
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="e69658a9-51ff-4a9a-966b-e2e276ae5981"><p>Al vrij vroeg in de game moet je Trico, dat prachtige aaibare fabeldier naar beneden lokken, het water in. Trico laat zich het beschrijven als een reusachtige kruising tussen een kat, hond en vogel. Trico, eigenzinnig dier dat ie is, houdt niet zo van water. En dus ga je – in dit geval een klein, hulpeloos en enigmatisch jongentje – op zoek naar eten. Tonnetjes doen dienst als katten/hondenvoer en Trico is er dol op: werp een paar tonnetjes in het water en Trico springt van een hoge klif zo het water in, met een kleine tsunami als resultaat. Ik verzuip bijna door al het golvende water. Een uurtje of wat later bereik ik een buitenplaats met een grote, ondiepe plas water. Trico springt erin en begint er in rond te rollen. Als een blij, jonge puppy. “En ik dacht dat je niet van water hield”, zegt het jongentje in het Japans (althans ik denk dat hij Japans spreekt, net als de verteller, wat overduidelijk de oude ‘ik’ is van het jochie). Op het moment dat de enorme lobbes Trico in het water speelt, betrap ik mezelf op een ‘awwwwww’.</p><h3><b style="font-size: 1.17em;"><br/></b>Last Guardian Forever</h3><p>The Last Guardian werd bijna de Duke Nukem Forever van PlayStation, maar ergens heb ik altijd hoop gehouden dat het goed zou komen met het laatste deel in het drieluik van de Japanse meester Fumito Ueda. Na de PlayStation-klassiekers ICO en Shadow of the Colossus moest The Last Guardian een soort spirituele opvolger en afsluiter worden op die reeks. Een samensmelting van de twee zo je wilt. Met de beeldvullende, grote wezens uit SotC enerzijds en het samenwerken tussen twee personages om te overleven uit ICO anderzijds. Na de moeizame ontwikkeling, de switch van PS3 naar PS4, een deel van het team dat opstapte, Ueda die op afstand als freelancer aan de game bleef werken, en de talloze keren uitstel is het Japanse sprookje dan eindelijk daar. Het is bijna niet te geloven en voor veel mensen kan de game sowieso de hooggespannen verwachtingen niet meer waarmaken. Ik snap die gevoelens.</p><h3><b style="font-size: 1.17em;"><br/></b>Camera = Ergernis</h3><p>Als je na een uur niet verliefd bent geworden op het dier uit The Last Guardian, dan ga je het ook niet worden en dan ga je je helemaal kapot ergeren aan deze game. Aan alles voel je dat je je een oude game aan het spelen bent. Zo is de besturing stroef en stroperig (hoezo is ‘kruisje’ bukken?), en is het soms onduidelijk waar je nou nog wel en niet mag/kan lopen langs richels en hekjes. Het is met name de camera die af en toe helemaal op hol slaat, vooral wanneer in binnenruimtes bent en je op de rug van Trico begeeft. Het beest gaat zijn eigen gang, krabt achter zijn oren, of wanneer hij boos is, briest en springt. De camera moet dan én het jochie, én het beest én de omgeving goed in beeld brengen, en daar werkt het echt geen voor geen meter. Op dit soort momenten werd ik echt ongelukkig van TLG. De interactie met Trico en de manier waarop het sprookjesachtige verhaal verteld wordt; die redden echter het spel.</p><h3><b style="font-size: 1.17em;"><br/></b>Magisch</h3><p>Het reusachtige wezen met vleugels, veren en een lange staart boezemt aanvankelijk angst in hij de hoofdrolspeler maar na een wat hobbelige kennismaking en elkaars vertrouwen te hebben gewonnen, ga je samen met elkaar op stap om te overleven. Tegelijkertijd kun je de mysteries rond de vreemde ruïnes waar je je in bevindt en hoe en waarom je hier beland bent trachten op te lossen. Dat Trico zo groot is als een huis, heeft voor en nadelen. Door op hem te klimmen en hem instructies te geven, zorgt hij als levend opstapje ervoor dat je lastig te bereiken richels kunt bereiken. Anderzijds is het voor Trico soms lastig om ergens langs te lopen en is het aan jou om een hek te openen of een alternatieve doorgang te vinden. Het coolste is wanneer je op de rug of kop van Trico zit en het dier zelf al doorheeft wat de meest logische weg is om te kiezen Dan neemt hij een gigantische sprong en voel je je zo intens klein. Het is ronduit magisch.</p><h3><b style="font-size: 1.17em;"><br/></b>Als ‘ie maar niet dood gaat</h3><p>Trico is dan ook de ster van de game. Het beest is zo absurd mooi gemaakt, en de manier waarop hij reageert op het jochie, rondfladderende vlinders, vijanden, eten… het is zo realistisch gedaan. Het beest toont verschillende emoties: hij is afwisselend speels, nieuwsgierig, boos, geschrokken, angstig, furieus en op zijn hoede. Je kan hem aaien en daar geniet hij zichtbaar van en ik wilde de hele game eigenlijk niet meer stoppen. Het enige dat ik tijdens de hele game dacht was “ als ie maar niet dood gaat, als ie maar niet dood gaat”. Je bouwt al spelende zo’n band met Trico op, dat is zo bijzonder en erg knap gedaan. Black &amp; White deed het voor die tijd erg goed, Nintendogs wist mijn hartje te doen smelten, maar wat TLG bewerkstelligt is pure tovenarij.</p><h3><b style="font-size: 1.17em;"><br/></b>Hartverscheurend</h3><p>Met de gameplay zelf is eigenlijk ook niet zo veel mis alleen is deze vrij Spartaans voor huidige maatstaven. TLG heeft dan ook wel wat weg van de indie-game waarbij Trico zelf door een Triple A studio is ontworpen, en de rest van de game door een klein team dat nog in 2005 leeft. Het komt er vaak op neer dat je moet zien uit te puzzelen hoe je samen van A naar B komt, diverse schakelaars om moet zetten, en af en toe wat tonnetjes naar Trico moet gooien. Al vrij snel duiken er stenen wachters op met blauw oplichtende ogen en daar moet Trico niets van hebben. Hij beukt ze kapot, terwijl ze hem met speren bestoken. Hartverscheurend is het om Trico te horen janken, maar de guards zijn eerder lastig dan angstaanjagend. Ze proberen jou ook de hele tijd te vangen, maar door als een malle op de knoppen op je controller te rammen, kun je je zelf bevrijden. Wanneer omgevingspuzzels en deze bedreigingen samenkomen, is TLG op zijn best. En dan is er natuurlijk dat andere grote beest die als twee druppels water op Trico lijkt. Maar daar mag je lekker zelf achter komen.</p><h3><b style="font-size: 1.17em;"><br/></b>Genieten</h3><p>Was TLG op de PS3 uitgekomen, dan hadden we ons veel minder gestoord aan de besturing en de camera. Dan nog was deze game niet voor iedereen geweest, net zoals ICO en SoTC niet voor de doorsnee-gamer was die liever wil knallen en racen. Maar anno 2016 is het wel even terugschakelen en door de zure appel bijten met dergelijke controls. Trico en de mooie manier waarop het verhaal wordt verteld, maken echter heel veel goed. Je moet werkelijk geen greintje gevoel in je lijf hebben om niet geraakt te worden door de bijzondere band tussen het fabeldier en het jongetje. Neem daarbij de desolate maar betoverende wereld en de mooie muziek, en je zult zeker genieten van The Last Guardian. Al met al ben ik reuzeblij dat de game alsnog is uitgekomen. </p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


The Last Guardian - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links