 40 procent filler is waarin je bijvoorbeeld een nietszeggend character moet bevrijden, je een random hoeveelheid orks moet killen/domineren of elementen van het Nemesis-systeem onnodig (nog eens) uitgelegd worden. Dan heb daarbij een hele zooi collectibles, die overigens wel redelijk bevredigend zijn met vaak fijne beloningen, maar het zijn er simpelweg nét teveel. Tot overmaat van ramp zit er ook nog eens een best wel smerig microtransactions-verdienmodel verbonden aan het Nemesis-systeem, samen met verwaarloosbare online-elementen om je überhaupt een reden te geven geld te besteden aan nieuwe Captains. Zo, nu heb je me wel heel erg veel negatieve dingen zien schrijven over Middle-earth: Shadow of War, niet waar? Waarom dan toch een heel hoog cijfer?</p><p></p><h3>Toch blijft Middle-earth: Shadow of War enorm lang leuk</h3><p>Kijk, er valt een hoop aan te merken op Middle-earth: Shadow of War, waardoor het lang geen Gold Award verdient. Maar als je kijkt hoeveel plezier je hier uiteindelijk uithaalt, puur omdat het zo’n gigantische powertrip is om Talion te zijn en hele legers aan orks aan je karretje te spannen, dan vallen ook een hoop nadelen heel snel weg. Ja, de basis van het vechtsysteem uit Middle-earth: Shadow of Mordor is niet genoeg getweakt, maar als je eenmaal aan het huishouden bent met de nieuwe Bird of Prey ability en Talion door de lucht zwevend de ene ork na de andere headshot, dan ben je dat allang vergeten. Ja, het slaat op kont dat Shelob een menselijke vrouw is, maar als je eenmaal al haar Memories verzameld hebt en je achter haar geschiedenis met Sauron komt, dan denk je: ‘och, best grappig’. Zeker, de magie en mysterie achter de Balrog wordt compleet om zeep geholpen in Middle-earth: Shadow of War als het monster misbruikt wordt als eindbaas, maar nadat je hem door het ijs hebt laten zakken terwijl je op een Drake rondvliegt, heb je daar best schijt aan. Daarbij is het Nemesis-systeem, mede door de kastelen die je kan aanvallen, echt een stuk cooler en bevredigender geworden, kan Talion dit keer veel vettere loot scoren dan in <a href="https://pu.nl/artikelen/review/middle-earth-shadow-of-mordor-review/" target="_blank" title="Middle-earth: Shadow of Mordor - review">Middle-earth: Shadow of Mordor</a> (en deze armor nog verder upspicen met gems, die weer samengevoegd kunnen worden tot steeds krachtigere gems) en zijn de vele verschillende variaties van ork-bevelhebbers in Mordor weer hilarische sick fucks... de eerste 30 uur althans. Dus ja, ik verloor vaak m’n aandacht, heb me soms zelfs een tikje verveeld en zeker, er was frustratie. Maar het overgrote deel van de 40, 50 uur zijn voorbij gevlógen en heb ik me met veel (guilty) pleasure omhooggewerkt van Orc Grunt naar Captain, van Captain naar Warchief, van Warchief naar Overlord en van Overlord naar Nazgûl.</p><p><iframe frameborder="0" height="350" src="https://www.youtube.com/embed/xl4bkIGgiyc" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="425"></iframe></p><p></p><p></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Middle-earth: Shadow of War - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links