
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="1da74f2c-03af-46b1-b18d-66639c97d67a"><p>Vampyr is eigenlijk de scène in Interview with the Vampire waarin Brad Pitt, als de vampier Louis, uit pure wanhoop een rat leegdrinkt… alleen dan in game-vorm. In de film uit 1994 wil Bradje geen ondode, evil modderfokker zijn, maar het is zijn lot en hij zal moeten leren leven met zijn -letterlijke- bloeddorstigheid. Het is doden of sterven, een keuze waar iedereen met een goed hart natuurlijk moeite mee gaat hebben. En zo ook Jonathan Reid, de charismatische hoofdrolspeler van Vampyr, een beroemd chirurg die net terug is van de Eerste Wereldoorlog en in een door de Spaanse Griep compleet fucked up Londen belandt. Doctor Reid is ook een ‘Ekon’, een van de meer elegante vampiersoorten in Vampyr, en de mix van dokter en doder zorgt voor een, eh… existentialistische crisis. Ja, dat zijn moeilijke woorden, maar Vampyr gaat dan ook best wel diep in z’n thema’s en keuzemogelijkheden. Als je dacht dat je na het spelen van de Mass Effect-serie, alle games van Quantic Dream, een stuk of wat Telltale-titels en natuurlijk Life is Strange wel geoefend was geworden in het maken van beslissingen, nou, laat me je vertellen dat twijfelen een nieuwe dimensie krijgt met Vampyr!</p><p><iframe allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen="" frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/9HYDJ7-M73w" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe></p><h3>Verpleegsters verslinden in Vampyr</h3><p>Over moeilijke beslissingen en Life is Strange gesproken; Vampyr wordt gemaakt door dezelfde ontwikkelaar, Dontnod, een Franse studio die inmiddels precies weet hoe je een gamer voor lastige dilemma’s zet. Dit keer heb je zelfs het gevoel dat er nog veel meer op het spel staat dan in vergelijkbare games, want je beslissingen hebben invloed op heel fucking Oost-Londen en diens inwoners. De spelomgeving is verdeeld in verschillende wijken die elk in verval kunnen raken als jij, nekzuiger die je er rondloopt, de verkeerde mensen ‘embracet’ (leegzuigt) of verdoemende beslissingen maakt in het hoofdverhaal. Zo raakte in mijn verhaallijn het verpauperde wijkje Whitechapel in een kritieke conditie, omdat ik fuckte met het brein van een kopstuk van de gemeenschap aldaar; een zeer goedhartig persoon wiens middelen misschien een beetje te extreem waren, iets waar ik haar (misschien wel ten onrechte) op had veroordeeld. Fucking vampier dat ik ben.. De wijk stond hierdoor op het punt in chaos te verzanden, en dat wilde ik niet laten gebeuren, want ik had best een band opgebouwd met sommige van de cockney Whitechapel-piepels.</p><p></p><h3>Vampyr: Banden opbouwen met je prooien</h3><p>Vampyr doet iets heel slims: om verder te kunnen komen in de game heb je XP nodig waarmee je kunt ‘evolueren’. Deze ervaring kan je verdienen op vele manieren; van het doen van quests tot en met het afslachten van, eh… slagtandvoer dat in de wetteloze gebieden tussen de wijkjes rondloopt en de enige, niet van belang zijnde levens vormen in Vampyr. Maar de beste, snelste manier om te levellen, dat is door de wél van invloed zijnde NPC’s op te vreten. De mensen waar je mee kunt praten, die relaties hebben, meningen, sores en, jawel, persoonlijkheden. Des te meer je met deze personages praat en dingen over ze ontdekt, des te meer ze waard worden in hoeveelheden XP. Maar hier is de fucking diabolische twist: weet je eenmaal alles over een potentieel slachtoffer, dan zal je steeds meer moeite hebben ze te ‘embracen’. Dat zielige, suïcidale mannetje bijvoorbeeld heeft een moeder die om hem geeft. Dat asowijf dat je onmiddellijk uitscheldt omdat je fancy kleren draagt en zij straatarm is, die krijgt steeds meer respect voor je naarmate je meer met haar converseert. Die homoseksuele knakker heeft met moeite een relatie op weten te bouwen in een achterlijke maatschappij die zijn seksuele voorkeur niet goedkeurt, dus wat voor monster ben ik als ik hem en z'n bf kwaad doe? En wie zegt dat die crimineel het fragiele evenwicht in zijn stadsdeel niet in stand houdt? Man, waren die personages maar wat minder sterk geschreven, dan was het makkelijker een keuze te maken. WTF MOET IK DOEN!!???</p><p></p><h3>Vechten in Vampyr: zolang je jas maar niet vies wordt</h3><p>De moeilijke beslissingen over leven en dood in Vampyr zijn moeilijk te omzeilen, want je zal de XP-punten echt nodig hebben om Jonathan Reids interessante skill tree verder te unlocken. Je komt in het hoofdverhaal namelijk onvermijdelijk een uitdagende eindbaas tegen die het maximale van je vampier-powers vraagt, of je moet ergens langs waar vijanden met pittig hoge levels je opwachten. En daarmee kom ik bij de zwakste plekken in Vampyr: ten eerste het gebrek aan fast travel, waardoor je takke-einden moet lopen wat niet bevorderlijk is voor de experimentele aard van de game. En ten tweede, nog veel kwalijker: de combat. Jonathan Reid heeft een hoop moves -van Area of Effect-achtige schaduwbommen tot explosieve ultimates- en kan zich bedienen van verschillende upgrade-bare wapens, maar wat hij niet heeft is een doodsimpele dodge roll of een fijne dash. Dit gemis is te compenseren door heel snel je moves af te wisselen en gebruik te maken van de stun-effecten die je wapens met zich meebrengen, maar het voelt niet altijd even handig of eerlijk. Onder andere hierdoor zijn de gevechten met het simpele volk, het slagtandvoer tussen de bedrijven door, vaak saai omdat je bijna op MMO-achtige wijze een vaste volgorde van moves aanhoudt. Eindbaasgevechten daarentegen kunnen frustrerend moeilijk zijn, hoewel het leren van hun move sets toch zeker de oplossing biedt. Vergeet die fucking roll, hoe gewend je daaraan ook mag zijn in dit soort games; de eigenwijze Jonathan Reid doet het gewoon op een iets minder handige en intuïtieve wijze. Bovendien gaat 'ie niet een beetje door de ranzige modder van Oost-Londen heen rollen als een dwaas met zo'n mooie jas aan!</p><p></p><h3>Vampiric God zijn in Vampyr </h3><p>Waarschijnlijk zal je dus moeten wennen aan de combat in Vampyr (mocht je op de PC spelen, plug er dan sowieso een controller in; dat helpt), als je dat al lukt, maar de moeilijkheidsgraad is in ieder geval niet voor niets: je moet toch gedwongen worden om die arme Londenaars in de nek te bijten! En dit hele concept, dit slimme systeem waarbij jij als een soort Vampiric God over dood en leven, goed en kwaad beslist, is de inktzwarte ziel van deze game. Vampyr is namelijk duister als een malle, met snerpende, deprimerende maar uiterst effectieve muziek dat perfect past bij de vervallen gebouwen en smerige steegjes waar de stank bijna vanaf walmt. Sowieso is mistroostig een understatement voor Vampyr, want veel zwaarmoediger dan dit wordt een game niet; een door armoede, een nietsontziende plaag en de nasleep van een wereldoorlog geteisterd Londen is geen vrolijke plek. Het zit vol met depressieve mensen, stapels lijken en het wemelt er van de ranzige monsters.</p><p></p><p>Deslaniettemin neemt de game zichzelf gelukkig niet té serieus, anders was het maar een depri zooi. Er zijn geen The Last Jedi-achtige grollen ( ‘bathos’ heten die heb ik via Tjeerd geleerd) die de serieusheid ondermijnen, maar af en toe wordt toch een lichte noot aangeslagen om alle ellende draagbaar te maken. Sowieso is de geweldige stem van Jonathan Reid (Anthony Howell), met al z’n elegante gewichtigheid, een soort emotioneel anker en werkt de rest van de stemcast ook zeker mee. De performance capture is helaas wederom niet van enorm hoog niveau, net zoals in Life is Strange, maar de torenhoge ambitie en charme van de game maken veel goed. Vampyr is daarnaast geen technisch wondertje, met niet meer dan leuke graphics, een choppy framerate en een ietwat ouderwets aanvoelend levelontwerp, maar daar liet je niet zoveel op als je weer de zoveelste, hartverscheurende beslissing moet maken. Zou jij het bloed van een rat drinken als je echt heel veel dorst had? Zou jij een verminkte oorlogsveteraan vermoorden? Misschien denk je nu nog van niet, maar je hebt Jonathan Reid z’n fancy stofjas nog niet gedragen…</p><p><iframe frameborder="0" height="370" src="https://www.youtube.com/embed/TdTcv3uUi1o" style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" width="608"></iframe><br/></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Vampyr – Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links