
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="0f6a3869-4391-402c-8626-56ca6f7f4c5a"><p class="Gewonetekst">Wellicht dat je van Tales of Symphonia hebt gehoord omdat het nerderige, anime-kijkende klasgenootje van je het er ooit over had, maar in principe wordt in het westen (en al helemaal in Nederland) de gehele Tales-serie toch als behoorlijk niche gezien. En ergens is dat best raar, want in Japan is de Tales-franchise bijna net zo populair als grootheden als Final Fantasy en Dragon Quest.</p><p class="Gewonetekst">Ja, in het land van de rijzende zon kon je Tales of Xillia 2 (één van de weinige vervolgen in de reeks) zelfs kopen met onder andere een speciale Dual Shock 3-controller erbij, zo gehyped waren de Jappen voor deze zoveelste JRPG.</p><p class="Gewonetekst">Van mij mogen de Tales-games hier inderdaad een veel grotere populariteit genieten, want eerlijk gezegd speel ik van alle grote JRPG’s het liefst een Tales-titel. Ze bevatten namelijk het beste vechtsysteem, vind ik. Intense, real-time, hack &amp; slash-achtige actie die jou daadwerkelijk bij de actie betrekt. Kunnen de Final Fantasies van deze wereld nog veel van leren.</p><p class="Gewonetekst"> </p><h3 class="Tussenkop">Onoverwinnelijk</h3><p class="Gewonetekst">In dit vervolg hebben de vijanden opeens weerstanden en zwaktes (voor zowel je wapens als je magie) waardoor de gevechten nog een tikkeltje interessanter worden. Hoofdrolspeler Ludger kan gemakkelijk wisselen tussen dubbele zwaarden, pistolen en een hamer, dus de beste gevechten zijn die waarin je à la Devil May Cry continu van wapens wisselt. Eerst schiet je met je pistolen die vliegende klotebeestjes uit de lucht, waarna je met je hamer dat bepantserde monster voor z’n bek slaat en vervolgens de klus afmaakt met je snelle dubbele zwaarden.</p><p class="Gewonetekst">Je kunt ook je teamleden in de strijd gooien en aanvallen “linken”, wat inhoudt dat meerdere personages samen grote hoeveelheden schade uitdelen. Voelt goed, man. Tenslotte heeft Ludger ook nog een soort Super Saiyan-modus waarin hij geconsumeerd wordt door zwarte, symbiot-achtige kledij, in feite tijdelijk onoverwinnelijk wordt en combo’s kan maken die zó lang zijn dat je bijna medelijden begint te krijgen met de vijanden. Bijna.</p><p class="Gewonetekst"> </p><h3 class="Tussenkop">Afbetalen</h3><p class="Gewonetekst">Het enige probleem van dit vette vechtsysteem is dat Ludwig de enige is die 1) tijdens een gevecht probleemloos kan wisselen van wapens en 2) die ass-kicking Corpse Shell-modus heeft. Met andere woorden: je hebt nul komma nul reden om met andere personages te spelen.</p><p class="Gewonetekst">Dit zou nog niet eens zo’n groot probleem zijn, ware het niet dat Ludger letterlijk het minst interessante personage in de hele game is. Mede omdat hij de enige is die niet praat. Net als bijvoorbeeld Link, hoor je hem enkel af en toe kreunen.</p><p class="Gewonetekst">En daarmee komen we bij het grootste probleem van Tales of Xillia 2 (en de meeste JRPG-vervolgen, eigenlijk): het verhaal is minder boeiend dan dat van zijn voorganger. Althans, misschien dat het verhaal goede momenten heeft, maar ik heb er weinig van gemerkt dankzij het schuldsysteem: Ludger heeft namelijk 20 miljoen dollar schuld en je kunt enkel verdergaan in het verhaal als je beetje bij beetje die schuld afbetaalt.</p><p class="Gewonetekst">Waar dit op neerkomt? Grinden. Heel veel grinden, puur om geld te verdienen, en zo het verhaal enigszins voort te stuwen. En dat, dames en heren, is een goedkope, irritante manier om de levensduur van de game op te rekken. Alleen dat al maakt deze verder geweldige JRPG meteen inferieur aan zijn voorganger.</p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Tales of Xillia 2 - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links