
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1674723881311_7rhgotwy44"> <p>Ik ben iemand die er geen problemen mee heeft om de moeilijkheidsgraad van een game op ‘easy’ of ‘story’ te zetten als het verhaal mij boeit, maar ik de gameplay te moeilijk, te irritant of simpelweg te saai vind. Toch hou ik ook best van een uitdaging, gezien ik games als Super Meat Boy en Hollow Knight heb uitgespeeld. Alleen die verdraaide soulslikes van FromSoftware waren tot voor kort een brug te ver voor mij. </p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1674723901606_rdp08r03lje">Exotische taal </h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1674723912260_92oq738pmsn"> <p>En ik heb het vaak genoeg geprobeerd. Ik kan mij nog een kerstfeest bij de vorige uitgever van onze gamesites voor de geest halen, een jaar of twaalf geleden. Na afloop mocht ik bij een collega blijven pitten zodat ik niet helemaal terug naar Brabant hoefde te reizen met m’n aangeschoten harses. Voor het slapen gaan startte hij echter eerst nog even Demon’s Souls op. Of ik het zelf ook eens wilde proberen.</p><p>Ik kwam volgens mij nooit voorbij de eerste vijand, een of andere tamme ridder in het begingebied. Elke keer probeerde ik op hem in te hakken, maar er zat zoveel tijd tussen mijn slagen en in de tussentijd hakte de vijand mij in mootjes. Hoe kón dat nou? Ik gaf de controller maar weer terug, aangezien mijn collega geen moeite met diezelfde vijand leek te hebben, en daarbij was ik toch te aangeschoten om een serieuze poging te wagen. Mijn interesse was echter gewekt. De middeleeuwse setting, gecombineerd met een game die zo onconventioneel moeilijk was, had een bepaalde aantrekkingskracht. Het was alsof je voor het eerst een nieuwe, exotisch klinkende taal hoorde en je afvroeg wat er gezegd werd.<br/></p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1674733350856_5snjk2ja4g9"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-694485"> <figure class="resized-image"> <img alt="Elden Ring" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/694485/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1674733344939_exgan7qpr86"> <p>Uit angst voor een herhaling van het hierboven beschreven falen heb ik de oorspronkelijke versie van Demon’s Souls daarna nooit meer aangeraakt. Toen Dark Souls uitkwam durfde ik het weer aan, maar ook dat gaf ik na een uurtje weer op. Bloodborne is de enige game waar ik iets verder in ben gekomen – een geweldig gevoel – al was het baasgevecht tegen Father Gascoigne een muur waar ik tegenaan liep en niet meer doorheen kwam. Sekiro ging werkelijk voor geen ene meter en van de Demon’s Souls-remake heb ik alleen het eerste level geklaard. FromSoftware heeft door de jaren heen dus flink wat geld aan mij verdiend, maar ik heb er verdraaid weinig gameplay voor teruggekregen – al is dat vooral te wijten aan mijn eigen gebrek aan doorzettingsvermogen. <br/></p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1674723956180_rs1jm9hxl5h">You died </h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1674723965642_8djig8bb0gy"> <p>Maar ik ben hardleers. De recensies van Elden Ring waren extreem positief en de gemaakte vergelijkingen met het vrije gevoel uit Zelda: Breath of the Wild lagen helemaal in mijn straatje. Ik kon de lokroep simpelweg niet weerstaan: afgelopen lente pikte ik een kopietje voor m’n PS5 op. Vol goede moed startte ik het spel op, om vervolgens in de eerste minuut door een of andere verschrikkelijke baas in één klap naar het game-over-scherm gejonast te worden. Vooruit, dat is FromSoftwares manier om je te groeten, dus daar liet ik mij natuurlijk niet uit het veld door slaan. </p><p>Gelukkig volgde daarna het échte begin van de game en werd ik zelfs getrakteerd op een heuse tutorial, waardoor de basisbewegingen en -opties mij langzaam maar zeker begonnen te dagen. Het is een beetje alsof je als complete noob voor het eerst een gamecontroller vasthoudt, maar wie volhoudt, die leert. Vol goede moed liep ik dan ook uit de burcht waar ik zojuist was herboren, de wijde spelwereld in. De lichtstralen van de gigantische Erdtree die overal in de spelwereld zichtbaar is reflecteerden op het scherm, en de glooiende heuvels van begingebied Limgrave wenkten naar mij. ‘Kom maar Michel, geniet van dit meeslepende avontuur.’ Nou, graag! Hey, daar zag ik een stoere ridder op een paard lopen, even hoi zeggen… Een paar ferme klappen later pronkte ‘You Died’ weer op mijn scherm. Bedankt, fijne Tree Sentinel… <br/></p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1674733432522_3dp4uninz2w"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-694478"> <figure class="resized-image"> <img alt="" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/694478/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1674723992733_2vcvb5i4j2h">Succes! </h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1674724003632_ppljpunozm"> <p>Maar ik was vastberaden om ditmaal niet op te geven, om door te zetten en mijn fobie voor het soulslike-genre te overwinnen. Ook de klappen die ik kreeg in een klein soldatenkamp niet ver van het startpunt van de game gebruikte ik als motivatie om sterker, sneller en beter te worden. Voordat ik het wist had ik een paar savepunten (oftewel Sites of Grace) gevonden, kon ik mijn verdiende Runes inwisselen en zo levels omhoog gaan, en ontving ik ook nog eens een paard om snel mee weg te vluchten als het te heet onder mijn voeten werd. </p><p>Na wat uren oefenen op de zwakste soldaten en wilde dieren, werd het tijd om de proef op de som te nemen en een kleine, optionele dungeon te verkennen. In de Stormfoot Catacombs beet ik regelmatig het stof vanwege irritante Imps, maar ik gaf niet op en zo wist ik uiteindelijk de deur naar de baas te openen. Dit was hét moment van de waarheid; ik had uren getraind om hier mijn opgedane skills in volle glorie te vertonen. Maar natuurlijk wist de Erdtree Burial Watchdog, een hels ogend en macaber bewegend beeld van een hond, mij binnen de kortste keren klein te krijgen. Ik deed poging na poging, maar ik kreeg zijn levensbalk maar niet leeg. </p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1674733458577_nj00kwx81qh"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-694479"> <figure class="resized-image"> <img alt="" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/694479/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1674733451555_4tlwaq5tqej"> <p>Na lang mijn fouten overpeinzen en door menu’s heen scrollen zag ik een vreemde term bij de statistieken van mijn personage staan: heavy load. Ik zocht de term op en wat blijkt: mijn gekozen klasse, de Vagabond, begint standaard met een heavy load. Het betekent dat de spullen waarmee je uitgerust bent, zoals je harnas en je wapen, bij elkaar opgeteld te zwaar zijn. Dat zorgt ervoor dat je ‘fat rollt’, oftewel heel langzaam uit de weg rolt en dus niet tijdig aanvallen van vijanden kunt ontwijken. Meteen paste ik mijn geselecteerde spullen aan en probeerde ik het eindgevecht nog eens uit.</p><p>En ja hoor, opeens kon ik een stuk sneller uit de weg rollen en bleef ik langer in leven! Wat ik jaren voorheen als onmogelijk zag, kreeg ik nu voor elkaar: ik versloeg een baas in een FromSoftware-game! De Erdtree Burial Watchdog verdween in een flits van het scherm, en ik schreeuwde hardop een soort oerkreet uit het diepste van mijn onderbewustzijn richting het televisiescherm. Het was me eindelijk gelukt! </p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1674724242008_tc11jwfddaq"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-694484"> <figure class="resized-image"> <img alt="Elden Ring" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/694484/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1674724070584_umtf8tfl7la">De Dark Souls van de griepjes </h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1674724081737_21grqsfsa8f"> <p>De euforie die ik haalde uit het verslaan van een echte Elden Ring-baas, heb ik daarna gebruikt om een groot gedeelte van Limgrave te verkennen. Ik durfde gebieden die mij in eerste instantie angst in boezemden te bezoeken, al vluchtte ik nog regelmatig voor eindbazen, waaronder een gigantische draak die zomaar uit het niets op mij neerdaalde. Een schatkist die ik vlakbij vond, teleporteerde mij zonder pardon naar een hels landschap met enorm krachtige vijanden en een rode gloed, waardoor ik het bijna opgaf. Maar ik zette door, zelfs toen een lift in een bos mij honderden meters onder de grond bracht en de ene na de andere vijand mij daar versloeg. </p><p>Uiteindelijk was het niet Elden Ring die mij velde, maar een plotseling opkomende, felle buikgriep. Van het ene op het andere moment hield ik niets meer binnen. Als ik niet met koortsdromen op bed lag te zweten, rende ik naar het toilet. Het was zeg maar de Dark Souls van de griepjes. Van Elden Ring spelen kwam het op dat moment natuurlijk niet, en toen ik eenmaal beter was pakte ik het spel ook niet meer op. Toen de griep opkwam, had ik de game nog gespeeld en sindsdien associeerde ik het spel met dat misselijkmakende gevoel. Alleen al de gedachte aan door Limgrave rennen deed mijn maag draaien en mijn hoofd tollen! Kortom: ik gaf het weer eens op. Het was de zoveelste FromSoftware-game die op de stapel onuitgespeelde games belandde. Dit soort spellen is nou eenmaal niet aan mij besteed, zo concludeerde ik. <br/></p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1674733473882_g0foqiieb6l"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-694483"> <figure class="resized-image"> <img alt="Elden Ring" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/694483/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1674724104118_059umhi03zvm">Eindelijk die klik </h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1674724107858_jh1q5cc106q"> <p>Vlak voor de feestdagen speelde ik God of War Ragnarök uit en zocht ik naar een nieuw project. Toevallig zag ik Elden Ring in de kast liggen, en zoals wel vaker het geval is bij FromSoftware-games voelde ik die mysterieuze aantrekkingskracht weer. Ik propte de game in m’n console, rende een paar rondjes door Limgrave en versloeg wat vijandelijke kampen om het gevoel van het spel weer in de vingers te krijgen. De verschrikkelijke ervaring die ik had verwacht, kwam maar niet. In plaats daarvan ervoer ik een geweldig gevoel van vrijheid, eentje die na de rigide structuur van Ragnarök extra welkom was.</p><p>Elden Ring lijkt het totaal niet te boeien wat je in de spelwereld uitvreet. Je bent als speler een klein onderdeel van een groter geheel, in plaats van dat alles om je heen er is om jou te vermaken. The Lands Between bestaan, en jij bent daar als speler toevallig aan het rondlopen. Het verhaal dringt zich niet op met vele tussenfilmpjes en de game duwt je nauwelijks een vooraf bepaalde richting uit. Het boeit niemand of je leeft of sterft. Echte vrijheid dus. </p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1674733493353_1mpp1kryf3f"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-694480"> <figure class="resized-image"> <img alt="" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/694480/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1674733490714_0xjr0238ko3"> <p>Ik wist genoeg Runes op te halen om een paar levels omhoog te gaan, waarna ik vijanden kon neerhalen in drie, vier of vijf klappen, in plaats van de gebruikelijke tien. Ik bleef maar sterker worden en durfde het zelfs aan om terug te keren naar het begin van het spel, waar ik mijzelf lijnrecht tegenover de brute Tree Sentinel positioneerde. Met pas geleerde magie riep ik een drietal wolven op om hem af te leiden, en vervolgens stormde ik op hem af. De ene na de andere klap viel, soms op mij en soms op hem, maar iets wat ik voorheen als onmogelijk zag bleek realiteit te worden: ik versloeg hem! Mijn volgende slachtoffer was de gigantische draak die mij een halfjaar terug in een paar vurige ademstoten nog naar het game-over-scherm had geblazen. Ook hij dolf het onderspit. </p><p>Zo versloeg ik de ene na de andere optionele baas in Limgrave, tot ik genoeg moed en ervaring had verzameld om zelfs Stormveil Castle – de eerste echte dungeon in de game – te bezoeken. Ook daar leerde ik door schande en schaamte de ‘taal’ van het genre. In de essentie is het belangrijk dat je niet bang bent voor het You’ve Died-scherm – elke keer dat je het loodje legt, is weer een les. Het maakt niet uit dat je het tien, twintig of dertig keer op moet nemen tegen bazen of zelfs vijanden: op die manier achterhaal je langzaam maar zeker hun aanvalspatronen en zwakke punten. Verken gerust een ander gedeelte van de spelwereld als je je ergens op vastbijt, maar keer altijd terug om het nog eens te proberen. Geef nooit op. </p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1674724248515_byu4zxxt95q"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-694481"> <figure class="resized-image"> <img alt="" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/694481/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1674724157904_le1z1z8op4">Niets is onmogelijk </h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1674724169155_fmjxn9u3cpf"> <p>Geef nooit op: met dat mantra in mijn achterhoofd heb ik inmiddels al zo’n zeventig uur in Elden Ring gestoken. Op kerstavond heb ik mijzelf door Stormveil Castle heen gevochten en velde ik demigod Godrick the Grafted in een luttele twee pogingen. De bossen en burchten van Weeping Peninsula waren daarna nauwelijks nog een uitdaging te noemen. Ik ken de moerassen, heuvels en kastelen van Liurnia of the Lakes inmiddels als mijn broekzak en Rennala, Queen of the Full Moon, is getemd. Ik heb de Three Sisters bezocht, de Four Belfries ontdekt en kan gigantische trollen met een slag of vijf van mijn samoeraizwaard vellen.</p><p>Wanneer ik nu door Elden Ring loop, te voet of te paard, voel ik geen constante angst meer. Ik voel mij zeker van mijn zaak – ik weet wat ik kan, maar ook wat ik niet kan: er ligt nog genoeg op de loer waar ik niet tegen opgewassen ben. Ik heb zojuist een gigantische lift gevonden, maar weet nog niet hoe ik die in beweging krijg, en op een nabijgelegen heuvel zorgt een vreemde vuurbal in de lucht ervoor dat ik gek word. En dat gebied met die rode, rottende lucht waar ik in het begin naartoe werd gewarpt – Caelid – durf ik nog altijd niet te betreden.<br/></p><p>Maar dat is allemaal prima, want na de tientallen uren in Elden Ring kan ik stellen dat ik de ‘taal’ van dit soort games doorheb. Ik weet dat de uitdaging nog zo gigantisch kan lijken, maar dat ik hem uiteindelijk overkom. Niets is onmogelijk in een moeilijk game die goudeerlijk in elkaar steekt. In de dertig jaren dat ik game heb ik nog nooit zo’n unieke virtuele ervaring gehad. <br/></p> </div>
</div>
</content>
</article>


Na vele pogingen begrijp ik eindelijk Elden Ring

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links