Nier is meer filosofieles dan game. Het meesterwerk dat Nier Automata heet liet me dan ook achter met een existentiële crisis. De remaster van het origineel, met de opzettelijk belachelijke naam Nier Replicant ver.1.22474487139…, heeft vrijwel hetzelfde effect. Je moet er alleen véél harder voor werken.
Soms een 5, soms een 10
Op het blote oog is Nier een gekke, typisch Japanse actie-rpg. Je gaat van dorpje naar dorpje en hakt wezens genaamd Shades in mootjes, allemaal om je kleine zusje Yonah te redden van een mysterieuze ziekte. Oh, er is ook een magisch pratend boek genaamd Grimoire Weiss, een scheldende dame in lingerie en een jongen wiens ogen arme voorbijgangers in steen doen veranderen. Voor ongeveer de helft van de game is Nier Replicant vooral een eigenwijze twist op Zelda: Ocarina of Time; een twist die soms écht m’n neus uitkomt. Deze game is soms een 5 en soms een 10.
Het oorspronkelijke Nier voelde anno 2010 – het jaar van Red Dead Redemption en Mass Effect 2 – al zwaar verouderd aan. De remaster betreft vrijwel dezelfde game en is daarom nog steeds gebouwd op achterhaald game- en leveldesign. Denk aan oneindig backtracken naar dezelfde pakweg zeven locaties, uitgestrekte gebieden met amper invulling, simplistische en statische NPC’s en nog veel meer van dat soort ongein.
Gelukkig pakt de remaster wel een aantal prangende zaken aan, zoals de resolutie en textures, en is alle tekst nu ingesproken door uitstekende stemacteurs. Veruit de grootste verbetering is echter de combat, dat overduidelijk opnieuw is ontworpen met hulp van PlatinumGames. Hakken en ontwijken voelt megavloeiend en spectaculair en is veel meer in lijn met het knokken in Automata. Dankzij een combinatie van verschillende wapens en de magische krachten van Weiss – zoals het gooien van magische speren of een grote hand die Shades een flinke mep verkoopt – ben je in staat om aardige combo’s te maken. Het is niet zo overtuigend als het vervolg, maar voelt in ieder geval goed genoeg om de honderden gevechten minder repetitief te maken.
I think, therefore I am
Hoeveel schijt Nier ook heeft aan wat je van diens gamedesign vindt, de manier waarop het een verhaal vertelt is bijna ongeëvenaard. Nier bestaat namelijk uit lagen die zich langzaam blootgeven naarmate je er meer tijd in steekt en de plot totaal op z’n kop zetten. Nier gaat over menselijkheid, verschillende perspectieven tijdens diepgewortelde conflicten en vooral identiteit – ‘I think, therefore I am’ is een stelling die ten grondslag ligt aan de duizelingwekkende onthullingen die de game regelmatig maakt. Het verhaal is soms vrij abstract en vraagt je zelfs om de game meerdere keren te spelen, maar oh boy, wat is dat het waard. Er is namelijk niet alleen nieuwe content die wat elementen uitdiept, maar ook het soort waar liefhebbers van het origineel érg blij van worden.
Daarbij blijft de game spelen met je verwachtingen van Japanse rpg’s. Soms is Nier opeens een horrorgame, dan weer een beat ‘em up en soms zelfs een drie kwartier durende tekst-adventure met de meest ontroerende verhalen. Maar ook de personages verrassen, zoals het zéér komische boek Grimoire Weiss en de… ‘gedaante’ van het jongetje Emil. Het personage Kainé, ingesproken door Laura Bailey, is een speciale vermelding waard. Waar ze eerst overkomt als een scheldende thirst trap voor animejongetjes, blijkt ze een van de meest progressieve en emotionele achtergrondverhalen in een game te hebben. De contrasterende personages maken de mentale klappen alleen maar heftiger.
Alsof dat nog niet genoeg is, heeft Nier Replicant ook nog eens de beste soundtrack die ik ooit in een game heb gehoord, al wist je dat waarschijnlijk al. Het is melancholisch, opzwepend, mysterieus en past bij deze vreemde wereld vol sprookjesachtige culturen. Alle muziek is net als de stemmen van personages opnieuw opgenomen onder leiding van Kenichi Okabe, en klinkt dus nóg beter dan het origineel.
Twee gezichten
Nier Replicant ver. 1.22474487139… kent twee gezichten. Enerzijds is het een achterhaalde game die dankzij de remaster iets speelbaarder is gemaakt, anderzijds is het een verhalende ervaring die je moet beleven. Om niet gelijk het gevoel te hebben dat de game je in de ballen trapt wanneer je het échte einde wil (en moet) beleven, raad ik toch aan om eerst Nier Automata te spelen. Die game is in alle opzichten fijner en leuker om te spelen, met vergelijkbare vraagstukken die je van je sokken blazen. Mocht je dat al hebben gedaan, zet dan je schouders onder deze parel van een game. Je krijgt er geen spijt van.
Nier Replicant verschijnt op 23 april voor PlayStation 4, Xbox One en PC.
Opmerkingen