Er is immers een hoop veranderd in de afgelopen zestien jaar (ja, zolang zijn er al plannen voor een Halo-verfilming). Een adaptie hoeft niet meer een herkauwing te zijn van een bestaand verhaal, en het hoeft ook niet volledig los van het bronmateriaal te staan. Er is inmiddels een tussenweg. Dankzij Star Wars en Marvel zijn multimediale universums ingeburgerd geraakt. Films, tv-series en games kunnen elkaar aanvullen, op elkaar inhaken, en toch los van elkaar staan. Dat moeten ze met Halo ook durven
Geen toekomst voor Chief
Had je me tien jaar geleden gevraagd hoe een Halo-film of televisieserie eruit zou moeten zien, dan had ik gepleit voor een adaptie van The Fall of Reach. Dit boek van Eric Nylund speelt zich af voor Halo: Combat Evolved en zou daarom een logische keuze zijn geweest. Het vertelt hoe Master Chief als kind werd gerekruteerd (lees: ontvoerd) om hem op te leiden tot de supersoldaat die we kennen uit de games. Bovendien beschrijft het boek hoe de mensheid volledig overrompeld werd door de agressieve Covenant. Het is misschien wel het belangrijkste zijverhaal uit de franchise, dat veel fans bovendien nog niet kennen.
Nu nog steeds hoop ik dat The Fall of Reach de basis vormt voor de Halo-televisieserie, maar om andere redenen. Ja, nog steeds is het een hele veilige keuze omdat er een grote rol is weggelegd voor Master Chief. Halo heeft Chief nodig om voet aan de grond te krijgen, om direct een connectie te krijgen met de games. Chief geeft de televisieserie relevantie. Maar Master Chief heeft geen toekomst – niet in een tv-serie, althans.
Kweekvijver voor nieuwe helden
Chiefs verhaal wordt verder immers al verteld in de games. Net zoals Anakin en Luke Skywalker de rode draad voor de Star Wars-films vormen, vormt Master Chief de rode draad voor de Halo-games. Om dan geen aantekening in de kantlijn te worden, moet een tv-serie zich – uiteindelijk – losmaken van die rode draad. Disney begreep dat maar al te goed met The Mandalorian. Jon Favreau en co. wisten een compleet eigen universum op te tuigen, met nieuwe helden en schurken, oude bekenden die we uit het oog waren verloren, en slechts af en toe een subtiele knipoog naar de films. Een strategie en uitvoering die zó sterk was, dat niemand nog de ietwat kleinerende term ‘spin-off’ durft te gebruiken. The Mandalorian is meer Star Wars dan de vervolgtrilogie.
Als de mensen achter de Halo-televisieserie dus een beetje hebben opgelet tijdens The Mandalorian, brengen zij een toffe cast samen onder aanvoering van Master Chief, maar laten ze uiteindelijk anderen onder zijn hoede uitgroeien tot interessante, diverse personages die vervolgens op eigen benen kunnen staan. Personages die daarna uitwaaieren over het universum en hun eigen avonturen beleven. Net als Boba Fett, Fennec, Moff Gideon, Bo-Katan, Ahsoka Tano, Mando en Baby Yoda. Chief hoeft echt niet het hele seizoen met een Baby Grunt in zijn heuptas te lopen, maar van een beetje Mandalorian-vibes zal de serie zeker niet slechter worden. I have spoken.
Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen. Lees ook vorige columns:
Opmerkingen