EarlyGamer

Are you not entertained?!

Zure pruim

Populaire knaaier

Waar blijft die edit-knop

De gemene deler

Budgetbadge

Fdebijl is watching you

Mission accomplished

Mortal Marcel

CDAB

Blije eikel

PU Staff

Prestige

N8W8

Wouter was right

#nadezomer

PU abonnee

No shit, Sherlock

Niet voor vampiers

PU Moderator

Aangekomen te vakantiebestemming Napels in Italië besloot ik de stad in te trekken om op verkenning te gaan. 

Het was een vrij moderne stad, met veel bedrijvigheid en een hele boel oude mensen dat met volgeladen plastic zakken rondwandelen.
Voor zover ik kon inschatten hadden al deze mensen net boodschappen gedaan. 

Er was echter een stukje dat was afgesloten door hoge, ouderwetse rode bakstenen muren, met een grijs stenen plateau erbovenop. 
Naar ruwe schatting een drietal meter hoog. 

Ik besloot rond het afgesloten stuk een toer te maken, om te zien hoe groot het was.
Het was niet al te groot, ongeveer drie kilometer wandelen, maar toch nam het een serieus stuk in in de anders zo modern, gelijkgebouwde en gelijkgeschakelde stad.  
De structuur had een driehoekige vorm. 

Het paste niet in het geheel, en stak er zo tussenuit dat het mijn nieuwsgierigheid prikkelde.
Wat zou zich achter deze muren bevinden? 

Ik besloot een tweede toer te doen, om te kijken of er geen zwak stuk was in de muur waar ik op één of andere manier kon opklimmen zodat ik eroverheen kon kijken. 

Op een gegeven moment zag ik een boom staan met lange gebladerde takken welke tot over de uur reikten. 

Daar kon ik best inklimmen. 

Rond de muur in de stad, was opvallend weinig volk aanwezig, ik kon dus gemakkelijk ongezien in de boom klimmen. 

Het leverde een sterk contrast op met het winkelende volk een paar kilometer verder. 

Een vervallen constructie, midden in de stad, waar geen hond leek te komen. 

Met een beetje fantasie, kon ik mezelf in een eeuw uit het verleden wanen. 

Op het dooie gemakje zocht ik plekken in de boom waar ik mijn voeten stabiel kon neerzetten zodat ik mezelf zonder al te veel inspanning kon opwerken. 

Eenmaal op ongeveer gelijke hoogte met de muur, was het een koud kunstje om over de tak met het vele gebladerte te kruipen. 

Eenmaal bij de muur aangekomen, kon ik erover kijken. 

Ik zag een oud, vervallen, door natuur overwoekerd gebouw dat recht voor me uit torende. 
Een gebouw dat deed denken aan één of andere kostschool uit het verleden, met in het midden een grote, smalle, verticale deur, met aan weerskanten van de deur twee eveneens hoge, smalle, verticale ramen met zwarte tralies ervoor. 
Rode uitstekende bakstenen waarvan sommige stukken met klimop overwoekerd waren. 

Ik was nog een hele afstand van het gebouw verwijderd. 

Onder me zag ik twee grijze, bakstenen pleintjes, welke gescheiden waren door hetzelfde type muur als waar ik op geklommen was, alleen een stukje lager, zodat je deze compartimenten niet vanop de straat kon waarnemen. 
Deze pleintjes lagen voor het gebouw en waren eveneens overwoekerd door half vergane herfstkleur-achtige bladeren en onkruid dat tussen de grijze regels ontsproot. 

Nadat ik gekeken had of ik terug over de muur kon geraken nadat ik me zou laten vallen, besloot ik het erop te wagen. 
Er stonden enkele half verrotte houten tafels onder een plastieken, door hagelstenen gemolesteerd afdakje welke ik gemakkelijk tegen de muur kon schuiven om er terug over te geraken. 

Ik liet mezelf hangen zodat de val redelijk goed te doen was. 

Met een doffe plof kwam ik op de grond.
Het weergalmde nogal. 

Ik keek voor me uit en nam de omgeving in me op, het deed me werkelijk denken aan een stuk land in een modern land,  waar de hand des tijds geen vat op heeft gehad, een stuk geschiedenis. 

Ik wandelde over het pleintje, richting de deur van het gebouw. 

Toen ik dichterbij kwam, kon ik de deur pas goed zien, het bleek een baby-blauwe, afgebladderde deur te zijn. 

Zou ze open zijn? 

Behoedzaam bracht ik mijn hand naar het portier, waarbij ik mijn andere hand figuurlijk achter mijn rug hield met gekruiste vingers, want, ik wilde niet teleurgesteld worden. 

Ik drukte het zwarte, krullende portier naar beneden waarna ik de deur voorzichtig een duw gaf. 

Al piepend en krakend ging ze open. 

Gelukt, ik staarde in het gebouw. 

Een lange, smalle, hoge gang liep voor me uit. 

De grond was bezaaid met afval, afgeblakerde verf-schilfers, onkruid dat tussen de voegen van de grond-tegels sproot, en hierdoor en daar enkele uitwerpselen. 

Toen ik enkele passen voorwaarts deed, merkte ik op hoe verstikkend dat de gang was, hier is lange tijd geen verluchting geweest. 

Ik rook vooral verf, alsof de gang nog niet zo lang geleden geschilderd was en zonder verlichting de deur werd gesloten. 

Naarmate ik door de gang vorderde, kreeg ik af en toe geur-vlagen van een zeker verottings-proces door mijn neus. 

Iets in staat van ontbinding, dat zich naarmate ik vorderde, meer en meer liet gelden. 

Ik was niet van plan om uit te vinden wat dat was, en besloot als de bliksem rechtsomkeer te maken. 

Met een stevige pas wandelde ik het plein terug over in de richting waarvan ik gekomen was, terwijl mijn oren de neiging hadden om zich te spitsen op eventueel achterlangs aankomend gevaar. 

Ik wilde eigenlijk rennen, maar dat zou behoorlijk zinloos zijn geweest,  daar ik de houten tafels nog moest verschuiven zodat ik terug over de muur kon. 

Onder het afdakje waar de houten tafel stond,  was een ronde betonnen peiler te zien om het afdakje te stutten, waar een officieel uitziend document in een kadertje aan vastgespijkerd was. 

Het bevatte de Italiaanse als wel als Engelse korte tekst: 

Since 1984: 

Hier rusten de slachtoffers van kinder-genocide-kamp MENSTIS 

Gelieve deze plaats ongerept te laten zodat we allen herinnerd worden aan deze onmenselijke praktijken, en er hierdoor beter op kunnen waken, dat het niet opnieuw gebeurt. 

Getekend: 

de Gouverneur

De geheimzinnige plek

Ik kan het niet helpen, ik ben net zoals Dave Salmony een avonturier die het gevaar graag opzoekt.
Ik heb dat nodig om het gevoel te hebben dat ik werkelijk leef.
Een ander doet bijvoorbeeld aan sky-diving om het gevoel te krijgen dat hij leeft.
Ik niet, ik probeer een leeuwen-clan zo dicht mogelijk te benaderen terwijl ze aan het eten zijn en dit op film vast te leggen.
Het gebrul tijdens het eten van die beesten gaat door merg en been, schrik zal je hebben, het gegrom is zo diep en klinkt zo monster-achtig dat je alleen maar wil wegrennen.
Nu heb ik geleerd deze instinctieve drang te weerstaan, maar hij is nog steeds aanwezig.

Omdat bepaalde leeuwen in het eerste deel mijn scheenbenen aan flarden hadden gescheurd,  heb ik ditmaal mijn voorzorgen genomen. ik zat op een paard, had een enkele shotgun in de hand en hoopte zo dichter bij de leeuwen te komen om meer over hen te leren.

Om je een idee te geven wat voor een roofdier een leeuw is, zal ik hier even een feit beschrijven.

Een leeuw die achter een antilope aanrent, moet natuurlijk opletten dat hij geen mogelijk dodelijke trap krijgt naarmate het dier zijn achterpoten strekt om zijn momentum te behouden.
Een leeuw weet dit, en zal pas toeslaan als de achterpoten van de antilope zich terug naar voren begeven om zich af te zetten en meer snelheid te maken.
Dan slaagt hij namelijk toe, het is een roofdier, en zijn zintuigen zijn hier perfect op afgestemd...

Het was schemeravond, zat op mijn paard, geladen met een shotgun.
Een leeuw viel aan, vraag me niet waar hij vandaan kwam of hoe lang hij me aan het beloeren was. (leeuwen hebben alle tijd om het juiste, mogelijk zwakke moment af te wachten)
Als een springveer dook hij op, sloeg zijn klauwen in het achterste van mijn paard, waardoor dit steigerde, en mij ervan af wierp.
Mijn shotgun was uit mijn handen geglipt.
Wanhopig, kreupelend maar vooral vermand door angst, probeerde ik naar het geweer in het zand te grijpen.
Te laat, de leeuw had me met zijn hoektanden in één van mijn schouderbladen vast.
Hij schudde zijn kop en sleepte mij mee alsof ik een pluimgewichtje was.
Men zou kunnen zeggen: "Maar door al die adrenaline voel je die beet toch niet?"
Klopt niet, het was het pijnlijkste wat ik ooit gevoeld had maar is onmogelijk te beschrijven.
Je moet het zelf ervaren.
Heb je ooit al eens messteken toegediend gekregen?
Zo voelde het...

Ik hield me ondanks de pijn, doodstil.
Het kan misschien raar klinken, maar als je leven werkelijk in gevaar is, kan je deze pijn verbijten, instinctief.
Hij sleurde me moeiteloos mee naar een beschaduwd plekje om daar zijn buit verder te bewerken.
Ik hield me voor dood, maar toch probeerde hij de dodelijke halsslagader-beet toe te passen, ook instinctief waarschijnlijk.
Hij stonk verschrikkelijk, net een lijkengeur, wat niet zo abnormaal is als hij half-rotte kadavers eet.
Poets je tanden eens stinkerd!
Goed, nu kan ik er wel om lachen, maar op geen enkele manier dacht ik op dat moment zelf: "Poets je tanden eens."
Ik had andere 'zorgen,' en dan druk ik mij nog zacht uit.

Ik wist dat mijn laatste uur geslagen had, en wilde me zelfs overgeven aan hem en zeggen: "Dit is jouw recht, ik moest maar zo dom niet zijn door je uit te dagen."
Het leek me een eer om afscheid van deze aarde te nemen door toedoen van een echt roofdier, dat echter geen kwaad in de zin heeft en enkel wil overleven, zij het door een prooi te verorberen, of zij het door het verdedigen van zijn territorium...

"Mijn riem!"
"Zou de dolk er nog aan hangen?"
Je weet dat ik me voor dood hield, maar zeer behoedzaam bewoog ik mijn arm naar de broeksriem, en ja, de dolk zat nog op zijn plaats.
Eenmaal ik de dolk in mijn hand had, stak ik de leeuw recht in zijn borstkas, er volgde een diep gekreun dat ik nog nooit gehoord had, maar ik stopte niet, hij kreeg een tweede steek en de derde was recht in zijn kop.
Ik had het overleefd, maar het gorgelen van het dier in doodstrijd deed me medelijden met hem krijgen.

Sorry jongen, maar leer dat er altijd een baas boven baas is en niet dat jij de koning bent.
Ik ben een mens, en een veel slimmer roofdier.




Leeuwen zijn gevaarlijk Part: Deux

Wat is jouw horloge?

Deel hier een linkje naar de afbeelding, en vertel er eventueel iets over.
Respecteer anderen hun keuze, en mening.

Dit is mijn horloge: 

https://external-content.duckduckgo.com/iu/?u=https%3A%2F%2Ftse2.mm.bing.net%2Fth%3Fid%3DOIP.c2ec4nGLw5UwLN7om-x9kwHaLa%26pid%3DApi&f=1

Waar ik op gelet heb bij aanschaf, was dat er buiten de twaalf, geen andere cijfers opstonden, die het horloge in mijn ogen 'ontsieren,' en overbodig zijn. 
Verder heb ik gekeken of het een vakje voor de datum heeft, en dat de wijers in het donker moeten oplichten.

Dat waren mijn vereisten, en deze is het geworden. 



Horloge-topic

Welke games heb jij momenteel op disc of digitaal? 
Vermeld er ook je platform bij.

Momenteel heb ik Hitman 3, Ratchet & Clank en Spider Man Miles Morales op disc, en Kena: Bridge of Spirits, Maneater, Alex Kidd en Shenmue 3 digitaal, op PS5. 

Jouw games

Is het jullie al opgevallen hoe realistisch raytracing is?

Het overvalt me vaak, dat ik buiten aan het wandelen ben, wat reflecties zie, en direct aan raytracing moet denken.

Ik zie erin dat het the 'real thing' is.
Een op hardware gebaseerde tool, welke de reflecties vanuit de echte wereld, één op één weergeeft.
In de mate van het mogelijke, maar de basis van dit systeem, is helemaal correct, en dat zal in de toekomst alleen maar gedetailleerder uitgewerkt worden. (meer reflecties tegelijkertijd)

Het doet me denken aan het PS One-tijdperk, waarin ik gefascineerd was door die blokjes in textures. (omdat die blokjes op de 16bit-systemen zeer moeilijk in 3D te renderen waren₩

Wanneer ik met de fiets aan het rijden was, verveelde ik me weleens.
Ik dacht dan vaak over vanalles na, en ik herkende in sommige huizen waar ik voorbij reed, die Playstation-blokjes.

Ik noemde dat: "Playstation-huizen."

Nu, met reflecties buitenshuis, word ik regelmatig aan raytracing herinnerd.

Wat wil dat dan zeggen?

Volgens mij wil dit zeggen dat deze next-gen-consoles net zo'n grote stap voorwaarts zijn als wanneer de 16bit-systemen de stap naar 32-bits systemen maakten, en dus naar 3D.

Dat is mijn vermoeden, en we gaan dat zien wanneer de ware next-gen-games komen. 

Raytracing 

Ik heb een vriend.
We waren samen aan het wandelen over landelijke gebieden zoals in Frankrijk, met weides, dorpjes, en koeien. 

Er was een jongen welke ons aan het achtervolgen was. 

Hij gaf regelmatig een schop tegen mijn vriend zijn achterste.
Mijn vriend vond dat vervelend. 

Ik kon dat zien want hij begon te zuchten. 

Net wanneer de jongen nog een schop wou geven, sprong ik in een reflex tussenbeide en weerde zijn schop af. 

De jongen vertelde mij dat ik hem moest laten doen. 

Wat zou ik doen, hem laten verder schoppen of een pak rammel geven?

Mijn vriend

Moeten lopen in de turnzaal...

Met de hele groep heen en weer. 

Word aan de kant geduwd door te veel mensen in een kleine ruimte. 

Doordat ik tegen de klimrekken word geduwd, kan ik de groep moeilijk bijbenen. 

Leerkrachten zien dit, en genieten hiervan. 

Dit wordt opgepikt door een vriend van mij welke plotseling besluit zich tegen mij te keren. 

Hij zal door het lachen van de leerkrachten waarschijnlijk denken dat hij groen licht gekregen heeft om mij eindelijk ten gronde te kunnen richten. 

Hij begint mij met een groep vrienden te pesten. 

De turnles was nog niet gedaan, en we wandelden door naar de buitenpiste. 

Op de buitenpiste kwam ik Tom tegen, welke rondjes aan het rennen was, een winkelier welke ik kende dat mij groette. 

Toen we aan de kant zaten, ging het pesten van kwaad naar erger.
Wanneer ik mij verdedigde, beinvloedde hij iedereen in het doen overkomen of ik de slechte was, ook het meisje waar ik een oogje op had. 

Maar na een tijdje, ging hij te ver, en begon hij door mijn slimme tegenreacties als een psychopaat over te komen. 

Dat was voor iedereen om te zien. 

Wat zijn gedrag in een poging om de rollen om te draaien, nog verergerde. 

Tom schoot vanuit het niets op en bezorgde hem met zijn ring een diepe kras, verticaal boven zijn lip. 

Ik riep: "Ik hoop dat het een litteken blijft!" 

Het begon te stortregenen. 

Op de terugweg, was iedereen doorweekt en moesten  we door de modder. 

We waren doorweekt, en vies. 

De leerkrachten dat voor me uitliepen vloekten onophoudelijk. 

Het gevloek deed me denken aan wanneer de kleinste van de twee dieven uit de film Home Alone vloekt, maar dan allemaal door elkaar. 

Enkele klasgenoten kwamen naar me toe om tijdens de wandeling door de regen en modder met me te praten...

Ze vroegen: "Waarom heb je hem zelf niet aangepakt, iedereen was er klaar voor." 

Ik vertelde hem dat als ik had toegeslagen, wat er ook gezegd was, dat ik objectief gezien voor een buitenstaander de geweldenaar zou zijn, zoals de leerkrachten."
En dat alles dan weer in mijn nek terecht kwam.

Hij noemde me 'rete-slim,' hoe ik de hele groep heb aangetoond wie hij werkelijk was. 

Tom kwam aangelopen, en vroeg of ik met dit strontweer geen rit naar huis wilde. 

Dat vond ik zeer vriendelijk en sloeg ik niet af. 

Eind goed, al goed. 


Kortverhaal

Zou de aankomende next-gen-racer, Gran Turismu 7 op de PS5 Raytracing hebben? 

Gran Turismo 7

Hoi, ik ben best benieuwd welke nextgen-console jullie kopen.
Stap je over van Sony naar Microsoft of andersom en waarom?
Of koop je beide systemen? 

Zelf stap ik over van Microsoft naar Sony omdat ik persoonlijk vindt dat  Sony dat verdient heeft. 
Dat was mijn beslissing voordat ik van de overname van Bethesda door Microsoft gehoord had, en ik blijf bij mijn beslissing. 
Dat wil echter niet zeggen dat ik mijn Microsoft-account opgeef, want in de verre toekomst kan dat nog steeds handig zijn. 

Als ik naar het design van de PS5 kijk, dan zie ik dat Sony daar veel liefde in gestopt heeft, en dat wil ik dan ook een beetje belonen. 
En ik mis Sony's exclusives ook een beetje, want in het verleden heb ik ook een PS4 gehad. 

Heb net nog een nieuwtje opgevangen dat Sony goed naar Sucker Punch gekeken heeft en het succes van Ghost of Tsushima, en dat Sony dit vrije ontwikkelaarsmodel wil handhaven in de toekomst voor andere exclusives, en dat vind ik persoonlijk een goed model.

Met het zonet uitgekomen Ratchet & Clank : Rift Apart zijn de meeste PS5 bezitters eindelijk tevreden. 
Het geeft hen hoop en moed voor de toekomst en daar zaten ze op te wachten. 

Misschien dat ik in de toekomst nog een Series X erbij koop, maar dat is momenteel nog koffiedik kijken. 

Nu is het aan Microsoft om de eerste knaller te releasen

Welke next-gen-console koop jij?

Hoi,

welke versie van de nieuwe PU site gebruik jij? De dark of de light-mode? 

Zelf gebruik ik de light-mode, ofschoon ik de dark-mode op het eerste gezicht aantrekkelijker vond, heb ik uit nostalgische overwegingen toch maar voor de light-mode gekozen. 

Het leest ook wat prettiger weg imho. 

RespawnAI

BIO

Forumposts van RespawnAI

Contact

Handige links