Nostalgie is een vreemd beest. Normaal gesproken zeg ik altijd dat ik hoop op nieuwe aankondigingen, met originele games die het medium verder weten te brengen. Maar tegelijkertijd kun je mij niet enthousiaster krijgen dan door titels uit mijn jeugd op te noemen en er iets nieuws mee te doen, of gewoon opnieuw uit te brengen. Final Fantasy, Kingdom Hearts, Mario… de rillingen lopen al over mijn lijf.
Geef me iets ouds
Dus terwijl iedereen na de afgelopen Nintendo Direct kwijlde over Astral Chain van PlatinumGames of de nieuwe Super Mario Maker, zat ik al met mijn Switch in mijn handen om me op te winden over oude games. Hoera, er is iets nieuws met Tetris! Jippie, Final Fantasy 9 is direct beschikbaar!
Wat geeft het dat ik de game al twee keer heb, waaronder op de Vita? Wat maakt het uit dat ik die game dus allang kan spelen op een draagbare console? Hij is er nu beschikbaar op de handheld waar ik op dit moment het meest mee speel, met een groter scherm! De kans is niet bijzonder groot dat ik hem binnenkort ga spelen, maar het icoontje op mijn scherm is geruststellend. De op een na beste Final Fantasy (6 is toch beter), en een van mijn favoriete games, is er voor me als ik hem nodig heb.
Of toch iets nieuws
De reden dat ik dit soort oude games uiteindelijk toch niet speel, is dat er zo veel nieuwe spellen zijn die ik wil proberen. Een oude Final Fantasy vergt nou eenmaal een flinke tijdsinvestering, tijd die ik liever steek in iets nieuws. Als gamejournalist moet je toch een beetje bij de tijd blijven. Ik voel mij soms een beetje schuldig als ik iets ouds speel, alsof ik mijn tijd aan het verdoen ben. Daarom komt het me ook extra goed uit als mijn nostalgie verpakt wordt in een nieuw jasje.
Ook op dat front wist Nintendo mij te bedienen, door een remake van mijn favoriete Zelda-game aan te kondigen. Oké, Link’s Awakening is objectief gezien misschien niet de beste Zelda, maar het is wel de eerste die ik speelde, met een Game Boy in mijn kleine knuistjes. Ah, daar komt die nostalgie weer om de hoek kijken.
De nieuwe versie ziet er prachtig uit, maar ik werd het meest geïntrigeerd door de vergelijkingen met de oude game. Het vierkantje aan struikjes zoals ik dat van vroeger kende, wordt in liefdevol detail nagemaakt. En omdat het een ‘nieuwe’ game is, voel ik mij ook niet schuldig als ik het ga spelen.
Kritische houding
Toch is het raar dat nostalgie zo’n greep over mij heeft. Het is niet gezond om door hoepels te springen als iemand iets uit mijn jeugd noemt. Een oude naam is geen garantie voor een leuk spel, zeker niet als de uitgever die je favoriete franchise inmiddels heeft opgekocht
helemaal niet zo’n goede cv heeft. Nostalgie zit een kritische houding soms in de weg. Althans, totdat je de game daadwerkelijk in handen hebt en al dat opgebouwde enthousiasme misschien toch niet helemaal verdiend bleek. Maar ja, dan hebben ze je geld al binnen.
Bij Nintendo is dat natuurlijk overdreven. Een remake van een klassieke Zelda zullen ze heus niet verpesten. Toch wil ik mezelf voornemen om mij wat minder te laten sturen door nostalgie. Het heeft zijn plaats in mijn leven en het is soms heerlijk om me te verzwelgen in oude favorieten, maar uiteindelijk wil ik toch dat het medium verder komt. Dat gebeurt minder snel als we met zijn allen maar oude games blijven kopen.
Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen:
Opmerkingen