Meteen om de hoek trek ik een deur open. En trap ik mezelf naar binnen. Met de laatste trap deed ik de deur toe. Mijn oren suizen van paniek. Ik trek een van de stellingen om zodat het de deur blokkeert. Even rust voor dat ik verder kan denken. Ik hoor het gegil in de gang. Oorverdovend gekrijs dat steeds dichter bij komt. Zo dicht bij dat ik op een gegeven moment nagels hoor krassen op de deur.
Daarna besefte ik mij dat ik klem zat. Op de grond lag een zwaar verminkt bebloed lichaam van een van de beveiligingsbeambten. Naast hem lag een glock. Ik ben bang, maar toch verzette ik mezelf al gruwelend om de glock te pakken. Met de kolf sla ik een ruit kapot en spring naar buiten. Ik voel dat er een horde achter mij aan rent. Ik hoor het stamp geluid op het asfalt steeds sneller en harder worden. Ik probeer harder te rennen maar het lukt niet meer. Van vermoeidheid laat ik mezelf vallen....
En toen wekte mijn hond mij. Helemaal grommend als een doorgedraaide pitbull, trok hij mij aan mijn pyama broek. Kon maar een ding betekenen. Krengetje moest schijten. Ik kijk naar de klok en het was 04.15. De tv liep nog in het DVD menu van 28 weeks later, was dus in slaap gevallen tijdens het kijken. Al vloekend pakte ik mijn schoenen en jas en ging ik met de kreng naar buiten.
Terwijl ik liep dacht ik nog terug aan die droom. En besefte me dat ik echt teveel zombie-films en game modi heb gespeeld de laatste tijd. Misschien weer eens tijd voor wat anders. Nadat kreng de bloemetjes flink had bemest, konden we weer terug naar de flat.
Eenmaal in de hal aangekomen viel de electriciteit uit. Alles was donker. En ik hoorde opeens gerommel, voetstappen en een raar geroggel. ZOMBIE!!!! Ik gilde het uit van paniek en rende zo hard ik kon de trap, 8 etages, met de hond al sleurend aan de lijn. Laat ik toch ook godverdomme de sleutels vallen bij het openen van de deur. Arrrrggghhh. Eenmaal binnen ben ik gelijk mijn bed in gedoken en mocht kreng ook voor het eerst op bed. No way, dat ik alleen ging slapen.
De volgende ochtend groette onze flat idioot mij vriendelijk, en al hoestend en roggelend vroeg hij mij, waarom ik gisteren zo hard gilde toen hij mij gedag wou zeggen.
