Venom: The Last Dance filmreview - Symbiose van koortsdroom en capeshit

Voordat we beginnen moet ik even het woord ‘capeshit’ toelichten. Over het algemeen verwijst dit woord naar een dertien-in-een-dozijn, standaard superheldenfilm. Het zijn films die vooral veel special effects, harde geluiden en knokpartijen op het witte doek toveren – denk aan The Flash, Shazam: Fury of the Gods en Morbius.

Zelf vind ik het woord vaak iets te neerbuigend klinken. Natuurlijk, weinig superheldenfilms behalen hetzelfde niveau als een The Batman en voor elke Logan zijn er wel een handjevol films als Madame Web op te noemen. Maar er valt toch genoeg plezier te beleven met deze films?

De eerste Venom-film uit 2018 vond ik bijvoorbeeld best te pruimen, en zelfs uit Let There Be Carnage vermaakte ik me als een van de weinigen enigszins. Toch lijken de films volgens velen ook onder de capeshit-paraplu te vallen. Toegegeven: wie de Lethal Protector in zijn volle, brute glorie wil aanschouwen komt met deze films van een koude kermis thuis. Ik had dan ook weinig hoop dat The Last Dance daar veel verandering in zou brengen, en verrassing: de afsluiter van de Venom-trilogie weet zelfs het ‘wel geinig’-niveau van de eerste twee films niet eens te behalen.

Brock in de keel

Venom: The Last Dance pikt de draad weer op na Eddie Brocks korte verschijning in Disney’s MCU, waar hij in Spider-Man: No Way Home net zo snel weer werd weggetrokken als toen hij arriveerde. De post-credits-scènes van die film en Let There Be Carnage hebben dan ook vrij weinig te maken met het verhaal van dit nieuwe deel. In dit nieuwe deel proberen Brock en Venom uit de klauwen van de overheid te blijven, terwijl de twee op de hielen worden gezeten door zogenaamde Xenophages. Dat zijn aliens die de grote bad guy Knull dienen.

Comic-liefhebbers springen een gat in de lucht wanneer het over Knull gaat. De zogenaamde King in Black heeft het ras van symbiotes waar Venom een deel van uitmaakt namelijk geschapen, en wordt over het algemeen gezien als de coolste, meest bad-ass Venom-villain naast Carnage. Komaan, wat valt er te haten aan een brute symbiote-koning met een gigantisch zwaard? Edoch, na de tegenvallende adaptatie van Carnage had ik ook weinig vertrouwen in Knull als een goede, imposante antagonist in The Last Dance.

Ondanks een paar beelden die de grauwe en imponerende esthetiek van het personage eer aandoen, heeft de King in Black dan ook weinig te bieden. Hij voegt weinig toe aan het verhaal, en is er eigenlijk vooral om neergezet te worden als een grote toekomstige dreiging. Dat is in principe niets nieuws binnen capeshit-films, maar dit is dus de laatste Venom-film. Knull is een van de Lethal Protectors meest geliefde tegenstanders, maar zijn rol in deze film voegt buiten een paar hints naar de toekomst erg weinig toe. Hopelijk gaat Venom nog eens met de King in Black op de vuist, zij het in een Spider-Man-film of in een ander project in Sony’s chaotische universum.

Het gebrek aan een interessante villain is op papier niet zo teleurstellend als de rest van het verhaal meeslepend is, maar ook dat valt tegen. De film lijkt op een aantal punten niet eens geïnteresseerd te zijn in het overkoepelende verhaal, en geeft voorrang aan een aantal scènes die conceptueel ergens uit een hoge hoed zijn getrokken. Een scène waarin Venom met Mrs. Chen - de cashier uit de eerdere films - danst bijvoorbeeld. Niet eens uit den boze voor een Venom-film, maar het moment is zo willekeurig in het verhaal geplakt dat ik er alleen maar verdwaasd naar kon kijken.

De Venom-films hebben daarnaast altijd al een sterke focus gelegd op comedy. Dat is heus niet zo gek, want Venom is in de comics ook best een grapjas. Momenten als zijn waltz met Mrs. Chen en een ritje op een ‘venomized’ paard zijn dus niet verwarrend omdat ze bestaan, maar omdat ze zo veraf staan van de rest van de film. De film waarin normale mensen proberen uit te vogelen waar Eddie is, en hoe ze de problemen die hij met zich meebrengt kunnen oplossen.

De structuur van The Last Dance voelt daarmee aan als een collectie aan absurde en jolige momenten, met een standaard ‘we moeten de alien-invasie stoppen’-verhaal ertussendoor. Een fijne manier om daarin een balans aan te brengen is met secties waarin we even in de psyche van de personages duiken, zodat we zien waar ze om geven en wat hun doelen zijn. De Deadpool-films doen dit bijvoorbeeld erg goed, maar in Venom: The Last Dance ontbreken zulke inzichten vaak, al glippen er soms een paar meeslepende momenten doorheen.

Eddie Bromance

De absurditeit wordt iets dragelijker door hoe Tom Hardy de rol van Eddie Brock - en de stem van Venom - vertolkt. Hij is net als in de eerste twee films praktisch permanent bezweet en lijkt continu in de war te zijn, maar Hardy geniet er overduidelijk van. Daarbij krijgen Eddie en Venom dus wel degelijk een paar kleine momentjes om terug te blikken op hun avonturen, waarin de vriendschappelijke band tussen de twee erg goed naar voren komt. In de vorige films lag de emotionele kern voor Eddie vooral in zijn mislukte relatie met Anne (Michelle Williams), dus het is fijn om nu meer aandacht te besteden aan de band tussen hem en de symbiote. Het is te weinig en te laat, maar de film neemt deze relatie - zeker ten opzichte van de rest van het verhaal - wel degelijk serieus.

De zijpersonages krijgen overigens niet dezelfde behandeling. De aanvullende cast van de eerdere films blijft grotendeels achterwege en hun vervangers zijn vooral een verzameling aan clichés. Er is een moreel grijze soldaat, wetenschapper met goede bedoelingen - en een tragisch verleden dat de film vlak na haar introductie lijkt te vergeten - en een overdreven zweverige hippy, die overigens gespeeld wordt door Rhys Ifans. Je weet wel, de man die ook The Lizard speelde in The Amazing Spider-Man en Spider-Man: No Way Home.

Dat heeft helemaal niets met zijn rol The Last Dance te maken, maar zijn personage is wel een van de weinigen die daadwerkelijk iets toevoegt aan het persoonlijke verhaal van Eddie en Venom, en zelf ook een (extreem simpele) arc heeft. Natuurlijk staat Venom in de titel van de film, dus is het logisch dat we vooral veel aandacht aan hem en zijn menselijke tegenhanger geven. Er is echter vrij weinig om je aan vast te houden bij de zijpersonages, terwijl ze toch ook behoorlijk vaak op het scherm te zien zijn. Helaas komen ze continu over als muziekdoosjes die maar wat exposition opratelen, en hebben ze verder vrij weinig toe te voegen.

Venomenaal veel

Maar goed, na de eerste twee Venom-films konden we een standaard capeshit-verhaal al een beetje verwachten. Gelukkig weet Venom: The Last Dance wel te leveren op een ander belangrijk onderdeel van superheldenfilms: grootse knokpartijen. De vechtscènes in deze film hebben een leuke gimmick, namelijk dat Venom niet altijd volledig om Eddie heen kan vormen. Dat leidt tot een paar unieke confrontaties, waarin Venom zich bijvoorbeeld even verbindt aan verschillende soorten dieren. Het is absurd, zeker, maar in vergelijking met scènes als die van Venoms dansroutine sluit dit beter aan bij wat er gaande is. Tenminste, tot aan de derde akte.

De laatste confrontatie is namelijk zo’n barrage aan gedreun, van zowel geluidsinstallaties als aliens, dat ik halverwege niet meer doorhad wat er nou eigenlijk gebeurde. Toen ik uiteindelijk de zaal uitliep, wist ik zelfs even niet meer zeker op welke planeet ik mij bevond. Nu snap ik écht wat mensen bedoelen met capeshit.

Een aantal onsamenhangende scènes die nergens op slaan maar door hun absurditeit toch vermakelijk zijn, kan ik best hebben. Van lege personages die alleen bestaan om het verhaal voort te duwen sta ik niet meer te kijken. Zelfs oninteressante bad guys laten mijn bloeddruk na jarenlang comics lezen niet meer stijgen. Maar het einde van Venom: The Last Dance liet al die eerdere clichés en willekeurig toegevoegde scènes overkomen als meesterwerken. Als je smult van capeshit, is dit volgens mij het toppunt.

Venom: The Last Dance is nu te zien in de bioscoop.