
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1669112530468_08ezi2y65gwb"> <p>The Dark Pictures-plots zijn nooit ingewikkeld en The Devil in Me is misschien wel het simpelste van allemaal: groep aan lager wal geraakte filmmakers maakt een documentaire in een creepy 'horrorhotel', met als thema Amerika's eerste massamoordenaar H.H. Holmes. Het klinkt als het script van de gemiddelde Scream/Scary Movie en da's dikke priem. Ik speel The Dark Pictures niet om halverwege in slaap te vallen door 'verheffende' verhaallijnen of 'gelaagde' personages, ik speel die shit voor de hammy performances en goedkope jump scares.</p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1669112541442_0v4tlkq7ia2">Russische poppetjes </h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1669112552641_a27igfy4igr"> <p>Wat dat betreft voldoet The Devil in Me aan de verwachtingen. De opbouw is weer precies hetzelfde: je leert de groep van vijf personages een beetje kennen, krijgt wat mee van de onderlinge flirts en ergernissen, besluit aan wie je een hekel hebt en wie je hoopt dat de credits halen, waarna de stront de ventilator raakt en - als je niet oplet - de een na de ander het loodje legt. </p><p>Het 'horrorhotel' is hiervoor de perfecte setting. Afgelegen, groot genoeg om in te verdwalen en fucking spooky. Op een gegeven moment merkt één van de personages op dat het is alsof ze in een Matruschka gevangen zitten. Je weet wel: van die Russische poppetjes die naadloos in elkaar passen. Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Het hotel ligt op een eiland, is compleet verlaten en bestaat uit een eindeloze set gangen en kamers. De situatie lijkt uitzichtloos, helemaal omdat H.H. Holmes zelf uit de dood lijkt opgestaan om de groep het leven zuur te maken. Yikes!</p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1669112563750_ngvocj3etma"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-691153"> <figure class="resized-image"> <img alt="The Devil in Me" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/691153/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1669112565533_0ipz4p4mz7gk"> <p>Op z'n beste momenten doet The Devil in Me denken aan Saw: ook hier is elke kamer een potentiële dodelijke val, een kans om zomaar een scherpe naald in je oog te krijgen. Of - ook gezellig - geplet te worden door een inklappende muur. Dat gezegd hebbende voelen de 'moordkamers' in The Devil in Me zelden zo inventief als in Saw. Een gemiste kans.</p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1669112577850_wec215fppe8">Zwaar ambigue </h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1669112587010_7gmc0mea8dk"> <p>Waar ik ook minder over te spreken ben, is dat je (te) weinig invloed op de gebeurtenissen hebt. Het lot van de hoofdrolspelers lijkt meer van toeval aan elkaar te hangen dan van slimmigheidjes, en hoewel je de situatie meestal kunt redden via een paar quick time events, is het nooit helemaal alsof je zelf echt achter het stuur zit. Soms zijn de 'juiste' keuzes zelfs onlogisch, of op z'n minst zwaar ambigue. Zeker, da's iets waar de games van Supermassive altijd al last van hebben gehad, maar The Devil in Me spant de kroon. Het voelt extreem oneerlijk om een personage te verliezen door willekeur en helaas was dat in mijn playthrough wel één of twee keer het geval.</p><p>Nieuw is dat je wat meer bewegingsvrijheid hebt. Noem het 'Uncharted-light': je beklimt soms een richel, moet af en toe balanceren op een boomstam en van tijd tot tijd is een klein sprongetje over een obstakel vereist. Ook geinig is dat de personages elk hun eigen 'krachten' hebben. De één kan gesloten laatjes openen met z'n bankpas, terwijl de ander bij onbereikbare objecten kan met zijn statief. Naast terugkerende minigames als 'hold your breath', geeft het wat meer gewicht aan de gameplay. Dat gezegd hebbende bewegen personages nog steeds erg stroef, alsof je een tractor met een lekke band bestuurt. Storend is dat als je bijvoorbeeld een deur moet openen en je er niet kaarsrecht voor staat, je personage heel onnatuurlijk in de juiste 'deur-open-animatie' glijdt. Hetzelfde geldt voor het inspecteren van objecten of andere contextuele acties.</p> </div> <div class="rs-snippet rs-snippet__image" id="rs-1669112600550_8ejg4x2f49k"> <div class="photoswipe" id="photoswipe-692261"> <figure class="resized-image"> <img alt="the devil in me" class="resized-image__img" loading="lazy" src="https://api.reshift.nl/modules/media/show_image/692261/?width=640&amp;crop=center" width="640"/> </figure> </div> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1669112602170_jp78yu8eyjd">Pliiieeerpsk! Server overload! </h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1669112618482_wld2x59ijq8"> <p>Ook de graphics roepen gemengde gevoelens op. Personagemodellen ogen prachtig, misschien wel het meest realistische in de hele game-industrie. Alles wordt uitstekend in beeld gebracht door opwindende, regelmatig zelfs bijna experimentele camerastandpunten. Niet alleen de standaard medium shots en pans, maar ook over-the-shoulder en verrassende swoops die fucken met je perspectief. Dat is heel belangrijk in een game die draait om sfeer en je vaak niet zelf de controle over het gezichtspunt geeft. </p><p>Ook fijn is dat de kenmerkende Supermassive-jankiness er grotendeels uit is. Je weet wel, dat je het spel - zeker in de latere hoofdstukken - bijna hóórt denken van: 'hier moet ik personage A niet tonen, want die is dood, wat weer consequenties heeft voor dialoog B, waarbij ook nog eens komt dat personage C object D niet heeft opgepakt en dus vatbaar is voor scenario E, wat vervolgens resulteert in... *pliiieeerpsk! server overload!*'</p><p>Aan de andere kant zien met name buitenomgevingen er saai en vlak uit, met lelijke, pixelige bosjes en weinig detail. De zeer gedetailleerde personages staan daardoor bijna 'los' van de spelwereld waarin ze rondwandelen. Ennuh, spiegels waarin je alles gereflecteerd ziet, behalve je personage? Is de plottwist dat je stiekem met vampiers speelt?!</p> </div> <h2 class="rs-snippet rs-snippet__header rs-snippet__header--left" id="rs-1669112634450_ke9lt1c741">Snelle snack </h2> <div class="rs-snippet rs-snippet__paragraph rs-snippet__paragraph--default rs-snippet__paragraph--default" id="rs-1669112642482_ec4rjxwn59a"> <p>The Devil in Me is de 'finale' van het eerste The Dark Pictures-seizoen, maar weet die status helaas nooit helemaal waar te maken. De formule werkt nog steeds, maar de vernieuwingen pakken niet de meest fundamentele problemen aan, en het plot is het minst goed uitgewerkt sinds Man of Medan. De game pretendeert de spannendste escaperoom ter wereld voor te schotelen, maar je hebt vrijwel geen invloed op de puzzels en stiekem zijn ze ook helemaal niet zo doordacht.</p><p>Als snelle snack waarbij je precies weet wat je krijgt, voldoet The Devil in Me gelukkig nog steeds. Zeker als je er een paar klodders bloedrode ketchup op flatst...</p><p><i>The Dark Pictures: The Devil in Me is nu verkrijgbaar voor PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S, Xbox One en pc.</i></p> </div> <div class="video-embed-container video-embed-container--16x9 rs-snippet rs-snippet__youtube" id="c384e3cd-e8de-4ed9-9f49-fe369557ef9d"> <div class="youtube-rs-1669112889747_zhk2tg4efg8" data-allowfullscreen="1" data-frameborder="0" data-src="//www.youtube.com/embed/Nn5dK65VugY?autoplay=0&amp;controls=1&amp;rel=0&amp;showinfo=0&amp;iv_load_policy=3&amp;cc_load_policy=1&amp;cc_lang_pref=en&amp;wmode=transparent&amp;modestbranding=1&amp;disablekb=1&amp;enablejsapi=1&amp;widgetid=1"></div></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
<div class="article-conclusion"> <div class="article-conclusion__title-wrapper"> <h2 class="article-conclusion__title">Ons oordeel</h2> </div> <div class="review conclusion rs-snippet rs-snippet_review"> <div class="rating"> <div class="rating__value rating__value--70">7</div> <div class="rating__graphic-container"> <div class="rating-text-wrapper"> <div class="rating__graphic--text"> <div class="rating__value-text">70</div> </div> </div> </div> </div> <div class="review__summary"> <h2 class="review__product-title">Conclusie</h2> <span>The Devil in Me haalt niet het niveau van voorganger House of Ashes en ook niet dat van Little Hope. De plot mist twists en een aantal aloude The Dark Pictures-problemen zijn nog steeds present. Heb je echter zin een snelle horrorsnack, dan word je (wederom) op je wenken bediend.</span> </div> <div class="review__container"> <div class="review__list-wrapper"> </div> </div> </div> </div>
</article>


The Dark Pictures: The Devil in Me Review – Alsof de duivel ermee speelt

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links