The Dark Pictures: House of Ashes review (PS5) – Ondergronds is het mooi, maar niet zo eng

Jazeker: de Dark Pictures Anthology is terug voor de derde keer met de welbekende ingrediënten, maar wel met andere kruiden en saus. Knoflook, onder andere! Wederom is House of Ashes een licht interactief narratief, een horrorverhaal van Supermassive Games dat vertakt en eindigt aan de hand van de keuzes die jij maakt. Of je moet in ieder geval het idee hebben dat je daadwerkelijk invloed hebt op de gebeurtenissen, maar uiteindelijk gaat het er vooral om wie van de vijf hoofdrolspelers er op het einde overblijven en welke doodgaan aan de gevolgen van een mislukte QTE.

Ook het aantal hoofdrolspelers is een terugkerend element in House of Ashes: er zijn er vijf waar je afwisselend met maximaal vier anderen op de bank, alleen of met één iemand anders online mee speelt. Die eerste optie is het meest ideaal, maar ik denk niet dat ik vier mensen ken die genoeg geduld hebben om deze hele game te trekken. Ik had al moeite om één persoon erbij te houden! Niet dat het zo’n extreem saaie game is overigens, dat ligt meer aan de aandachtspanne van mijn vrienden.

In de alinea’s hierboven heb ik in grote lijnen wel uiteengezet wat een Dark Pictures-game ongeveer inhoudt. Maar er zijn meer details die terugkeren en deze anthologie maken tot wat het is. Zo is de Curator er wederom om de boel een beetje te kadreren en af en toe loos commentaar tegen de speler te gooien. Met kaarsjes houdt hij bij hoeveel van de vijf personages er nog leven. Ik vind zijn rol nog steeds onverminderd nutteloos en licht irritant, maar Melkert-banen moeten er ook zijn, niet waar?

Daarnaast zijn er natuurlijk de Premonitions, die mogelijke gebeurtenissen in de game voorspellen, en Secrets, die het plot aan elkaar moeten knopen als je er écht diep in wil duiken. Beide elementen zijn voornamelijk voor Trophy-jagers en gamers die echt alles uit de game willen halen wat erin zit en dus bereid zijn om meerdere playthroughs te doen. En toegegeven: daar leent een Dark Pictures-game zich ook prima voor. Laat ik ook vooral niet de vele boeken, dagboekpagina’s, brieven en andere bronnen van informatie vergeten, die echt op de gekste plekken liggen - in deze game zelfs een kilometer onder de grond aan de rand van een bloedbad. Want ja, je weet nooit of hier nog iemand langskomt voor wie je notitieboekje van belang is!

Ook typisch The Dark Pictures is dat een van de hoofdrolspelers wordt gespeeld door iemand wiens naam mogelijkerwijs een belletje doet rinkelen. Na Shawn Ashmore in Man of Medan en Will Polter in Little Hope, is het dit keer Ashley Tisdale die de meest indrukwekkende IMDB-pagina heeft. Hoewel ze voornamelijk bekend was als kindsterretje en zangeres lijkt ze de laatste jaren vooral met Phineas and Ferb bezig te zijn geweest. Haar prestaties in House of Ashes als Rachel, een CIA-agente die door haar mannelijke collega’s ‘Queen Bitch’ wordt genoemd (referentie naar Aliens?), zijn ook typerend voor The Dark Pictures: heen en weer springend van prima naar vrij ongemakkelijk.

Naast Rachel bestaat de cast uit Nick, Eric, Jason en Salim, waarvan de laatste een Iraakse soldaat van de Republican Guard is. Dat is maar goed ook, want zonder hem had deze game een onuitstaanbaar hoog ‘oorah’-gehalte, aangezien de marines in deze game lekker cliché Amerikaans zijn. Vooral een niet speelbaar personage, Merwin genaamd, die constant moedergrappen maakt en doorgaans een lompe pik is, pompt het ‘America, fuck yeah’-gehalte in House of Ashes flink omhoog. Dat is overigens bewust, want in deze Dark Picture bezoek je de Irakoorlog in 2003.

Daarmee komen we meteen aan bij het grootste pluspunt van House of Ashes: de setting. De game speelt zich namelijk af in het Zagrosgebergte, op de grens tussen Iran en Irak, waar het team Amerikaanse mariniers van Rachel en Eric op zoek is naar chemische wapens. Daarmee duik je middenin een stukje geschiedenis, en de naam ‘Saddam’ valt dan ook meerdere malen. Ik vind het een dappere keuze, helemaal omdat het toevoegen van de Iraakse soldaat Salim, die ook Irakees praat, nogal wat onderzoek vereist van de makers. Ik was bijzonder geboeid tijdens de eerste uren van de game, wanneer Salim geïntroduceerd wordt als een trotse vader, terwijl zijn pad en die van de Amerikanen elkaar onvermijdelijk gaan kruisen.

Na de introductie, waarbij alle hoofdrolspelers door de grond zakken en terechtkomen in een Sumerische tempel, verandert House of Ashes meer dan zijn voorgangers in een opvallend mooie game. Dat komt vooral door de omgevingen, want de enorme zuilen en standbeelden tegen de achtergrond van gigantische grotten zijn op prachtige wijze belicht en komen op indrukwekkende wijze in beeld. Naarmate Eric, Salim, Jason, Rachel en Eric dieper onder het aardoppervlak terechtkomen, wordt de omgeving steeds spookachtiger en vreemder, en laat de game steeds vaker mooie omgevingsshots zien van de haast buitenaards aandoende cavernes. Dit is even wat anders dan een roestend schip of een wegrottend gehucht!

Ondanks de interessantere setting, de mooiere shots en het feit dat ook de techniek weer een sprong voorwaarts heeft gemaakt, heeft House of Ashes nog steeds dezelfde problemen als de voorgaande delen in de anthologie. Animaties zien er vaak vrij ongelukkig uit, het design en de mix van het geluid is zeker naar het einde toe verre van perfect met veel missende geluiden. Beide zaken maken de game een soms wat… ongemakkelijke ervaring. De illusie dat je naar echte mensen zit te kijken houdt niet stand, en dat is wel cruciaal voor een game waarbij diens overtuigingskracht voor een groot deel op de prestaties van haar acteurs leunt.

Sowieso beleeft House of Ashes zowel haar slechtste als beste momenten naar het einde toe. De omgevingen worden mooier en het verhaal bouwt weldegelijk naar een crescendo toe, maar tegelijkertijd zijn de monsters al snel niet zo eng meer en lijkt de actie steeds knulliger te worden. Ook vreemd is dat er naar het einde toe weinig vragen over de plot overblijven. Het is allemaal een stuk minder complex dan in Man of Medan en Little Hope, waardoor je iets minder geneigd bent om nog een playthrough te doen. Dat terwijl de routes van de vijf hoofdpersonages duidelijk allemaal dezelfde kant op gaan en er wat dat betreft weinig verrassingen overblijven. Dat is niet heel erg, want in voorgaande delen werden de verschillende paden van het vijftal wel eens wat krampachtig afgedwongen, maar vooral als je met meerdere mensen speelt wordt House of Ashes in de laatste uren minder interessant.

House of Ashes bevat veel verhaalelementen die ik tof vind, waarvan de meesten nogal spoilerig en hier dus onbenoemd blijven. Ook vind ik het de meest risicovolle onderneming van The Dark Pictures tot nu toe, want het is tegelijkertijd een ‘period piece’ met een onderlaag in de recente geschiedenis, terwijl het ook genre-overschrijdende dingen doet. Tegelijkertijd zijn de personages weer praktisch hetzelfde als die in de vorige twee delen, in feite dezelfde archetypes met een andere skin, en is het misschien wel de minst griezelige van de anthologie. Alles tegen elkaar afwegend is dit weer hel typisch The Dark Pictures!