Dit is een aangepaste versie van de review in PU05 die 20 april in de winkels ligt.
Voordat ik een oordeel kan vellen over het volledige avontuur van koninkje Evan Pettiwhisker of House Tildrum, eerst even een kleine waarschuwing: alles hier is zó mierzoet, lieflijk, vrolijk en naïef dat het glazuur van je tanden springt nog voordat je goed en wel je eerst muissoldaat tegen het lijf loopt.
Het is ook niet precies wat je verwacht bij een game die begint met een filmpje waarin een miljoenenstad met een atoombom wordt opgeblazen. Maar zodra dat gebeurt en de president (van onze wereld?) wordt geteleporteerd naar ‘een andere wereld’ vol brede glimlachen en felle kleurtjes, begint een avontuur dat in alle facetten een sprookje mag worden genoemd.
Kunnen wij het maken?
Het goeie nieuws is dat Ni No Kuni 2: Revenant Kingdom alle elementen op de juiste plek weet te zetten, wat leidt tot een werkelijk heerlijke RPG die eigenlijk nergens echt dingen verkeerd doet. Het mindere nieuws is dat bijna alles ‘goed’ is uitgewerkt, maar dat er weinig ‘uitstekend’ kan worden genoemd. Het realtime-vechtsysteem is tof, maar de game is veel te makkelijk. Het verhaal is onderhoudend, maar ik heb geen enkele keer op het puntje van m’n stoel gezeten. De personages zijn prima te behappen, maar er zit geen smoel tussen die echt een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten.
Het enige dat er wél met kop en schouders bovenuit steekt, is de mogelijkheid om je eigen koninkrijk te bouwen. Dat koninkrijk vormt de blauwdruk voor je progressie en gaandeweg hark je steeds meer inwoners binnen, die je in hun eigen huisjes en bedrijfjes zet, om zo steeds betere wapens, armors en items te verkrijgen. Dat systeem is innemend, verdomd verslavend en zorgt ervoor dat een verder best wel veilige RPG net een extra randje krijgt dat nodig is om het te onderscheiden van zijn concurrenten.
Ontbrekend perspectief
De game doet dus veel goed. Er is geen moment dat de verveling toeslaat, de speeltijd is met een uurtje of 30 à 40 prima te doorlopen en ik kan je garanderen dat je het overgrote deel van die uren volop plezier zult hebben.
Het is op papier dan ook op bijna alle fronten een betere game dan het eerste deel. En toch, het mist tegelijkertijd ook iets van die ongrijpbare magie die het origineel wel had. Is het dan toch de hand van Ghibli die ontbreekt?
Opmerkingen