Ook gekeken - The Legend of Vox Machina, The Substance en The Wild Robot

The Legend of Vox Machina is fantasie in de werkelijkheid

Dunke:

Recentelijk mocht ik aanschuiven bij de Bonuslevel-podcast om te babbelen over misschien wel het beste spel ooit: Dungeons and Dragons. Uiteraard geniet ik ontiegelijk van de prachtige werelden die hardwerkende gameontwikkelaars voor ons in elkaar zetten, maar met een paar vrienden zelf zo’n wereld bij elkaar fantaseren heeft toch iets speciaals. Die fantasie wordt alleen maar meer geprikkeld door gedachten als “wat als we hier een comic van maken” of “dit zou toch ontzettend vet zijn als serie?”

Voor de mensen van Critical Role is dat geen fantasie meer. Wat begon als een gestreamde campagne vanaf de keukentafel, is inmiddels uitgegroeid tot een van de grootste namen in de wereld van tabletop rpgs (ttrpgs). Zó groot, dat ze gewoon een eigen serie op Prime Video hebben mogen plempen. The Legend of Vox Machina is gebaseerd op de verhaallijnen uit die eerste campagne die ooit aan de keukentafel begon.

Het is ontzettend leuk hoe die momenten uit de livestreams, die je eerder alleen in je fantasie zag, er op het scherm uitzien. Voor de fans is het dan ook een feest van herkenning, maar maak je geen zorgen: ook zonder bestaande kennis zijn de praktijken van Vox Machina een genot om naar te kijken. Vergelijkbaar met films als Guardians of the Galaxy is het morele kompas van de avonturiers in deze groep namelijk niet altijd even zuiver, wat voor veel hilariteit en interessante situaties zorgt. Ieder personage krijgt tijd in de schijnwerpers om een persoonlijk en meeslepend verhaal te vertellen.

Overigens worden de hoofdpersonages ingesproken door de stemacteurs die hen gemaakt hebben. Denk aan Ashley Johnson als de zachtaardige Pike, Travis Willingham als de barbaar Grog en Laura Bailey als de suave ranger Vex. Naast een aantal bekende namen in gastrollen, is stemacteur Matthew Mercer ook regelmatig te horen. Het is een leuke referentie aan het feit dat hij alle npcs in de ttrpg vertolkt. Daarbij heeft hij als Dungeon Master (de spelleider in D&D) ooit de volledige wereld en het verhaal bedacht.

En potverpillekes mensen, wat is die wereld mooi! De regio van Tal’dorei, straten in Marquet en het vervallen Whitestone zijn prachtig weergegeven, en er wordt afgereisd naar nog veel meer unieke locaties. Daarbij is de animatie ontzettend goed, met name tijdens de actiescènes. Er worden veel D&D-spreuken gebruikt, en ondanks de flashy en kleurrijke stijl daarvan is het altijd goed te volgen. De animatie overstijgt zelfs andere Prime Video-series als Invincible en zeker Batman: Caped Crusader.

Ik kan nog eindeloos blijven vertellen over deze serie, maar ik raad vooral aan dat je er zelf aan begint. Of je nou een D&D-speler en/of Critical Role-kijker bent of niet, The Legend of Vox Machina visualiseert een bepaalde fantasie die zeker liefhebbers van het genre geheid kunnen waarderen.

The Legend of Vox Machina seizoen 1, 2 en het begin van seizoen 3 zijn nu te streamen op Amazon Prime Video. Elke donderdag zijn er nieuwe afleveringen van de serie te bekijken.

The Substance is de meest memorabele bioscoopervaring in tijden

Sebas:

Met het karige aanbod in de bioscoop besloot ik samen met een maatje naar The Substance te gaan. Om het een verrassing te houden besloten we geen trailers te kijken en ons alleen even in te lezen op het plot. Ik had nooit verwacht dat deze body-horror zo vulgair, vies, ongemakkelijk en ranzig is dat ik dit nooit meer in mijn hele leven ga vergeten.

The Substance gaat over Elizabeth Sparkle, een beroemdheid die aan het einde van haar latijn zit en maar al te graag weer zo populair en geliefd als vroeger wil zijn. Na het verliezen van haar baan wordt er een oplossing aangeboden, The Substance. Dit is een illegale drug die in de vorm van een groene vloeistof in het lichaam geïnjecteerd moet worden. Het groene goedje zorgt ervoor dat er uit jouw lichaam een nieuwe jij komt. Dit is iets wat je heel letterlijk moet nemen. Er is alleen één regel: elke zeven dagen wissel je van lichaam. Deze regel mag te allen tijde niet gebroken worden. Doe je dit wel, dan komen er consequenties bij kijken die je niemand toewenst.

Na het nemen van The Substance kruipt er letterlijk een nieuwe versie van mevrouw Sparkle uit haar lichaam, genaamd Sue. Deze jongere, vitalere en knappere versie van Elizabeth staat op de covers van magazines en speelt de hoofdrol in de nieuwste tv-programma’s. Maar zoals gezegd moet elke zeven dagen van lichaam gewisseld worden. Hier begint de psychologische uitdaging voor Elizabeth, en is ze steeds vaker in tweestrijd met zichzelf.

De film speelt in op de huidige obsessie met uiterlijk en hoe je er voor anderen uit moet zien en dat dit ten koste gaat van jezelf. Iedereen wil geliefd worden en horen hoe knap ze zijn, maar als je er zelf aan onderdoor gaat, moet je maar eens goed nadenken of de complimentjes het allemaal waard zijn. Je moet immers eerst van jezelf houden tot je van anderen kan houden. Het is een mooie les waar de film erg goed op inspeelt.

De film speelt ook goed in op hoe ongemakkelijk en goor body-horror is. Het is geen understatement om te claimen dat dit de meest gore film is die ik in mijn hele leven heb gezien. Waar ik normaal mijn bak popcorn binnen vijf minuten op heb, kwam ik nu niet eens door een kwart heen. De film is zo in-your-face met zijn vulgariteit dat ik oprecht geshockt uit de bioscoop kwam. Tegelijkertijd is het een bioscoopervaring die ik mijn hele leven nooit ga vergeten. Bij deze ben je gewaarschuwd!

The Substance is nu te zien in de bioscoop.

The Wild Robot is aandoenlijk, maar niet perfect

Jacco:

In The Wild Robot stort een multifunctionele servicerobot neer op een eiland vol bosdieren, waar ze wanhopig op zoek gaat naar een taak om te volbrengen. Door een tragisch ongeval wordt die ‘taak’ het grootbrengen van de zwakke gans Brightbill, die nog voor de winter mee moet met de vogeltrek om te overleven. Vanaf daar behandelt de film het concept van ouderschap vanuit een zeer analytisch oogpunt, wat voor de afgestoten Brightbill alleen maar meer problemen oplevert.

The Wild Robot is regelmatig aandoenlijk, want je weet dat ouder en kind per definitie niet bij elkaar kunnen blijven. Bovendien had Brightbill zonder de hulp van de robot nooit kunnen overleven, een bruut doch belangrijk thema in de film. Sommige van die elementen hadden wat beter uitgevoerd kunnen worden, want door het rap introduceren en wegschrijven van minstens twee belangrijke personages voelt het tempo soms iets te hoog. Toch wist het bij mij de juiste snaar te raken, mede omdat de schilderachtige animatiestijl en de weergave van beesten werkelijk prachtig is. The Wild Robot is een ouderwets goede Dreamworks-film en één van de mooiste animatiefilms van het moment.

The Wild Robot is nu te zien in de bioscoop.