Microsoft wint langzaam mijn hart - en mijn gametijd

Ik had maar twee games gespeeld op mijn PlayStation 4: de laatste aflevering van Life is Strange 2 en wat potjes Fifa. En dat terwijl het december was, een maand waarin ik normaal gesproken juist tijd zat heb om te gamen. Wat had ik de hele maand dan eigenlijk gedaan?

Aardverschuiving

Toen besefte ik het: mijn voorkeur in consoles is aan het verschuiven. Ik ben sowieso geen fanboy en heb alle consoles en een pc in huis staan (het voordeel van gamejournalist zijn). Maar zelfs dan heb je altijd een console waar je het eerste naar grijpt, al is het maar uit gewoonte. Bij mij is dat de PlayStation 4, omdat ik meer heb met dat ecosysteem en de user interface wat prettiger vind.

Desondanks heb ik de afgelopen maand die PlayStation nauwelijks aangeraakt, en dat komt door Microsoft. Ik heb een hekel aan de menustructuur van de Xbox One, en toch doorsta ik tegenwoordig die wirwar aan vierkantjes om mijn games te spelen. Jawel: ik ben verslingerd aan Game Pass.

Door die service probeer ik games uit die ik anders geen kans had gegeven (Rage 2), speel ik toch even een game waar anderen weg van zijn maar ik zelf niet zo veel aan vind (Untitled Goose Game), en geniet ik natuurlijk van de zeldzame Xbox-exclusieve game die toch wel heel erg goed blijkt te zijn (Gears 5). Er staan zoveel games op die ik wel wil spelen, dat ik minder reden heb om andere consoles op te starten.

Omarm het ecosysteem

Ik rolde aanvankelijk met mijn ogen toen ik mensen hoorde praten over het ‘ecosysteem’ van Microsoft. Het bedrijf wil niet eens per se dat je een Xbox One koopt, een pc is ook prima, als je maar binnen hun diensten speelt. Zelfs die computer is in de toekomst niet meer verplicht, je mag het ook allemaal naar je telefoon streamen, als het maar van Microsoft is. Ik geloofde er eerst niet zo in, maar potverdorie, het werkt. Ik zit in het ecosysteem, en daardoor speel ik bijna automatisch alle andere games ook op Xbox One (of pc). Zo werkt het brein kennelijk gewoon.

Dit is precies de strategie die Microsoft in 2020 hanteert. Dit jaar komen zowel de nieuwe PlayStation- als Xbox-consoles op de markt. Dit wordt het jaar dat Microsoft zijn ecosysteemstrategie definitief op de proef stelt. Speel al onze games waar je maar wilt: op je tv, pc of streamend naar je telefoon. En neem dit abonnement, dan hoef je onze first party-games nooit meer te kopen. Plus, al die third party games komen natuurlijk ook gewoon op onze console uit. Wat heb je nog meer nodig?

De nadelen

Het is een soort hypnotiserende spreuk die het bedrijf uitspreekt, waardoor je alle nadelen vergeet. Microsoft focust zich op de gamer, zeggen ze, en dat is een veel handigere manier om hun strategie uit te rollen dan rond de lancering van de Xbox One. Want vergeet niet dat alle klachten die we in eerste instantie over hun voorstellen hadden, nu ook weer gelden. Nou ja, behalve die over de Kinect dan.

Je verliest nu immers ook alle eigendom over je games, misschien nog wel meer dan in de oorspronkelijke plannen die Microsoft onthulde voor de One. Weet je nog hoe boos gamers waren omdat ze hun games niet meer met hun vrienden konden delen? Of dat je je spellen niet kon opstarten als je te lang niet online was geweest? Er werden allerlei rare argumenten aangedragen om die strategie te kraken, zoals: wat als je een soldaat bent die twee maanden in een onderzeeboot zit?

Game Pass heeft echter ook al die problemen. Met een abonnement kun je weliswaar tientallen games spelen, maar je hebt ze niet echt. Als je abonnement verloopt, ben je die games ook weer kwijt. Zo kun je een hele generatiecyclus lang games van Microsoft spelen, en als de cyclus is afgelopen, blijf je met niks achter. Geen doos vol met herinneringen op zolder, die je later bijvoorbeeld met je kinderen kunt delen.

Uiteindelijk is het de vraag of het gemak van een nieuwe dienst opweegt tegen de nadelen. Ik koop al nauwelijks meer muziek of films, omdat Spotify en Netflix/Disney+ die functie hebben overgenomen. Het verlies van eigendom vind ik jammer, maar het gemak weegt daar tegenop: voor een klein bedrag per maand heb ik toegang tot alles wat ik maar kan willen luisteren of kijken. Het is precies de reden dat Google Stadia voor mij niet aanslaat. Ook daar voel ik het nadeel van een verlies van eigendom, maar voor het abonnement van Stadia Pro krijg ik geen grote gemakken terug in de vorm van een gigantische bibliotheek games.

Geef games

Game Pass begint echter steeds meer op te wegen tegen die nadelen. Het is er nog niet helemaal, maar met een aardige verzameling games en de first party-titels die gelijk beschikbaar zijn, scheelt het niet veel meer. Wat dat betreft is Microsoft geslaagd in zijn opzet. De vraag is natuurlijk of het bedrijf genoeg troeven in zijn mouw heeft om de exclusives van Sony van zich af te slaan.

Want uiteindelijk draait het allemaal wel om de games. Hartstikke leuk dat die exclusives gelijk bij lancering op Game Pass staan, maar dat waren er dit jaar maar twee. En eentje daarvan was ronduit slecht. Ik kan me in ieder geval niet voorstellen dat ik straks geen PlayStation 5 koop, en dat is niet alleen omdat ik gamejournalist ben. De gedachten aan de volgende Horizon, Spider-Man en God of War zijn te sterk om me helemaal over te laten stappen. Daar heeft Microsoft nog niet genoeg tegenover gezet, ondanks alle studio’s die het heeft opgekocht.

De statistieken spreken echter voor zich. Waar ik mijn Xbox One voorheen alleen gebruikte om een handjevol exclusives te spelen, is mijn speeltijd nu veel meer opgeschoven. Microsoft wint aan terrein in mijn gametijd, en in mijn hart. Ondanks alle nadelen en tekortkomingen.

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen.