Metal Eden (pc) gespeeld – Nog geen geweldige kopie

In dystopische sci-fi lijkt het ene al snel op het ander. Hoge torens waarin de megacorporaties en elites van de wereld zich vestigen, terwijl het ‘gewone’ volk dichter bij de grond leeft bijvoorbeeld. Daar komt de verlichting voornamelijk van neonborden die onsmakelijk ogende eettentjes promoten. Het is een beeld dat ik me direct voor de geest kan halen dankzij een film als Blade Runner of CD Projekt Reds Cyberpunk 2077.

Aan de andere kant van het dystopische sciencefictionspectrum staat een game als Ghostrunner, waarin de werelden oppressief aanvoelen door de industriële uitstraling. Maar nogmaals, het een lijkt al snel op het ander. Op visueel gebied is Metal Eden bijvoorbeeld snel te vergelijken met Ghostrunner, maar de invulling van de wereld en thema’s die worden aangehaald kunnen het geheel toch uniek laten voelen. Het verhaal van Metal Eden weet tijdens de eerste twee levels gelukkig te interesseren, maar vooralsnog kan de gameplay zich daar niet aan meten.

Wereld naar de gallemiezen

In Metal Eden speel je als Aska, een zogenaamde Hyper Unit die voor een missie naar de vliegende stad Möbius gaat. De stad is getroffen door iets genaamd ‘erosion’, waarna alle mensen gevangen zijn genomen door iets genaamd The Hive. Veel meer uitleg bieden de eerste twee missies niet, maar aan Aska dus de taak om iedereen te redden. Kleinigheidje: daarvoor moet ze wel Möbius en de daaronder liggende planeet doorkruisen.

Aska is daarin niet simpelweg de ‘nieuwe actieheld’, maar een kopie die in elkaar gezet wordt na de dood van de vorige Hyper Unit. Ze had in de levels die ik kon spelen niet veel te zeggen, maar Metal Eden lijkt wel degelijk een existentieel vraagstuk à la Blade Runner op te willen gooien over de identiteit van zo’n kopie. De Unit heeft immers geen herinneringen, maar kan wel voor zichzelf denken. Veel van die vraagstukken worden tussen gevechten door gesteld door Nexus, de mysterieuze persoon die je op missies stuurt en tussendoor met een melancholische toon over het leven en de geschiedenis van Möbius praat.

De opzet van een protagonist die door middel van kopieën continu terug kan komen leent zich perfect voor een roguelike, maar dat is Metal Eden niet: het is een Doom-esque arenashooter. Voor het verhaal vind ik dat daarom een onverwachtse maar interessantere keuze, gezien doodgaan een verhalend element is dat de thema’s en vraagstukken van het spel kracht bij kan zetten. In een roguelike heeft doodgaan daarbij zelfs een voordeel - je kunt meestal nieuwe upgrades meepakken die de volgende run makkelijker maken. Enfin, niet in Metal Eden. Je speelt gewoon het verhaal, zoals de ontwikkelaars dat bedoeld hebben.

Aanvulling van de kern

Goed, Metal Eden kijkt dus eerder naar games als Doom ter inspiratie dan Ruiner - Reikons eerdere game - dat deed. Het isometrische perspectief is ingeruild voor dat van een first-person shooter, compleet met arena’s die gevuld zijn met jump pads. De toevoeging van de Hyper Units jetpack en een grappling hook zijn daarbij niet misselijk.

Maar grappling hooks en jetpacks zijn niet bepaald nieuw in een shooter. Wel uniek zijn de Cores, die iedere inwoner - en dus elke vijand - van Möbius in zijn lichaam heeft zitten. Met een druk op de knop ruk je de Core uit de tegenstander, en gebruik je het apparaatje. Door de Core te gooien creëer je een kleine explosie die schade toebrengt, of je kunt de Core breken om je volgende melee-aanval krachtiger te maken. Zo sla je direct door het pantser van speciaal beschermde vijanden heen, of je kunt de Core consumeren om een extra effectieve klap uit te delen.

Je hebt dus redelijk wat bewegingsvrijheid en opties in Metal Eden, al kwam ik gedurende mijn speeltijd nog niet in die befaamde ‘flowstate’. Je weet wel, dat je zo gefocust bent op de game dat het als een soort dans voelt, alsof de knoppen zichzelf indrukken.

No-flow zone

Neem bijvoorbeeld die Cores. Ze zijn tof om te gebruiken en voegen een fijne tactische laag toe aan de combat. Het rondgooien van die balletjes is een krachtige vaardigheid, waarmee je direct een vijand van het speelveld veegt, maar er zit ook een fikse cooldown op. Het gebeurde dus vaker dan me lief was dat ik een nieuwe wave op mijn dak kreeg, met gepantserde vijanden waar ik te lang moest dansen. De andere vijanden kon ik ook niet om zeep helpen, want zij zijn weer jouw bron van Cores. Misschien wen je er na verloop van tijd aan, maar in mijn paar uur speeltijd voelde het gebruik van de Cores nooit echt intuïtief.

Metal Eden speelt ook zonder de unieke Core-mechaniek niet altijd soepel. Tijdens combat krijg je continu armor en health packs door vijanden een klap te verkopen, of door pick-ups in de arena's te vinden. Omdat die items continu terugkomen is dat een makkelijke manier om in leven te blijven, met als gevolg dat je voornamelijk rondjes loopt door de arena. Er zijn maar een paar plekken in de arena waar je echt moet zijn om de levensbalk te vullen, waardoor gevechten na een wave of twee per arena steeds meer als routinewerk beginnen te voelen.

Schieten, rennen, aanvallen ontwijken, pick-up pakken, en nog een keer. Een simpele manier om hier wat meer variatie in te brengen is het rouleren van de items door verschillende locaties. Op die manier wordt het een kat-en-muis-spelletje waarin je constant in de smiezen moet houden waar de pick-ups zijn. Of de hoeveelheid health die je van melee-kills krijgt kan voor de release nog opgeschroefd worden.

Het is jammer dat Metal Eden vaak zo klungelig aanvoelt, want er zijn heus momenten waarop de puzzelstukjes in elkaar vallen. Wanneer je omhoog springt met een grapple hook, met een Core twee minions opblaast en vervolgens vanuit de lucht het magazijn van je shotgun leegt op een andere vijand is de game namelijk een prima shooter. Die momenten heb ik tot nu toe echter weinig mee kunnen maken. Het verhaal wist me daarentegen wel direct te intrigeren, dus als de thema’s die in de eerste twee missies worden geïntroduceerd uiteindelijk echt iets te zeggen hebben, kan Metal Eden wellicht toch een boeiende ervaring worden.

Metal Eden verschijnt op 6 mei voor PlayStation 5, Xbox Series en pc