Splatoon 3 voert broodnodige veranderingen door

In de vorige twee games is de kern van de opvallende multiplayertitel namelijk onveranderd gebleven. In Nogami’s koddige wereld strijden zogenaamde Inklings in verschillende modi tegen Octolings door met kleurrijke inkt elkaar uit te schakelen en territorium te veroveren. Splatoon 2 breidde na het origineel uit 2015 de solocontent uit, voegde het coöperatieve Salmon Run toe en wist de franchise neer te zetten als Nintendo’s eerste echte servicegame.

Niet elk facet van dat laatste is perfect of logisch. Samen met vrienden een paar potjes spelen werkt verrassend omslachtig, de rotatie van een klein aantal maps maakt lange sessies gauw eentonig en de Salmon Run is – hou je vast –slechts op een aantal momenten van de dag beschikbaar. De verbeteringen van Splatoon 3 bestaan daarom vooral uit verfijningen van dergelijke problemen. 

In de geest van vriendschap

Neem de Flipper, een vernieuwde lobby die spelers vanuit het centrale Splatsville kunnen bezoeken. Niet alleen fungeert het als een gezellig aangekleed sportcafé, het is ook een centrale omgeving waar spelers ‘ghosts’ van vrienden zien rondlopen om zich direct bij een potje aan te kunnen sluiten. Een informatieblokje geeft aan welke modus ze spelen en eenmaal in een party wordt de groep niet meer gescheiden. Fijn, maar ook essentieel in een shooter die samenwerking aanmoedigt.

Ook van uitrusting wisselen is eenvoudiger geworden. Tijdens het wachten zijn spelers vrij om rond te wandelen op de schietbaan en gekozen wapens en accessoires uit te testen. Die accessoires bestaan zoals voorheen uit kledingstukken met passieve bonussen, zoals meer weerstand tegen vijandelijke inkt en een extra grote tank.

Splatoon 3 moet vol zitten met dat soort kleine, cosmetisch aantrekkelijke veranderingen. Dingen als naambordjes, een volledig in te delen locker en Miiverse-achtige tekeningen vervullen feitelijk geen enkele rol, maar geven de game net wat meer sfeer dan de gemiddelde multiplayershooter.

In de praktijk is er verder weinig veranderd; een potje Turf War met acht spelers voelt zoals altijd als een georganiseerde chaos. Inkt vliegt in het rond, pompende muziek overstemt vrolijke geluidseffecten en iedereen kan direct uit de voeten. Naast twee nieuwe wapens – de verdraaid handige Splatana, dat zowel als slagwapen als afstandswapen fungeert, en Triospanner-pijl en boog – moeten enkele nieuwe bewegingsopties het spel iets dynamischer maken. Met name de zogenaamde muurboost, een extra duwtje in de rug tijdens het omhoog zwemmen, maakt voortbewegen in levels net iets vlotter.

Bovenstaande aanpassingen zijn voor de competitieve speler ongetwijfeld een big deal, maar voor de gemiddelde kliederaar bewijst de verhitte wedstrijd dat Splatoon 3 nog altijd Splatoon is. Dat letterlijk alle wapens en maps uit de voorgaande game terugkeren, plus een aantal nieuwe arena’s, bevestigt dat sentiment alleen maar.

Niet louter een leerschol

Daarom is de verhaalmodus wellicht de meest interessante toevoeging aan Splatoon 3. Nintendo heeft duidelijk gekeken naar het succes van de briljante Octo Expansion van Splatoon 2 en combineert dergelijke losstaande levels met grotere werelden om te verkennen. Het is nog niet helemaal duidelijk hoeveel daarin te doen valt, maar enkele npc’s, waardevolle verzamelobjecten en pittigere, optionele levels bieden in elk geval wat afwisseling.

De hoofmoot blijft echter de losstaande levels, waarin spelers in ruil voor viseieren - de in-game valuta - uitdagingen aangaan. Hoewel de beschikbare levels in onze speelsessie nog niet de hoogtes van Octo Expansion bereiken, gaan ze op een soortgelijke, creatieve manier om met de mechanieken van de franchise. Zo moeten we een schot van de exploderende Triospanner-pijl goed timen om anders onverslaanbare vijanden te splatten en is het huisdier Salimini de sleutel tot enkele platformpuzzels.

Het valt te bezien of de uiteindelijke levels net zo uitdagend en creatief worden als bovengenoemde uitbreiding op Splatoon 2; volgens een woordvoerder van Nintendo is de verhaalmodus dan ook iets toegankelijker. Hoe dan ook lijkt de singleplayermodus van Splatoon eindelijk meer dan een veredelde tutorial voor de multiplayermodus.

Weinig risico’s

Uiteraard keert ook het populaire Salmon Run terug, dat nu gelukkig op elk moment van de dag beschikbaar is. Veel meer dan een aantal nieuwe bazen biedt de coöperatieve modus echter niet, al maken ze je wel het leven zuur. Op een moeilijkheidsgraad van vijftien procent – wellicht de meest welkome verandering van de modus is dat je deze nu zelf kunt instellen – weten we de drie golven aan vijanden maar nipt te overleven.

De willekeurige wapens en constant wijzigende grootte van de arena houden de boel daarbij fris. Ook is de optie om viseieren, waarvan er elke ronde een oplopend aantal bemachtigd moet worden, in het verzamelnet te gooien een verademing ten opzichte van de vorige versie. Niet constant heen en weer hoeven te lopen en het ei fysiek naar het doel brengen maakt scoren een stuk prettiger.

Maar ook dat zijn kleine zaken die sporadische Splatoon-spelers pas spelenderwijs zullen opmerken en voor nieuwe spelers niet meer dan logisch zijn. Enerzijds maakt dat Splatoon 3 een vervolg dat weinig durft te veranderen aan een succesvolle IP. Anderzijds kan er daarom nog maar weinig misgaan. Met een ambitieus tweejarenplan voor ondersteuning en een aanvullende uitbreiding houdt Nintendo de Splatoon-franchise voorlopig in de schijnwerpers.

Splatoon 3 verschijnt op 9 september voor Nintendo Switch.