Resident Evil Village is angstaanjagend maar vertrouwd

Toen ik eind 2020 vooruitkeek naar het nieuwe jaar ging, dat gepaard met hoop op veranderingen en vernieuwingen. Nu we aan het einde van dat nieuwe jaar staan, kan ik alleen maar stellen dat diezelfde hoop voor 2022 nog harder nodig is. De voelbare frustratie, vereenzaming en burn-outs waar meer en meer mensen onder lijden vallen me steeds vaker op en zelf pik ik van al die vervelende gevoelens een flink graantje mee. 2021 was niet het beste jaar – niet op persoonlijk vlak en eigenlijk ook niet op het gebied van games.

Natuurlijk hebben we wel enkele mooie spellen voorbij zien komen, maar het merendeel wist me niet echt te bekoren en de games waar ik echt naar uitkeek zijn allemaal uitgesteld. Misschien had ik ook gewoon niet de energie om me aan iets nieuws te wagen en vooral behoefte aan iets vertrouwds – dat zou in ieder geval de honderden uren aan Civilization 6 verklaren die ik het afgelopen jaar op de teller heb gezet. Waar ik echter voornamelijk naar teruggrijp wanneer ik in mijn comfort zone wil blijven, is het minst voor de hand liggende genre voor dat doeleinde: horrorgames.

Horror is het medicijn

Als kind was ik niet zo dapper, maar toch had ik al vroeg een interesse in griezelige dingen en videogames zijn zeker tekenend geweest bij die ontwikkeling. De eerste Silent Hill staat me nog steeds bij als een van de tofste horrorervaringen die ik tot nu toe heb meegemaakt. Ik vond het doodeng, maar ik kon maar niet stoppen met spelen of zelf fantaseren over andere enge dingen die je in zo'n spel tegen het lijf zou kunnen lopen. Die fascinatie heeft me wel over veel angsten heen geholpen. In je achterhoofd denk je namelijk al snel dat het altijd erger kan. Het is raar maar waar: zeker in deze tijd ervaar ik een soort omgekeerd escapisme wanneer ik horrorgames speel. In vergelijking met acuut levensgevaar of onheilspellende bovennatuurlijke krachten, is de dagelijkse routine van mondkapjes en halve lockdowns vrij gewoontjes.

Die adrenalinekick zoek ik toch telkens weer vrijwillig op. In 2021 mochten we gelukkig weer een paar toffe griezelspellen ervaren. Ik heb ontzettend genoten van Song of Horror en House of Ashes, ook al waren beide games verre van perfect. De eerstgenoemde was op gebied van gameplay behoorlijk ondermaats en die tweede bevatte eigenlijk bijna geen gameplay. Maar wat beide games uitstekend deden, was een onheilspellende sfeer vol mysterie en onverwacht gevaar oproepen. Dát is nou net wat horror zo aanlokkelijk maakt. Dit jaar konden we ook aan de slag met een spel dat beide aspecten perfect wist te combineren: Resident Evil Village.

Op dorpsbezoek

Er zijn meerdere redenen waarom Village een van mijn favoriete game-ervaringen van dit jaar is. Sowieso is het een enorm vermakelijke ervaring vol met actie, gelikte presentatie en uitstekende gameplay, maar het is bij vlagen ook ontzettend eng. Op de hielen gezeten worden door Lady Dimitrescu laat de adrenaline door je lichaam gieren en het personage zelf heeft terecht een plekje in de harten van menig fan verworven. 

De schandalig korte schermtijd die haar in het spel wordt toebedeeld is eigenlijk het enige minpunt. Verder kan ik niet genoeg benadrukken hoe tof ik het puzzelsegment in huize Beneviento vond. Het beslaat misschien maar een halfuurtje van de totale ervaring, maar betreft wel een van de meest memorabele horrormomenten die ik ooit in een game heb meegemaakt. Dit soort ijzingwekkend spannende scènes zijn precies wat een horrorspel boven de concurrentie uit laat stijgen. 

Dat geeft Resident Evil Village duidelijk een streepje voor, maar toch is het niet de voornaamste reden waarom ik uiteindelijk zo van het spel heb genoten. Die reden is veel nostalgischer van aard: het lijkt op veel vlakken enorm op Resident Evil 4. Ik zou niet willen beweren dat Village geen eigen karakter heeft; met klassieke gothic-elementen zoals grootse kastelen, weerwolven en vampiers onderscheidt het zich duidelijk van de vertrouwde laboratoria en zombievirussen uit eerdere delen. Maar de gelijkenissen met het vierde deel zijn onmiskenbaar én opzettelijk – en laat Resident Evil 4 nou toevallig net mijn absolute favoriet in de reeks zijn!

Beter dan een remake

Van dat befaamde vierde deel kan ik geen genoeg krijgen. Eigenlijk speel ik het elk jaar wel een keer opnieuw, als een soort vaste traditie. Dit jaar had dat zelfs in virtual reality gekund, maar toch heb ik die kans niet gegrepen. Village maakte het voortzetten van die traditie overbodig. Met plezier speelde ik tot ik alle verborgen geitjes had gevonden, de Village of Shadows-moeilijkheidsgraad wist te overwinnen, Mercenaries uit mijn hoofd kende en de platinum Trophy op zak had. Met dit nieuwe deel dook ik met hernieuwde spanning een onbekend avontuur in, dat tegelijkertijd toch zulke vertrouwde gevoelens opriep. 

Resident Evil Village is een voorbeeld van hoe tof de toekomst van de Resident Evil-serie kan zijn. Waarschijnlijk maakt een remake van het deel vier uiteindelijk ook deel uit van die toekomst, maar ondanks mijn grote liefde voor die game voel ik daar maar weinig voor. Aan die game kun je immers niet wezenlijk sleutelen zonder alles volledig op de schop te nemen.

Dan is een spel als Village wat mij betreft het perfecte alternatief: het is duidelijk een lofzang naar een geliefde voorganger, maar met meer échte horror en een originele insteek. Dat was precies wat ik dit jaar nodig had om de aanhoudende monotone sleur te doorbreken. Je hebt immers geen tijd voor afgestompte gevoelens als de spanning door je lijf giert. Ik hoop dan ook dat we in 2022 meer van dit soort ervaringen krijgen voorgeschoteld, maar ook dat we ze niet meer zo hard nodig hebben.

Resident Evil Village is verkrijgbaar op pc, Playstation 5, Playstation 4, Xbox Series X en S en Xbox One. Lees hier de Gamer.nl-recensie.