Misbruik in de game-industrie: geloof de slachtoffers!

Het begon bij een post van ontwikkelaar Nathalie Lawhead, die haar misbruiker met naam en toenaam noemde. Het gaat om Jeremy Soule, een grote componist die onder andere de muziek maakte voor de The Elder Scrolls-games. Hij zou zijn machtspositie gebruikt hebben om haar te manipuleren en uiteindelijk tot een seksuele relatie te dwingen. Zij wilde alleen vriendschap, maar seks, zo zei hij, was wat zijn muziek dreef, en dus moest en zou hij dat krijgen. Overigens ontkent hij alle aantijgingen, ook de verhalen van andere slachtoffers die daarna werden gedeeld.

In de lange post wordt niet alleen het seksuele misbruik beschreven, maar lezen we ook hoe de ontwikkelaar lange tijd moeilijk deed over betalingen. In meerdere e-mails is te zien dat Nathalie constant moest vechten om betaald te krijgen en uiteindelijk ook te weinig kreeg voor haar werk. Het hele relaas is pijnlijk om te lezen, omdat het zo helder laat zien hoe moeilijk het kan zijn als vrouw (of andere minderheid) in onze industrie.

MeToo

Lawheads blogpost vergaarde veel aandacht en gaf andere slachtoffers de moed om naar voren te treden. Net als tijdens de #MeToo-beweging in de filmindustrie, ontstond er een momentum waardoor veel dappere mensen hun verhaal durfden te doen. Meerdere namen werden genoemd, en er waren ook gelijk gevolgen. Zo verbrak Night in the Woods-ontwikkelaar Infinte Fall alle banden met ontwikkelaar Alec Holowka en een huidig project werd geannuleerd.

De berichten volgden elkaar in rap tempo op en ik vond het soms moeilijk om te lezen. Er zijn niet alleen veel verhalen over seksueel ongepast gedrag, maar ook over mentale mishandeling en manipulatief gedrag. Mannen met macht, die die macht totaal verkeerd gebruiken.

Haatreacties

De dappere slachtoffers die naar buiten durfden te komen, kregen veel bijval en positieve berichten. Maar ik vond het pijnlijk om te zien hoeveel troep ze daarnaast moesten verduren. Mensen die ze niet geloven, aan hun verhalen twijfelen, of gelijk in een reflex schieten om hun ‘held’ of ‘grote voorbeeld’ te verdedigen. “Ga dan naar de politie, waar is het bewijs? Je zult het wel allemaal verzinnen. Je wilt alleen maar aandacht.”

Dit soort mensen snappen niet dat slachtoffers helemaal niks te winnen hebben door zoiets te verzinnen. Sterker nog, ze zetten alles op het spel door hun verhaal zo naar buiten te brengen. In een industrie waar alles draait om wie je kent en wat je reputatie is, is niemand zo gek om zoiets te verzinnen. Kijk bovendien naar de troep die ze over zich heen krijgen, met een stortvloed aan haatreacties. Je denkt toch niet dat ze op dat soort aandacht zitten te wachten?

”Ga dan naar de politie”, tsja, was het maar zo makkelijk. Veel mensen in deze positie durven dat helemaal niet, omdat het vaak gaat om een persoon met macht. De genoemde daders kennen veel mensen in de industrie en kunnen er zo voor zorgen dat je geen werk meer krijgt. Sterker nog: dat is ook gebeurd bij sommige vrouwen toen ze niet meer op de avances ingingen. De consequenties voor vrouwen die zich uitspreken, zijn gigantisch. En nu, soms jaren later, is zo’n zaak gewoonweg niet te bewijzen in een rechtszaak. Er zijn geen getuigen en fysiek bewijs is er niet.

Als je een beetje doorleest op social media, zie je bovendien dat meerdere slachtoffers naar dezelfde dader wijzen. Velen hebben ook een verhaal over ongepast gedrag, of zeggen “ik waarschuw nieuwe collega’s altijd voor hem”. Er zijn hele ‘whisper networks’ in het leven geroepen, geheime communicatiestromen die kwetsbare mensen waarschuwen voor mensen die niet in de haak zijn. Dat dit alleen al nodig is, moet toch genoeg zijn om alarmbellen af te laten gaan.

Verandering

Het is duidelijk dat er iets goed mis is. Er moet iets veranderen, en dat houdt niet op bij het buitensluiten van dit soort vuilnismensen. Natuurlijk is dat een goede eerste stap, en door een schijnwerper op de meest ernstige gevallen te zetten, kunnen ze in ieder geval geen nieuwe slachtoffers maken. Maar het gaat ook om de mensen om hen heen, die te lang niets hebben gedaan of gewoonweg niet luisterden of openstonden voor de verhalen van slachtoffers. De werksfeer bij sommige bedrijven blijkt niet zo open te zijn, dat iedereen zijn of haar verhaal durft te doen. Of, als ze dat wel doen, worden juist zij soms het bedrijf uitgewerkt, terwijl de beschuldigde partij mag blijven zitten.

Dus sta open voor elkaar en elkaars gevoelens, en luister. Deze slachtoffers durfden nooit aan de bel te trekken, omdat ze zich niet veilig genoeg voelden in een cultuur waarin ongepast gedrag kennelijk normaal is. Vrouwen en minderheden vertellen nu bijvoorbeeld dat ze nooit naar beurzen of meetings durven te gaan, omdat ze daar in de regel ongepast behandeld worden. Luister naar hun verhalen en bedenk je: hoe kunnen we dat tegengaan? Ze hebben in ieder geval weinig reden om daarover te liegen.

Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die ingaat op actuele gebeurtenissen.