<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="19a03f5d-ac88-4120-8d4f-764643c4438d"><div style="text-align: justify">
Assen bestaat. Het is een werkelijk bestaande plaats, net als Hyrule. Ik kan het weten, want ik heb de afgelopen maanden wisselend tussen beide plaatsen geleefd. Er zullen altijd mensen zijn die twijfelen aan het bestaan van Assen. De verstikkende saaiheid van deze locatie, de macabere muffigheid van de mensen die er wonen, ze kunnen het gewoon niet geloven. Zo zijn er ook mensen die niet geloven dat Hyrule écht bestaat. Dat het een levend en ademend oord is vol wonderlijke wezens en betoverende plekjes. Dat daar van alles valt te beleven. Sommige mensen zullen zeggen dat Hyrule alleen in mijn hoofd bestaat. In mijn verbeelding.Die mensen zou ik eerst gelijk geven, en vervolgens vragen wat hun punt is. En wordt nogal eens geringschattend en laagdunkend gedaan over werkelijkheden als verbeelding en fantasie. Alsof dit plaatsen zijn die je beter kunt mijden.
Zware druk 
Een Zelda-spel is een toegangskaartje naar een andere wereld. Hyrule, zo is die wereld genoemd. Het is een weinig geciviliseerde wereld met bossen, bergen, rivieren en hier en daar een dorpje. Het is ook een wereld met twee gezichten. Onder het oppervlak schuilen plaatsen die je beter kunt mijden. Deze plaatsen worden kerkers genoemd. Hier huizen monsters. Jurjen, zo heet de hoofdpersoon in elk Zelda-spel dat ik speel (ongetwijfeld vanwege het feit dat ik telkens zelf de naam mag kiezen) is de jongeling die in de kerkers moet afdalen om de monsters te verslaan. Dit ‘moeten’ legt een zware druk op zijn schouders. Het is geen vrije keuze om zo’n kerker te betreden, hij wordt gedwongen door de problemen in de bovenwereld. Het is zijn lot. En dus mijn lot. Elk van de drie hoofdpersonages in Hyrule (je herkent ze aan het merkteken op hun hand, drie driehoekjes die samen een grote driehoek vormen, de Triforce) staat symbool voor een bepaalde kwaliteit. De held van de Zelda-spellen symboliseert de moed. De moed die nodig is om niet weg te lopen voor wat het leven op je pad brengt maar om het met open vizier tegemoet te treden.
Onverschrokken blik 
In Twilight Princess, het nieuwste Zelda-avontuur, ben ik de stoerste en dapperste Jurjen die ik ooit ben geweest. Dat komt door de fantastische manier waarop de held is vormgegeven, de manier waarop hij zijn zwaard hanteert, en de onverschrokken blik in zijn ogen. In de laarzen van dit personage beweeg ik mij door een overweldigend mooie versie van Hyrule. Een wereld waarin ik af en toe een rustig plekje zoek om van het uitzicht te genieten. Op mijn paard raas ik door de bossen, voorbij de waterval, met hoge snelheid over de uitgestrekte velden, sjok, sjok, sjok, door het ondiepe water. Even op bezoek bij mijn vrienden in Kakariko Village of even een diepe duik nemen bij de Zora, de waterwezens die ik mijn vrienden noem. Misschien, wie weet, vind ik op de bodem van het meer een schat. Dat is de ene kant van het verhaal.
Trechter 
Al vroeg in het avontuur word ik door een zwarte klauw door een muur van duisternis getrokken, naar de schaduwzijde van Hyrule. Het is een droefgeestig, kleurloos en beklemmend oord waarin geen mens overeind blijft, en dus word ik een wolf. Als het demonisch ogende meisje Midna mijn wolfvorm uit zijn cel heeft bevrijd, besluiten we samen verder te reizen. Nu ben ik de wolf met Midna op mijn rug. Zoiets heb ik nog nooit beleefd. Wisselend tussen de lichte en duistere kant van Hyrule bewandel ik de weg van de held, een vrij nauwe, soms wat claustrofobisch voelende weg die op ongeveer een kwart van het spel openbreekt. Dat voelt alsof ik door het smalle eind van een trechter naar de brede uitgang bent gekropen, de wereld waaiert uit. Dit aspect is perfect getimed, zoals wel meer. De groei van de held bijvoorbeeld, evenals de simultane ontwikkeling van het inzicht in de wereld die hij zich eigen maakt.
Zucht naar macht 
Gaandeweg voelde ik mij minder en minder slachtoffer, niet langer de hulpeloze speelbal van de kwade krachten. Kwade krachten die in dit avontuur overigens grimmiger dan ooit in beeld worden gebracht. Er is een scène met een bezeten kind, een omslagpunt, brrr, bijzonder griezelig allemaal. Ik aanschouw het kwaad dat zich als een ziekte naar het hart van het pure het schone heeft gevreten, hierbij natuurlijk aangespoord door de aartsvijand van de held, die andere persoon wiens hand met de Triforce is gemarkeerd. Ganondorf staat symbool voor kracht. In zijn geval wordt die kracht voor zuiver zelfzuchtige doeleinden aangewend. Het is de zucht naar macht die in ons allen huist. Het verlangen dat ons corrumpeert als wij deze niet in evenwicht brengen met mededogen. Niet voor niets is zijn verborgen aard die van het vraatzuchtige varken.
Saaie lul 
Eigenlijk ben ik maar een saaie lul. In het spel dan hè, in het spel. De held van dit avontuur is een bijzonder saai lulletje. Hij zegt helemaal niets. Zo af en toe komt er een kreetje van pijn of van verwondering of van blijdschap, verder niets. Als hij iets gaat uitspreken wordt het beeld zwart, alsof we het niet mogen zien. De mensen die hij ontmoet zeggen ook niets hardop, maar ze hebben wel wat te vertellen. De teksten worden met letters in beeld gebracht, je moet ze lezen, en op de knop drukken om naar de volgende tekst te gaan. Ze hebben geen stemmen, die bestaan hooguit in je hoofd. Hierdoor is en blijft dit Zelda-avontuur niet iets wat een film probeert te zijn. Het is een interactief en consistent avontuur wat je zelf beleeft, waarin je zelf het tempo aangeeft, terwijl de fantastische personages en het verhaal in je hoofd tot leven komen. Ondertussen wordt er genoeg getipt en verteld om je daarbij te helpen. Let maar eens op de zeer subtiele veranderingen in het gezicht van de held, of de lichaamstaal van Midna.
De platte karakters 
De duivels ogende en mysterieuze Midna is de absolute aandachtstrekker van dit avontuur. Ze is het meest uitgesproken personage in deze Zelda, en ik ben verliefd op haar. Zij is dubbelzinnig, niet te bevatten. Haar ziel is misschien niet zo blank als die van Zelda, maar daardoor is ze wel een stuk menselijker en, in mijn beleving, begerenswaardiger. Misschien dat prinses Zelda het wel het beste verwoordt. Als derde hoofdrolspeler symboliseert zij tenslotte de wijsheid. Zij zegt in dit avontuur: “Schaduw en licht zijn twee kanten van dezelfde munt. De ene kan niet bestaan zonder de andere”. Met deze uitspraak ontmaskert zij zichzelf, de held en de schurk als platte, ééndimensionale karakters, en maakt zij van Midna een wezen van vlees en bloed. Een compleet personage met een goede en een slechte kant, zoals wij mensen die ook hebben, ook al herkennen wij ons kwaad liever in de buurman, dat varken of die man met die gekke baard. Zoals de drie driehoeken van de Triforce samen een vierde, grotere driehoek vormen, symboliseert ook Midna dat het totaal meer kan zijn dan de som van de delen, mits deze delen niet worden ontkend maar in de juiste verhoudingen worden geplaatst.
Verschrikkelijke sneeuwman 
Vanuit een rationeel oogpunt is deze Zelda gewoon het zoveelste avonturenspelletje, waaraan vanuit een technisch perspectief vast en zeker nog wel wat verbeterd had kunnen worden. 
Maar dit gaat voorbij aan de enorme emotionele impact van dit avontuur, juist doordat alle zichtbare en onzichtbare onderdelen ervan zo waanzinnig knap in de juiste verhoudingen zijn geplaatst. Tijdens de tweeënzestig uren die het me kostten om het eind van het verhaal te bereiken, bleef ik constant verwonderd en gegrepen, en kon ik alles doen wat ik wilde en verlangde, en vaak nog heel veel meer. Twilight Princess biedt een zeer hoge dichtheid aan betoverend mooie momenten. Boven in de bergen worstelde ik met een stenenvreter. Vierentwintig opwindende en soms ook ontroerende uren later, sjeesde ik op een ijsschots langs een bergwand naar een Resident Evil-achtig landhuis waar ik de verschrikkelijke sneeuwman hielp om een soepje te koken voor zijn zieke vrouw die mij vervolgens meelokte naar haar slaapkamer om mij haar demonische gezicht te tonen en me te verslinden als ik haar niet met mijn gloednieuwe bal en ketting op andere gedachten had gebracht. Dit eindbaasgevecht viel echter in het niet bij het volgende, waarin ik staand op mijn draaiende tandwiel door een zandput surfte om tegen de ruggenwervels van een reusachtig dinosaurusskelet te beuken tot deze strijd overging in de verrassend heftige tweede fase voor nog meer ontzagwekkend spektakel.
Echter dan Assen 
Hyrule is de mooiste en meest veelzijdige wereld die ik ooit heb bezocht, een wereld zo consistent en overtuigend dat ik hem echter dan Assen vindt. In de vorige alinea vertelde ik al wat sterke verhalen over de dingen die ik er beleefde; hiermee verwijs ik slechts naar een fractie van de rijkdom aan avonturen en mogelijkheden die in deze wereld ligt verborgen. 
Hyrule grossiert zeer royaal in dit soort verhalen en onderscheidt zich ook daarmee van minder geslaagde pogingen iets dergelijks te scheppen. Dit is dus wat een videogame kan zijn, dit is wat een combinatie van een heleboel eentjes en nullen met een mens kan doen, mits zij in de juiste verhouding staan, zoals de letters in de boeken van Tolkien. Het is ontzagwekkend.
Wii of Cube? 
Er zijn twee versies van dit spel verkrijgbaar. In de versie voor de Cube is de held linkshandig en bestuur je zijn acties op de gebruikelijke manier, met stick en knoppen. In de versie voor de Wii is de held rechtshandig en is ook de complete wereld die hem omgeeft gespiegeld. In deze versie kun je met de twee delen van de controllers zwaaiende bewegingen maken om zwaard en schild van de held te hanteren. Best leuk om te doen, maar het voegt eigenlijk niet zoveel toe. De mogelijkheid om met de Wii-afstandsbediening wapens te richten is wel heel fijn; het werkt sneller en nauwkeuriger dan de traditionele methode en voelt ook gewoon een stuk beter en natuurlijker aan. Ook erg leuk: door het luidsprekertje van de afstandsbediening hoor je de geluiden die zich dichtbij je bevinden, zoals het zingen van de pees van je boog of het piepen van een kurk die je in een flesje duwt. Doordat de Wii-versie ook nog eens in breedbeeld wordt weergegeven, is dit naar mijn mening de versie die je moet halen als je over beide systemen beschikt. Maar toch, dit soort dingen blijven details. Het overweldigende van de Zelda-beleving schuilt ‘m niet in de wapperbesturing of de geluiden uit je controller, dus mis je niets wezenlijks als je besluit toch voor de Cube-versie te gaan.
Magische onzin 
De emotionerende impact van het hele Zelda-gebeuren raakt de speler diep in het hart, waardoor de liefhebbers nogal devoot en dweperig over dit spelletje kunnen uitweiden, zie ook deze review. Natuurlijk vraagt zoiets erom belachelijk gemaakt te worden door mensen die niet zoveel hebben met dit soort magische onzin, en daarom is het niet meer dan terecht dat mensen het internet gebruiken om de boel eens flink te bespotten en vanuit rationele perspectieven te bekritiseren. Het staat natuurlijk ook erg hip en interessant om iets stom te vinden wat bij zoveel mensen zoveel waardering en erkenning oogst, ongeveer net zo hip en interessant om vanuit rijdende auto’s spoilers te schreeuwen naar kinderen die in de rij staan voor het nieuwste boek van Harry Potter. Het is het soort uitgesproken volwassenheid waardoor ik liever kind blijf, in de rij voor het nieuwste boek van Harry Potter.
Halen als: 
- Je het niet erg vindt dat het spel wat meer sturing en wat minder knelpunten biedt dan de voorgangers. 
- Je wilt leven in een enorme wereld, rijk aan onvergetelijke verhalen. 
- Je kennis wilt maken met de ware aard van de mysterieuze Midna.
Conclusie 
De rijkdom aan soms ontzagwekkend fraaie omgevingen en mooie momenten voelt als een warm bad voor de liefhebber van dit soort onzin.</div>
</div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu">Conclusie</h2>
</article>

The Legend of Zelda: Twilight Princess

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links