
<article class="article article-detail">
<content class="article__content">
<div class="article__snippets">
<div class="rs-snippet rs-snippet__html" id="44c25379-2011-4087-be0f-0fbdfa290354"><p><em>Dit is een aangepaste versie van Sams review uit de volgende PU, die vanaf 15 december in de winkels ligt.</em></p><p class="tekst">Maar twee pagina’s voor deze review (in het blad, hè)!? Sorry, maar dat is écht te weinig voor de meest inhoudelijk uitgebreide en overweldigende game die ik in jaren heb gespeeld; een bizarre uitspraak gezien ‘t feit dat The Phantom Pain, The Witcher III en Fallout 4 nota bene in hetzelfde jaar zijn uitgekomen. Maar geloof me: Xenoblade Chronicles X is enorm. Op elk vlak. <o:p></o:p></p><p class="tekst">Hoe enorm? Nou, de speelwereld (de vijf continenten van de prachtige planeet Mira) is groter dan die van Skyrim, The Witcher III én Fallout 4 BIJ ELKAAR. En de crafting- en gevechtssystemen zijn zo belachelijk uitgebreid en diep, dat ik na een kleine zestig uur spelen nog stééds spelmechanieken tegenkwam waar ik nog helemaal geen gebruik van had gemaakt.</p><p class="tekst"></p><p class="tekst"></p><p class="tekst">Oh, en het meest gemarkete gameplay-element van de game, het besturen van een Skell, komt pas halverwege het verhaal aan de orde... wat in mijn geval dus betekende dat ik pas na zo’n veertig uur éindelijk in zo’n mecha mocht stappen. Damn, son, da’s... omvangrijk.</p><p class="tekst"></p><h3 class="tekst">Existentieel</h3><p class="tekst">De nieuwe Xenoblade is niet alleen inhoudelijk gigantisch, maar bevat ook genoeg gameplay, quests en andere interactieve elementen om die tijd daadwerkelijk op interessante wijze mee te vullen. Nee, dit is geen game die ophoudt als je, na een uurtje of tachtig, het verhaal eindelijk hebt voltooid, want er zijn dan nog genoeg gebieden te ontdekken, reusachtige monsters te verslaan, vriendschappen te versterken en zijmissies uit te voeren. Al kun je deze game prima halen als je alleen het verhaal wil meemaken; daar is ie (vooral de tweede helft) interessant genoeg voor. <o:p></o:p></p><p class="tekst">Zo is de mensheid na een intergalactische oorlog op de planeet Mira gestrand, waar niet alleen tegen de inheemse flora en fauna gevochten moet worden om te overleven, maar ook tegen een Covenant-achtige coalitie van aliens genaamd de Ganglion. Tijdens deze strijd ontpopt zich vervolgens een plot dat existentiële vraagstukken aansnijdt die lichtjes doen denken aan die van Aziatische scifi-klassiekers als Ghost in the Shell en Akira.<o:p></o:p></p><p class="tekst"></p><p class="tekst"></p><h3 class="tekst">Flirten</h3><p class="tekst">Geloof me echter als ik zeg dat je deze game voor iets anders wil halen. Hoe geinig ‘t plot ook is, de spelwereld is dé reden dat ik gedurende een dikke week bij het opstaan meteen weer naar m’n Wii U snelde. Ja, dit is een JRPG, maar ik heb nog nooit eerder een JRPG gespeeld waarbij verkenning het belangrijkste (en leukste!) onderdeel van de game was. In X kon ik het niet laten om úren te spenderen aan het simpelweg rondrennen door Mira, om onmogelijke rotsformaties te beklimmen, onvergetelijke vista’s te spotten, op goed verstopte grotten en basissen te stuiten, en zelfs in verraderlijke oceanen te zwemmen.</p><p class="tekst"></p><p class="tekst">Dit komt omdat Mira niet alleen gigantisch is, maar op een of andere manier ook ongelofelijk mooi, divers en consistent interessant. Een gigantische spelwereld kan erg nadelig zijn voor een game (saaiheid) maar Mira voelt... echt. Zo echt en buitenaards als mogelijk is in een videogame; het doet de kleurrijke landschappen en constructies van games als Metroid Prime en Halo compléét verbleken. Gecombineerd met een haast volledig gebrek aan laadtijden (op de Wii U! Hulde!) is het simpelweg zíjn op Mira al verrukkelijk.<o:p></o:p></p><p class="tekst"></p><p class="tekst"></p><h3 class="tekst">Positioneren</h3><p class="tekst">Toch is het geen goed idee om alleen maar rond te rennen, want daarvoor zijn er te veel bloeddorstige beesten. Mira herbergt een belachelijk grote en diverse hoeveelheid creatief ontworpen levende wezens waar je tegen kunt, mag en soms moet vechten.</p><p>Gelukkig is het eerder genoemde vechtsysteem erg verslavend, vooral als je de fijne kneepjes ervan begint door te krijgen. Ondanks dat de normale aanvallen (hakken of schieten) automatisch uitgevoerd worden, moet jij de rest wél zelf doen: springen, rennen, van wapens wisselen en vooral het uitkiezen van speciale aanvallen (Arts). Na het gebruiken van een Art moet je een paar seconden wachten voordat je die aanval weer kunt uitvoeren, dus de tactiek ligt in je personage goed positioneren en op de juiste momenten de juiste Arts inzetten. Dit is een zeer simpele uitleg, want er zijn nog zoveel andere systemen waar je tijdens het vechten gebruik van kunt maken, dat het vechten veel meer diepgang heeft dan deze alinea doet vermoeden.</p><p></p><p></p><h3>Organisch</h3><p class="tekst">Het is maar goed dat die combat leuk is, want je zult het erg veel moeten doen als je enigszins vooruitgang wil boeken in het verhaal. Ondanks de nadruk die de game legt op het verkennen (je krijgt bijvoorbeeld ook ervaringspunten als je nieuwe gebieden ontdekt) is de beste manier om te levellen toch gewoon grinden. En je zult moeten levellen, want je kunt de twaalf grote verhaalmissies alleen uitvoeren als je aan bepaalde voorwaarden voldoet, zoals bepaalde NPC’s in je team hebben, bepaalde zijmissies uitgevoerd hebben en, jawel, bepaalde levels hebben. <o:p></o:p></p><p class="tekst">Een van de weinige minpunten van de game is de manier waarop het je beperkt om het verhaal verder te spelen wanneer je daar meer van wil zien. Enigszins begrijpelijk, want er is zoveel in de game te doen dat de makers een manier moesten vinden om je niet alleen het verhaal te laten volgen, maar soms ben je vijf à zes uur bezig met ander gehannes voordat je weer een keer een verhaalmissie mag doen. Het voelt een beetje geforceerd en dat is zonde, vooral gezien de organische, soepele manier waarop Mira zelf in elkaar steekt.</p><p class="tekst"></p><p class="tekst"></p><h3 class="tekst">Gestoordheid</h3><p class="tekst">Ook enigszins teleurstellend is het feit dat het verhaal toch minder filosofisch en fantasievol in elkaar steekt dan andere Xeno-titels. X is full scifi gegaan en voelt in vergelijking wat traditioneler en minder gedurfd. Het is meer Mass Effect en minder Japanse gestoordheid, en dat voelt voor deze reeks als een stapje terug. Ook het feit dat het vetste gameplay-element van de game, het rondrijden en vliegen in je eigen Skell, pas halverwege het verhaal beschikbaar komt, was redelijk frustrerend. En, eerlijk is eerlijk: de game is zó waanzinnig groot dat uiteindelijk zelfs de combat ietwat eentonig wordt.</p><p class="tekst"></p><p class="tekst">Deze minpuntjes, gecombineerd met het feit dat het niet de verrassingsfactor heeft van z’n voorloper uit 2011 - die toen terecht een dikke Gold Award kreeg van Jurjen - zorgen ervoor dat deze verder absurd goed gepolijste JRPG ons gouden eerbetoon nét misloopt. Maar laat de conclusie duidelijk zijn: op het gebied van digitale rollenspellen is dit een van de beste producten die je momenteel kunt halen. Wat denk je immers dat de reden is dat ik nog lang niet ga beginnen aan bijvoorbeeld Fallout 4?</p><p class="tekst"></p><p class="tekst"></p><p class="tekst"></p></div>
</div>
</content>
<h2 class="title title--xlarge-pu"><span>Conclusie</span></h2>
</article>


Xenoblade Chronicles X - Review

Opmerkingen

Gerelateerde artikelen

Contact

Handige links