Weekly Watch: The Acolyte gaat richting een Darker Side (SPOILERS)

Leslye Headland heeft zich met het maken van The Acolyte een flinke uitdaging op de hals gehaald. Een serie die de opkomst van de Dark Side laat zien, vele jaren voor de Skywalker Saga, is iets waar fans immers al jarenlang op wachten. Evil is nou eenmaal awesome en Headland heeft goed door hoe ze dat in beeld moet brengen, zonder de bestaande canon overhoop te halen - ondanks wat een aantal boze fans je willen vertellen. Nee, de geboorte van de tweeling maakt Anakin Skywalkers verhaal niet minder speciaal! 

De tweede helft van het seizoen levert al meer op het gebied van Dark Side-bad-assery dan ik na de eerste vier afleveringen verwachtte. Het perspectief verschuift dan ook van Jedi-centrisch naar hun tegenstanders, en de ruimte-monniken worden daarmee ook steeds directer bekritiseerd. Natuurlijk staan de Jedi voor veiligheid in het universum, maar ze zitten ook ontzettend vast in hun eigen wijzen en perspectieven op de Force. De acties die daaruit voortkomen en de consequenties daarvan worden op een tragische manier laten zien. Lee Jung-Jae als Sol is daarbij werkelijk perfect voor de rol. Alle conflicten en de manier waarop hij zijn acties goedpraat zijn fascinerend.

Die eerste vier afleveringen zijn daarnaast ook erg belangrijk als introductie van dit nieuwe - of nou ja, oude – tijdperk, vooral als opzet van het mysterie. The Acolyte is een mystery-show en neemt goed de tijd met het onthullen van die geheimzinnige elementen. De identiteit van de Sith - waar ik nog steeds zo m’n twijfels bij heb - wordt goed opgezet, en zijn introductie als angstaanjagende powerhouse is het meest brute moment in Star Wars sinds de hallway-scène met Darth Vader in Rogue One (waar overigens hetzelfde team achter zit). Ik heb het al eens eerder gezegd en ik begin er steeds stelliger in te worden: The Acolyte bevat de beste gevechten in de hele Star Wars-franchise.

Het mag daarentegen niet allemaal baten. Hoewel The Acolyte conceptueel geweldig is en veel toevoegt aan Star Wars in het algemeen, laat de serie op technisch vlak wat steekjes vallen. De op een na laatste aflevering gebruikt bijvoorbeeld wel heel veel materiaal uit aflevering 3 opnieuw, terwijl die tijd ook voor meer inzicht in de relatie tussen Qimir en Osha gebruikt had kunnen worden. Die voelt tegen de tijd van de finale helaas nog iets te halfbakken. Veel van het mysterie rondom Sol, Osha en Mae wordt in dit seizoen al duidelijk, maar de finale introduceert een mogelijke dynamiek tussen Vernestra en Qimir die eerder aan bod had kunnen komen. 

Over het algemeen ben ik vooral blij dat het centrale conflict tussen Osha en Sol is afgerond, en dat op zo’n hartverscheurende manier. Sols fouten zijn begrijpelijk, aangezien hij altijd heeft gedaan wat hem het beste leek voor Osha, en zijn nalatenschap als zondebok voor alle gebeurtenissen is ontzettend interessant. Er zijn nog genoeg mysteries om te verkennen in seizoen 2, waar ik dan ook niet op kan wachten. Qimir en Vernestra, de training van Osha, waarom Kylo Rens kenmerkende muziek eerder in de serie voorbij kwam - wat een reden heeft, aldus Headland -, Yoda die zich ermee gaat bemoeien en - excuses - DARTH FUCKING PLAGUEIS die zijn live-action debuut maakt? The Acolyte mag dan niet van hetzelfde niveau als Andor zijn, het blijft een ontzettend fijne Star Wars-serie.