
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="e0492d2a-14a0-437a-9fce-29fb2d9c55f3"><p class="balk">Stel, je bent een Monster Hunter-fan. Je houdt van deze serie en de ondoordringbare spelsystemen van voorgaande delen hebben je niet kunnen afstoten. Gefeliciteerd! En nu wegwezen – deze recensie is niet voor jou. Jij weet al dat je deze game in huis haalt en ik weet al dat je dit fantastisch gaat vinden. Maar de rest van deze tekst is voor mijn lotgenoten. Voor de mensen die Monster Hunter altijd te intimiderend vonden, maar toch getriggerd zijn door dit deel.<br/></p><h3 class="tussenkop">Traantje</h3><p class="tekst">Ik weet wat de eerste vraag is die je hebt. Die had ik namelijk ook: hoe hoog is de instapdrempel van deze game? Het antwoord is helaas niet eenduidig. Niet alles wordt voorgekauwd, is logisch of wordt fatsoenlijk uitgelegd. Maar na een paar uurtjes bikkelen en misschien een beetje googelen is het best te doen én – belangrijker nog – blijkt het leerproces meer dan de moeite waard. Want holy shit, mensenkinderen, dit is me een game, hoor. Dat je twintig minuten lang een strijd van leven op dood levert tegen een kolossaal monster. Dat er dan ineens een nóg groter monster uit de bossen komt stormen en dat die twee reuzen dan – waanzinnig geanimeerd –met elkaar gaan knokken. Dat zijn hoogtepunten die me na tientallen uren nog steeds laten gillen van ongeloof, waanzin en gruwelijkheid. Alsof je meespeelt in een absurd gave cutscene. En als zo’n bruut dan nét dat ene stukje loot laat vallen dat ik nodig had om die nieuwe armor piece te craften, druppelt er weleens een traantje van geluk op mijn controller.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><br/></p><h3 class="tussenkop">14 wapens, 14 games</h3><p class="tekst">Tussen dit soort hoogtepunten door ben je wel met 1001 andere dingen bezig. Hoe werken quests en bounty’s precies? Wat doen die duizend verschillende items allemaal? Hoe vang je monsters in plaats van dat je ze afslacht? Het craften van wapens en armor is een verslavende grind die het kloppend hart van je progressie vormt, terwijl Capcom uitgebreid koketteert met het creatieve talent van zijn designers. Hetzelfde kan overigens worden gezegd over het design van de monsters en de schitterende omgevingen. Alles hier oogt uitgesproken, esthetisch verantwoord en uniek. Dat het inhoudelijk minstens even uitgesproken is, bewijzen de 14 wapentypen wel. Achter me is een maatje bezig met ingewikkelde ammo-management voor z’n pijl en boog, naast me staat iemand moeilijke combo’s uit te voeren met een bijl die met een druk op de knop in een zwaard kan veranderen. En ik? Ik vlieg door de lucht met de Insect Glaive, een wapen waar een handleiding bij hoort die dikker is dan de bijbel. Echt ontzettend knap hoe Capcom het voor elkaar krijgt om 14 wapens te ontwikkelen (met ontelbare upgrade-trees) en dat het bij elke switch lijkt alsof je ineens een compleet andere game speelt.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><br/></p><h3 class="tussenkop">Vergeet de problemen</h3><p class="tekst">Dat ik niet eens de ruimte heb om uit te leggen hoe één wapen werkt, is tekenend voor deze game. Wie alles wil weten over Monster Hunter: World heeft een boek nodig, geen recensie. Uiteindelijk zit ik hier alleen maar om te zeggen hoe dik deze game is en mocht je het nog niet doorhebben (ik laat een Yo Momma-grapje even achterwege): dikker dan dit wordt het niet snel. Er zit een bepaalde stroefheid in de animaties die me regelmatig stoort, de verhaallijn is net zo slecht als dat ie irrelevant is en ik kan zo twintig dingen aanwijzen die omslachtig en onlogisch zijn, terwijl dat helemaal niet had gehoeven.</p><p class="tekst">Maar je vergeet het als je op de rug van een Anjanath klimt en met je bijl een gat tussen zijn zevende en dertiende ruggenwervel graaft. Je vergeet het als je echt op het laatste moment wegduikt wanneer de Rathalos een vuurzee jouw kant op spuugt die nog net de neusharen van je katachtige metgezel (schattig!) weg schroeit. Je vergeet het als je door de werkelijk schitterende en gevarieerde omgevingen de sporen van je doelwit nauwkeurig traceert en je het gevaarte ineens tussen de bomen door ziet opdoemen. Monster Hunter: World is soms omslachtig en onlogisch, soms imperfect, maar in z’n hoogtepunten is het ongeëvenaard. Dan kun je niets anders dan schreeuwen. Van ongeloof, waanzin en gruwelijkheid.</p><p class="tekst" style="text-align: center;"><br/></p><h3 class="kaderkop">Online malaise</h3><p class="kader">Voor alle dingen die Monster Hunter: World goed doet, gaat het ook ergens grandioos de mist in: het online samenspel. Net als in Destiny of The Division lekker samen met je buddy’s spelen? Na elke quest word je uit het team geflikkerd en teruggestuurd naar je eigen game. Nog een quest doen? Dan moet één speler ’m opnieuw posten, waarna de rest weer opnieuw moet joinen. Elke. Keer. Weer. Ik kan je zeggen: als je een avondje aan het spelen bent, komt dat continu opnieuw inviten en joinen je echt de strot uit.</p><p class="kader">Nog absurder wordt het als je samen de verhaallijn wilt spelen. Jij en je maatjes moeten allemaal los van elkaar in je eigen game de quest starten, de cutscenes kijken en pas als de actie begint, kun je samen spelen. Maar niet zomaar – nee, stel je voor: de andere spelers moeten dan allemaal hun eigen quest cancellen, teruggaan naar de hubwereld en vanuit daar kunnen ze pas joinen. Echt, hoe verzin je het?! Gooi me gewoon in een party, laat de party leader kiezen waar we heen gaan en klaar! Het is echt gruwelijk zonde, want dit gare vooroorlogse systeem trapt een behoorlijke deuk in het speelplezier van mensen die specifiek op zoek zijn naar die online ervaring met vrienden.</p><p class="kader" style="text-align: center;"></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Monster Hunter: World - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links