Weekly Watch - I Saw The TV Glow en Beverly Hills Cop: Axel F

I Saw The TV Glow - Een droomachtige trip over seksualiteit

Tijn:

Ik was totaal niet voorbereid op wat deze film ging zijn. Justice Smith, spooky sfeertje, bovennatuurlijke Twilight Zone-achtige serie als focus: dit kan alleen maar horror zijn, toch? Fout! Het kan ook een droomachtige ontleding zijn van seksualiteit en wat er gebeurt als je constant weigert om avonturen en uitdagingen aan te gaan. Aanvankelijk was ik er een beetje door in de war, maar ik heb een beetje hetzelfde als bij Longlegs: hoe langer ik er over nadenk, hoe meer ik de film waardeer.

Toen de credits begonnen te rollen, was het een paar tellen helemaal stil in de (volle!) bioscoopzaal, tot dat iemand zei: ‘…wat?’ Ik denk dat die opmerking de ervaring goed samenvat, omdat dit zo’n film is die de boodschap niet aan je voorleest. Ik was er met een goede vriend heen, en we hebben elkaar nog dagenlang af en aan theorieën gestuurd over deze film. Wat is de thematische rol van dit personage? Hoe zit deze symboliek? Hoe hebben ze dat coole shot gedaan?

Ze hangen het allemaal op aan een cheesy horrorserie uit de jaren 90 met behoorlijke Buffy the Vampire Slayer-vibes - ze gebruiken zelfs hetzelfde lettertype bij de openingcredits van de fictieve serie. Niet alleen werd ik hier als Buffy-fan heel nostalgisch van, maar het leent zich goed voor de prachtige droomachtige visuals van deze film. Ik wil er eigenlijk niet veel meer over zeggen, want dit is een film die je helemaal zelf moet ervaren. Het is absoluut niet voor iedereen, maar als het bovenstaande je aanspreekt: ga alsjeblieft deze film kijken, met je hersens aan.

Beverly Hills Cop: Axel F – Doet vooral verlangen naar vroeger 

Dwayne:

Ik zeg je eerlijk: ik heb een lichtelijke haat-liefdeverhouding met Justice Smith. In een ensemble cast (lees: Dungeons and Dragons: Honor Among Thieves) heb ik een enkele keer van hem genoten, maar in hoofdrollen, in het bijzonder die van Detective Pikachu, trek ik hem héél slecht. Maar goed, het algehele concept van I Saw The TV Glow klinkt dope. Wellicht geef ik hem een kans!

Waar ik overigens spijt van heb dat ik het een kans heb gegeven, is Beverly Hills Cop: Axel F. In een waas van door nostalgie aangewakkerde verstandsverbijstering heb ik dit vierde deel in de 80’s-actiecomedyreeks samen met ons pap aangezet. Hij zat te schateren, ik kon op een enkel moment een kleine beetje glimlachen. Want ja, De vierde Beverly Hills Cop doet niets, maar dan ook niets nieuws.

Liefhebbers van de vuilbekkende Detroid-detective Axel Foley (Eddie Murphy) kunnen de plot waarschijnlijk vanaf de eerste seconden VOLLEDIG voorspellen: Foley belandt na een reeks capriolen in Detroit weer in het zonovergoten Los Angeles waar hij, samen met zijn van zichzelf vervreemde dochter Jane (Taylour Page) en oude maatjes Billy Rosewood (Judge Reinhold) en John Taggart (John Ashton) een netwerk van corrupte agenten bloot moet leggen. Murphy is ditmaal wel charmant als Foley en de chemie met Ashton en Reinhold is goed, maar met name de scènes met zijn dochter slaan de plank volledig mis.

De actiescènes voelen daarnaast weinig origineel aan; ik heb ze in andere films véél beter gezien. Wat overblijft is de soundtrack van Lorne Balfe (niet onbekend in gameland overigens), die nog altijd in mijn hoofd blijft zitten en wederom heerlijk 80’s is. In die zin doet Beverly Hill Cop: Axel F vooral verlangen naar het verleden, waarin de oude films toch echt beter waren.